Μια αφισούλα κολλημένη σε στύλο της Πατησίων με αγριεύει: "Μετανάστευση σε Αυστραλία -ΗΠΑ - Καναδά, αναλαμβάνουμε όλες τις διατυπώσεις για να φύγετε από την Ελλάδα". Οχι πως δεν θα ήθελα να ανταποκριθώ επί τόπου τηλεφωνώντας από το κινητό, αλλά βρε παιδί μου, χάθηκε η Ευρώπη; Αν είναι ν' αδειάσει από νεολαία ο τόπος, ας μην τη στείλουμε τόσο μακριά. Εδώ γύρω, στις χώρες της ευρωπαϊκής Ένωσης, να πηγαινοέρχονται τα Χριστούγεννα εύκολα, να μαζευόμαστε να τρώμε όλοι μαζί τα παραδοσιακά ελληνικά. Οχι Αυστραλία βρε παιδιά και Καναδά και ΗΠΑ. Είναι και τα εισιτήρια ακριβά για τέτοιες αποστάσεις.
Αν πάλι υπάρχει εκεί ελληνική κοινότητα και μπορεί μια τέτοια ιδέα να δίνει ελπίδες, τι να πω; Τρεις φορές καλύτερη η μετανάστευση στην Ευρώπη και πάλι, όπου μπορεί οι κοινότητες να μη νιώθουν αρκετά κοινότητες, αλλά το περιβάλλον ολόκληρο είναι πιο οικείο, έστω και μόνο επειδή στις χώρες της Ένωσης έχουν δικαιώματα οι έλληνες πολίτες, και το ξέρουν. Κι ας το ξέρουν και οι συντηρητικοί πολιτικοί των χωρών αυτών, κι ας έχουν ήδη αρχίσει να προσπαθούν να τα μειώσουν, ότι σαν πολλοί μαζεύτηκαν εδώ πέρα έλληνες με υπερβολικά προσόντα και πρέπει κάτι να κάνουμε για να τους κόψουμε τον αέρα.
Μια αυταπάτη είναι οι κοινότητες πιστεύω, μια αυταπάτη που αναπαράγει πιθανότατα την ασάφεια που μας δέρνει και που έδιωχνε τους νέους πολύ πριν την κρίση. Αυτή την έλλειψη κανόνων που είναι για γερά νεύρα και για μυστήρια προσόντα, για μπαρμπάδες στην Κορώνη και για χαρακτήρες που εμπνέουν δέος, για τσαμπουκάδες και άλλα τέτοια παράξενα που δεν είναι σε θέση όλος ο κόσμος να αντιμετωπίσει.
Υπάρχουν φυσικά τα ταλέντα, άνθρωποι που γεννιούνται με το χρυσό δοντάκι, το χρυσό κουταλάκι, το κάτι χρυσό τέλος πάντων και τα καταφέρνουν στο δαίδαλο των κανόνων και των κόλπων που ίσως κάπου να υπάρχουν αγάπη μου, ίσως και να μην υπάρχουν πουθενά και να καλλιεργείται το είδωλό τους, η αντανάκλασή τους, ο αντικατοπρισμός τους σαν τους καβαλάρηδες της ερήμου, τους Δροσουλίτες ιππότες. Άνθρωποι που έχουν ζήσει στις ευρωπαϊκές πόλεις και επιστρέφουν στην Ελλάδα λένε ότι αργούν να κατανοήσουν τους κανόνες αξιοκρατίας ή μη που επικρατούν, ή δεν επικρατούν. Περνάνε τα χρόνια και νιώθουν απροσάρμοστοι, δεν παρηγοριούνται που ένα σωρό κόσμος νιώθει απροσάρμοστος έστω κι αν ποτέ δεν έχει φύγει από την Ελλάδα. Έμαθαν να ζουν με κανόνες και δυσκολεύνται μετά με το χαρακτήρα που πρέπει να αναπτύξουν εδώ για να τα βγάλουν πέρα. Και το ερώτημα είναι, πόσοι τέτοιοι πρέπει να έρθουν πίσω στην Ελλάδα, πόσοι πρώην μετανάστες που έζησαν και δούλεψαν με σαφείς κανόνες και τους χρειάζονται, θεωρούν ότι τους δικαιούνται, ίσως- ίσως και να τους απαιτήσουν, πόσοι να είναι λοιπόν αυτοί για να αρχίσει να γίνεται αισθητή μια τέτοια απαίτηση;
Άγνωστο το νούμερο, αλλά πρέπει κανείς να ελπίζει όσο ζει, έστω κι αν οι αλλαγές στη χώρα που δεν μπορεί να εγκαταλείψει θα γίνουν ίσως όταν θα είναι παππούδες τα εγγόνια του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου