Του Αγίου σώματος

Τη γιορτή και αργία του Αγίου Πνεύματος, εγώ προσωπικά την έχω  ονομάσει "του Αγίου Σώματος". Είναι η μέρα που τα σώματα αποκαλύπτονται στις παραλίες μετά τον καλυμμένο χειμώνα, άσπρα, πλαδαρούτσικα, αδέξια, παρθενικά απέναντι στον ήλιο και στην αλμύρα που θα τα λικνίσει και θα τα ψήσει, θα τα γυμνάσει, θα τα ευλογήσει γενικώς όλο το καλοκαίρι. Ωραία μέρα των πρώτων επαφών, σαν φλερτ, με τη συγκίνηση και την αδεξιότητα της πρώτης γνωριμίας. Στο μυαλό μου είχα μια προοδευτική πορεία που θα οδηγούσε αυτή την αργία σε όλους τους εργαζόμενους, και σταδιακά θα της άλλαζε όνομα, θα της έδινε αυτό που χρησιμοποιούσα ήδη σε αρκετά κείμενα κάθε χρόνο τέτοια μέρα με την πεποίθηση ότι εκφράζω το λαϊκό αλλά και το λόγιο αίσθημα. 

Πόσο ήμουν αφελής! Η πρόοδος, κατ' αρχήν, είναι μια έννοια που αμφισβητείται, ειδικά μάλιστα απο τους λογίους για λόγους ανεξιχνίαστους. Κυρίως βέβαια αμφισβητείται απ' αυτούς που πάντα την φοβούνταν, αλλά σημασία έχει ότι έχουν το πάνω χέρι αυτή τη στιγμή. Λίγο η κρίση, λίγο η κριτική, λίγο η τάση για γκρίνια και παράπονο, λίγο το κύμα της ηθικολογίας που μας κάλυψε ως συνέπεια της κρίσης, το βλέπω να κινδυνεύει το Άγιο σώμα μας.

  Η νέα ιδέα, δεν ξέρω αν εφαρμόστηκε ακόμα αλλά κάτι τέτοιες ιδέες εφαρμόζονται με εξαιρετική ταχύτητα και ευκολία σε σχέση με τις άλλες τις προοδευτικές (φτου κακά και πιπέρι στο στόμα) η νέα ιδέα λοιπόν είναι να καταργηθεί η αργία του Αγίου πνεύματος στα σχολεία και να αφιερωθεί σε θρησκευτική κατήχηση περί του Αγίου πνεύματος, της τρισυπόστατης Τριάδας και άλλων μυστηρίων. Οπότε έχε γεια καημένο σώμα εφηβικό και ταραγμένο.

Τώρα πώς θα το πετύχουν αυτό με τα γυμνάσια και τα λύκεια αφιερωμένα στη λατρεία της αρχαίας θεότητας των εξετάσεων δεν ξέρω, αλλά όταν μπαίνουν στη μέση τα θρησκευτικά γίνονται ικανοί για όλα οι υπουργοί Παιδείας (και κυρίως Θρησκευμάτων). Θα διακόπτουν τις εξετάσεις για μια μέρα αφοσίωσης στο Άγιο πνεύμα που θα τις προστατεύει και θα τις ευλογεί, ή απλώς θα βάλουν τη γιορτή και μη αργία στα Δημοτικά, να καταπολεμήσουν την κακιά συνήθεια με τα κουβαδάκια, φτυαράκια, πετσέτες και θάλασσα που μαθαίνει στα παιδιά την τρυφηλότητα  εξ απαλών ονύχων. Γενικά, η τιμωρία για την κρίση θα πάρει άλλο νόημα αν περιβληθεί με έντονη θρησκευτικότητα, αφού η θρησκεία τα κατάφερνε πάντα καλύτερα στις τιμωρίες. Και τα παιδιά που θα πρέπει να πληρώσουν να δάνεια των γονέων καλό είναι να ξεμάθουν απο μικρά να συνδέουν το πνεύμα το Άγιο το κύριο το ζωοποιό με θαλασσίτσα γαλάζια, πλατιά, αναζωογονητική και σώμα που ελευθερώνεται και παραδίδεται στη δύναμη της. 

Εμείς τουλάχιστον οι μεγάλοι μπορούμε να αντιστεκόμαστε ακόμα. Ως την τελευταία ρανίδα του περσινού μας αντιηλιακού.