Στο παρελθόν χιονίζει

Της έκανα πλάκα αναφέροντας ξανά και ξανά τις πρώτες εξορμήσεις μας στα χιόνια. Που είχε έρθει με τα ακατάλληλα παππούτσια και κρύωνε και γλιστρούσε, όπως κι εγώ βέβαια την είχα πάθει την πρώτη φορά, σάμπως ξέραμε απο χιόνια; Αν κι εκείνη ήξερε περισσότερα, όπως απεκαλύφθη σιγά- σιγά, ακόμα και σκι ήξερε. Αργότερα με έμαθε κι εμένα να πατινάρω στον πάγο, της το χρωστώ κι αυτό. Ήταν πολύ πιο εξασκημένη σε διάφορες τέχνες του σώματος, αλλά δεν το εκτιμούσε ή δεν το έδειχνε κι επέμενε να έρχεται με ακατάλληλα ρούχα στα χιόνια, ακόμα κι όταν όλοι οι υπόλοιποι είχαμε καταφέρει να προμηθευτούμε όλα τα σωστά παπλωματέ μπουφάν και μπότες και γάντια. Κάθε φορά τη μάλωνα, και γελούσε.
Η Ελένη με τα παιδιά. Όσες φωτογραφίες έχω δικές της είναι τριγυρισμένη με παιδιά. Τις ορειβασίες που κάναμε οι δυο μας δεν σκεφτήκαμε ούτε μια φορά να τις απαθανατίσουμε. Ούτε εκείνα τα μεγάλα κολύμπια στο Πήλιο, ας πούμε τη βραδινή διαδρομή Χόρτο -Μηλίνα που είχαμε κάνει οι δυο μας.
Εδώ είναι στην Πάρνηθα. Τα χρόνια που μεγαλώναμε τα παιδιά μας, η Ελένη ήταν πάντα έτοιμη να ξεκινήσει για δύσκολες βόλτες σε ωραία μέρη. Χαρήκαμε την Πάρνηθα πριν καεί, καλοκαίρια και χειμώνες. Περπατήσαμε πολλές φορές στο μονοπάτι από το Μον Παρνές στο Μπάφι. Το χειμώνα πηγαίναμε από την άλλη πλευρά που είχε τα πλατώματα, να παίξουν τα παιδιά με χιόνια.
Μου τηλεφωνούσε συχνά τότε τα σαββατιάτικα πρωινά κι έλεγε, "Έχω μια ιδέα!" Είχε πολύ συχνά ιδέες, και με ξεσήκωνε, αλλά εγώ ήμουν μεγαλύτερη, πιο δυσκίνητη, καμιά φορά αντιστεκόμουν, ήθελα να μείνω σπίτι, να ξεκουραστώ, έπρεπε να κάνω δουλειές.
Χτες που την αποχαιρετούσαμε στο νεκροταφείο Αχαρνών, στους πρόποδες της Πάρνηθας, κοίταζα τις πλαγιές του βουνού απο το παράθυρο του εντευκτηρίου, καθώς πίναμε τον καφέ της παρηγοριάς κι ευχόμουν να μην είχα ποτέ αντισταθεί σε κείνες τις ιδέες. Ούτε μια φορά να μην με είχε πιάσει το σοβαρό και να μην είχα θεωρήσει καθήκον να πω, "μα όχι, πρέπει να μείνω σπίτι, να βάλω πλυντήριο, να τελειώσω τη μετάφραση.." και διάφορα τέτοια. Ούτε μια μέρα να μην είχα χάσει από τις ιδέες της Ελένης, τα παιδικά χρόνια των παιδιών, την Πάρνηθα πράσινη ή χιονισμένη.