Στο Βερολίνο το Τείχος ξαναγκρεμίστηκε συμβολικά, γιατί πώς αλλιώς να γίνει; Μια φορά γκρεμίστηκε στ΄ αλήθεια.
Μια φορά, ύστερα από δεκαετίες χωρισμού, καταπίεσης, θανάτων και δυστυχίας, κι όποιος ήταν εκεί στάθηκε τυχερός, έζησε τη γιορτή κι αυτό ήταν. Κι όποιος δεν ήταν εκεί έχασε τη γιορτή, αλλά τουλάχιστον μπορούσε να το δει στην τηλεόραση, να συμμετέχει από μακριά, όπως συμμετέχει κανείς σε αυτά τα πράγματα, νοερά γιορτάζει και ανοίγει η ψυχή του, για λίγο αφήνεται στην ψευδαίσθηση ότι ο κόσμος γίνεται καλύτερος. Και μπορεί να πιστεύει μάλιστα ότι δεν είναι ψευδαίσθηση ακριβώς, δεν είναι κάτι σαν την επήρεια του αλκοόλ που περνά και χάνεται, αλλά πραγματικότητα.
Είναι μια ξεκάθαρη βελτίωση της πραγματικότητας, που απλώς τη συνηθίζουν οι άνθρωποι σε λίγο καιρό και δεν μπορεί να έχει διαρκώς επάνω τους την ίδια μεθυστική επίδραση.
Επειδή έτσι είναι οι άνθρωποι, αν τους συμβεί κάτι καλό χαίρονται και χορεύουν κι ύστερα από λίγο έχουν ξεχάσει τη χαρά και θέλουν κάτι καινούργιο για να χαρούν. Βέβαια υπάρχουν οι χαιρέκακοι που πιστεύουν ότι ξέρουν καλύτερα την ανθρώπινη φύση και την ώρα που όλοι γιορτάζουν εκείνοι κουνάνε το κεφάλι και λένε, α και να ξέρατε τι σας περιμένει! Στο Βερολίνο ας πούμε, που είναι στο κέντρο της Ευρώπης, θα δουν όλοι τι δυσκολίες θα συναντήσετε για την ενοποίηση και πόσο θα νοσταλγήσετε... τι; Το τείχος; Τις φρουρές, τα συρματοπλέγματα, τα αυτόματα, τον έλεγχο διαβατηρίων, το κυνηγητό; Όχι βέβαια, μόνο τη στιγμή της πτώσης του. Εκείνη τη μεθυστική χαρά. Στο Βερολίνο έφτιαξαν ένα συμβολικό τείχος και το γκρέμισαν συμβολικά και γιόρτασαν αληθινά. Πού αλλού έχει τέτοια τείχη τρόμου και καταπίεσης, να τα ρίξουμε, να γιορτάσουμε, να μεθύσουμε;
https://www.tanea.gr/2009/11/10/opinions/analwsima-to-teixos-ksanagkremistike/
Μια φορά, ύστερα από δεκαετίες χωρισμού, καταπίεσης, θανάτων και δυστυχίας, κι όποιος ήταν εκεί στάθηκε τυχερός, έζησε τη γιορτή κι αυτό ήταν. Κι όποιος δεν ήταν εκεί έχασε τη γιορτή, αλλά τουλάχιστον μπορούσε να το δει στην τηλεόραση, να συμμετέχει από μακριά, όπως συμμετέχει κανείς σε αυτά τα πράγματα, νοερά γιορτάζει και ανοίγει η ψυχή του, για λίγο αφήνεται στην ψευδαίσθηση ότι ο κόσμος γίνεται καλύτερος. Και μπορεί να πιστεύει μάλιστα ότι δεν είναι ψευδαίσθηση ακριβώς, δεν είναι κάτι σαν την επήρεια του αλκοόλ που περνά και χάνεται, αλλά πραγματικότητα.
Είναι μια ξεκάθαρη βελτίωση της πραγματικότητας, που απλώς τη συνηθίζουν οι άνθρωποι σε λίγο καιρό και δεν μπορεί να έχει διαρκώς επάνω τους την ίδια μεθυστική επίδραση.
Επειδή έτσι είναι οι άνθρωποι, αν τους συμβεί κάτι καλό χαίρονται και χορεύουν κι ύστερα από λίγο έχουν ξεχάσει τη χαρά και θέλουν κάτι καινούργιο για να χαρούν. Βέβαια υπάρχουν οι χαιρέκακοι που πιστεύουν ότι ξέρουν καλύτερα την ανθρώπινη φύση και την ώρα που όλοι γιορτάζουν εκείνοι κουνάνε το κεφάλι και λένε, α και να ξέρατε τι σας περιμένει! Στο Βερολίνο ας πούμε, που είναι στο κέντρο της Ευρώπης, θα δουν όλοι τι δυσκολίες θα συναντήσετε για την ενοποίηση και πόσο θα νοσταλγήσετε... τι; Το τείχος; Τις φρουρές, τα συρματοπλέγματα, τα αυτόματα, τον έλεγχο διαβατηρίων, το κυνηγητό; Όχι βέβαια, μόνο τη στιγμή της πτώσης του. Εκείνη τη μεθυστική χαρά. Στο Βερολίνο έφτιαξαν ένα συμβολικό τείχος και το γκρέμισαν συμβολικά και γιόρτασαν αληθινά. Πού αλλού έχει τέτοια τείχη τρόμου και καταπίεσης, να τα ρίξουμε, να γιορτάσουμε, να μεθύσουμε;
https://www.tanea.gr/2009/11/10/opinions/analwsima-to-teixos-ksanagkremistike/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου