Ήταν χτες η πιο μελαγχολική μέρα της χρονιάς, σύμφωνα με αμερικανούς επιστήμονες, ίσως και ευρωπαίους. Τα στοιχεία της μελαγχολίας ήταν τα εξής: Πρώτον η Δευτέρα, δεύτερον ο χειμώνας που συνεχίζεται, τρίτον οι γιορτές που έχουν τελειώσει και ήδη είναι πίσω αρκετά μαζί με τα παιδιά που έφυγαν ξανά για τα ξένα, το δέντρο που ξεστολίστηκε, τα γλυκά που φαγώθηκαν και τα παραπανίσια κιλά που παρέμειναν ενώ οι χαρές έχουν φύγει ήδη. Τι θα κάναμε χωρίς τους επιστήμονες αυτούς, δεν ξέρω. Υπάρχει και κάτι άλλο μελαγχολικό που παρατήρησα, οι μήνες τελειώνουν πιο γρήγορα με τον καινούργιο χρόνο, αλλά αυτό δεν έχει ακόμα μελετηθεί επαρκώς για να βρεθούν αιτίες και να βγουν συμπεράσματα.
Παρόλη τη δυσοίωνη αυτή αναγγελία όμως ξεκίνησα για την εφορία όπως είχα προγραμματίσει πριν τα μάθω αυτά. Θα μπορούσαν να μας έχουν ειδοποιήσει από την Παρασκευή τουλάχιστον, να πάρουμε τα μέτρα μας. Είχε και λιακάδα, αυτό πώς συνδυάζεται με τη θλίψη; Μήπως δημιουργεί κάποιο μίγμα σαν επιθετικότητα, όπως έδειχνε να συμβαίνει με την εφοριακό που βρισκόταν στο γκισέ για τον κλειδάριθμο;
Ήταν πολύ θυμωμένη η γυναίκα, και πώς να μην είναι; Μπροστά της περίμενε ένα πλήθος που γέμιζε τον προθάλαμο, έφτιαχνε μια ουρά μέχρι την πόρτα, ύστερα ξαναγύριζε, προχωρούσε λίγο έξω και φούντωνε στην άκρη. Όσο περνούσε η ώρα, αντί να μικραίνει η ουρά, μεγάλωνε. Κι ακούγονταν κάθε τόσο οι θυμωμένες φωνές της σε κάποιον που είχε κάνει λάθος στην αίτηση, στη μέρα, στη διατύπωση, σε κάτι.
Με ζώσανε τα φίδια. Κι αν μου έλειπε κι εμένα κανα χαρτί και τζάμπα περίμενα; Ρώτησα τους διπλανούς, τους μπροστινούς, και μερικούς αορίστου ρόλου που μας πλαισίωναν χωρίς να ξέρουμε γιατί. Οι γνώμες διχάστηκαν. Χρειαζόταν αίτηση, ταυτότητα, κάποιο χαρτί, παλιό ΑΦΜ, πιστοποιητικό γεννήσεως; Κανείς δεν έπαιρνε τον πλήρη όρκο. Αυτό έχουν πάντα οι ουρές στην εφορία, σασπένς. Να μην ξέρεις το αποτέλεσμα της προσπάθειας, να μη βαριέσαι, να είσαι σε εγρήγορση.
Πριν δοθεί απάντηση στο ερώτημα που είχε αρχίσει να ενστερνίζεται όλη η ουρά, ακούστηκαν οι δυνατές φωνές της υπαλλήλου. Είχε γίνει έξαλλη με κάτι αλλοδαπούς εκεί, όπως το έθεσε εις επήκοον όλων μας, οι οποίοι επέμεναν να πάρουν κλειδάριθμο. Για λίγο η ατμόσφαιρα ηλεκτρίστηκε μ' εναν τρομερό καυγά, η γυναίκα αντιστάθηκε, οι ξένοι έφυγαν άνευ κλειδαρίθμου. Ηρεμήσαμε, η ουρά σύρθηκε αργά. Λίγο αργότερα ξανά φωνές. 'Πάλι αλλοδαπός' ψιθύρισε η μπροστινή μου.
Να ήταν αυτό το μυστικό της επιτυχίας; Να μη χρειαζόταν άλλο χαρτί πέρα από την ελληνική ταυτότητα; Ή μήπως θα έπρεπε να είμαι κι εγώ σαν αυτούς τους δυο μπροστά που της έλεγαν επί πέντε λεπτά πόσο σπουδαία ήταν που άντεχε τόση πίεση, που τα έβγαζε πέρα με τόσο κόσμο, πόσο αξιέπαινη, πόσο την καταλαβαίναν κλπ; Καθόλου δεν μου ερχόταν να πω τέτοια.
Δεν χρειάστηκε τίποτε. Έκανε εκείνη ένα λάθος με το χαρτί μου, τη διόρθωσα σεμνά και ταπεινά, κι αμέσως γλύκανε, μου έδωσε κλειδάριθμο για μένα και τους αγαπημένους μου κι έφυγα θριαμβεύτρια. Πόσο απλό είναι το αντίδοτο της κατάθλιψης μερικές φορές. Κατηγορούμε τη γραφειοκρατία, αλλά δεν αναγνωρίζουμε ποτέ την αξία της χαράς που μπορεί να μας προσφέρει. Όλη μέρα ήμουν περήφανη που έχω κλειδάριθμο και πέρασα τις μελαγχολίες χαμογελώντας πλατιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου