Πέστροφες στο Πήλιο

Πριν από χρόνια ένας πηλιορείτης φίλος μάς πήγε σε μια ταβέρνα κοντά στα Λεχώνια όπου εκτρέφονται και προσφέρονται στο μενού πέστροφες ποταμίσιες. Ενα μέρος βαθύσκιωτο, μοναδικό, τόσο όμορφο για τις καλοκαιρινές μέρες. Τώρα διαβάζω το βιβλίο του Κώστα Ακρίβου «Ποιος θυμάται τον Αλφόνς» και αναρωτιέμαι αν οι πέστροφες αυτές είναι απόγονοι εκείνων που είχε βάλει ο ΑλφόνςΑνδρέας Χοχάουζερ, ένας αυστριακός φυσιολάτρης που κατά καιρούς οργάνωνε οικοτουρισμό στο Πήλιο πριν καν ακουστεί η λέξη. Μπορεί λοιπόν στη λογοτεχνία να βρήκα τον πατέρα των ψαριών που φάγαμε, και το αληθινό πρόσωπο διαφόρων μύθων που κυκλοφορούν για έναν αυστριακό και άλλους ξένους που αγάπησαν το βουνό. Με βιβλία συμπληρώνω την εικόνα για έναν τόπο που η γιαγιά μου εγκατέλειψε σε νεαρότατη ηλικία και δεν ξανάδε ποτέ της, εγώ όμως θεωρώ πατρίδα μου και επισκέπτομαι κάθε χρόνο από τότε που τον ανακάλυψα. Πολλές βόλτες, συζητήσεις, γνωριμίες και τσίπουρα, δεν μου έμαθαν όσα το βιβλίο του Χαρατσή για τα μονοπάτια, ας πούμε. Πολλά γραφτά ελπίζω να κρύβει ακόμα το Πήλιο στα πλούσια φυλλώματά του.

Ο Αλφόνς λοιπόν, όπως διαβάζω τώρα στο βιβλίο του Ακρίβου, είχε ρίξει πέστροφες στα ποτάμια, είχε κάνει προτάσεις να εκπαιδευτούν νέοι στην Αυστρία για να προστατεύουν το δάσος, είχε συγκεκριμένες ιδέες για το πώς κυνήγι και ψάρεμα δεν θα κατέστρεφαν κάθε ζωή σε ξηρά και θάλασσα, είχε και την αφέλεια να τις προωθεί επισήμως στις αρχές του τόπου. Φυσικά πολλές φορές βρήκε τον μπελά του.

Ισως όμως οι προσπάθειες κάθε πεισματάρη φυσιολάτρη που περνάει από κει να κρατάνε ισορροπία με την απληστία των ανθρώπων που θέλουν να εκμεταλλευτούν το γενναιόδωρο αυτό βουνό χωρίς μέτρο και πρόληψη για το μέλλον. Το πείσμα, σαν εκείνο του Αλφόνς, είναι πολύτιμο.

https://www.tanea.gr/2010/07/23/opinions/analwsima-pestrofes-sto-pilio/