Παιδιά το καλοκαίρι

 Τα καλοκαίρια στις επαρχίες που συχνάζουµε, συναντάµε και µερικά παιδιά, έτσι για να θυµόµαστε ότι ακόµα παράγεται το είδος. Πάνε για µπάνιο µε τους γονείς, κυκλοφορούν στους δρόµους πιο ελεύθερα, κάνουν ποδήλατο, παίζουν στις αυλές. Και µόνο να τα βλέπεις να δοκιµάζουν διστακτικά και µε φωνές τη θάλασσα, να ενθουσιάζονται µε αυτό που οι µεγάλοι έχουν συνηθίσει, σε κάνει να εκτιµήσεις ξανά την αξία των πραγµάτων, την αξία του κόσµου ολόκληρου όταν προσέχεις πώς παίζουν µε τα χώµατα ή µε µινιατούρες σπιτιών, ανθρώπων και αυτοκινήτων. Τι καλά που θα ήταν να µπορούσαµε να βλέπουµε συχνότερα παιδιά, να κλέβουµε λίγη από τη συγκίνηση της γνωριµίας τους µε το περιβάλλον.

Ισως να µαθαίναµε να το αγαπάµε ξανά µέσα από τα δικά τους µάτια.

Αλλά αυτό παραµένει προνόµιο του καλοκαιριού.

Περπατάς νωρίς το πρωί ή το απόγευµα και τα παρατηρείς µέσα στον κήπο τους καµιά φορά να µην κάνουν τίποτα απολύτως, να κοιτάνε γύρω τους σαν εξωγήινοι που προσπαθούν να συνηθίσουν το νέο µέρος που βρέθηκαν. Είναι µερικά τόσο έκπληκτα ακόµα από αυτά που αντικρύζουν, τόσο καινούργια και άφθαρτα, τόσο άσχετα µε οτιδήποτε, που αναρωτιέσαι αν θα τα καταφέρουν να ζήσουν στον τόπο που έπεσαν σαν από αλεξίπτωτο. Κι άλλα πάλι, ήδη εξοικειωµένα και ώριµα, δεν εντυπωσιάζονται µε τίποτα, πιστεύουν ότι χειρίζονται ήδη τα πάντα.

Αραγε ποια θα εξελιχθούν σε ανθρώπους µε κριτική µατιά, καλλιτέχνες ή σκεπτικιστές, και ποια θα γίνουν άνθρωποι της δράσης; Νοµίζεις ότι το µαντεύεις βλέποντας τα ράθυµα ή διστακτικά, νοµίζεις ότι βλέπεις κιόλας εκείνους που αρπάζουν τη ζωή χωρίς πολλά πολλά, κι εκείνους που αναρωτιούνται και επινοούν, δηµιουργούν και αναλύουν. Αλλά τίποτα σίγουρο δεν υπάρχει στα παιδιά, όλα µπορεί να αλλάξουν.














http://www.tanea.gr/opinions/all-opinions/article/4586941/?iid=2