Θέλω χλαμύδα!

 Ομολογώ! Θέλω χλαμύδα! 

Το θέατρο δεν είναι ιερό, η Επίδαυρος δεν είναι εκκλησία!! Θελετε χλαμύδες; θέλετε να παίζουν τώρα όπως επί Μινωτή; 

Το διάβασα πολύ, μέχρι που με ρώτησε ο εαυτός μου αυστηρά:

-Μήπως θέλεις χλαμύδα;

Έσκυψα το κεφάλι. 

Ομολογώ. Θα ήθελα και λίγο χλαμυδιτσα. Μια σταλιά. Παράσταση λιτή, χωρίς μικρόφωνα. Με τη φωνή των ηθοποιών και μόνο. Χωρίς αναφορές σε τίποτε πέρα από το κείμενο. Ας αφηνουν να κάνουμε μόνοι μας τις αναφορές, να γίνονται μόνες τους στο μυαλό μας. Στολές απλές, άρα χλαμύδα. 

Γιατί; Τι μου συμβαίνει; Γέρασα, οκ. Νοσταλγώ την πρώτη συγκίνηση, την χωρίς σκέψη ανατριχίλα. Θα ήθελα να ξαναδώ χωρίς τερτίπια, μόνο με καλή υποκριτική, τα έργα που ξέρω, να δω αν θα ανατριχιάζω ξανά. 

Το θέατρο δεν είναι ιερό, σωστά, αλλα κάτι από τελετή το περιέχει, όπως και οι θρησκευτικές τελετές περιέχουν θέατρο. Οι αρχαίοι το έπαιζαν μόνο σε συγκεκριμένες θρησκευτικές περιόδους, ας πούμε. Αν δακρύζεις στο Επιτάφιο, μπορείς να φρίξεις ξανά με τη Μήδεια και την Ιφιγένεια; 

Τι θα πείραζε να κάνει το Εθνικό θέατρο κλασικές παραστάσεις των τραγωδιών, όπως ας πούμε η Comedie Française, κι ας είχε παραδίπλα τα πάντα όλα σε αιρετικές διασκευές; 

Μια ιδέα ρίχνω.

Η φωτογραφία της Μαίρης Αρώνη είναι από τη σελίδα της στο Facebook

Κλειστά πάρκα;

Πώς φανταστήκατε ότι είναι τα πάρκα για να πηγαίνετε το βράδυ να δροσίζεστε, μετά από μια μέρα καύσωνα; Μπασκλασαρίες! Τα πάρκα είναι για να φαίνεται πράσινο κομμάτι στους χάρτες των αρμοδίων! Δεν θα τους το χαλάσετε εσείς! Που πήγε λέει πρόπερσι μια γυναίκα από την Ασία να βάλει φωτιά στο Πεδιον του Άρεως! Πώς διανοήθηκε να περάσει καν απέξω; Μωρέ καλά είχε κάνει εκείνο το άλλο υπουργείο πριν χρόνια και το είχε φράξει πανταχόθεν. Μια χαρά θα ήταν έτσι κλειστό για πάντα! Μου θέλετε και πάρκα! Είχατε και στο χωριό σας πάρκα; Είχατε και στην Ασία σας πάρκα;

Η μόνη επαναστατική ιδέα

 La revolution francaise, eee η Γαλλική επανάσταση είναι φιλοσοφικά αξεπέραστη. Η ιδέα της νομικής ισότητας, που απέχει βέβαια πολύ στην πράξη από τις κοινωνίες μας, αλλά είναι πια στα συντάγματα των περισσότερων χωρών του κόσμου, μετά από αιώνες, χιλιετίες θεϊκής υποτίθεται εξουσίας, προνομίων καθιερωμένων στις πολιτείες, ταξικούς διαχωρισμούς με τη βούλα. Την παρεξηγούν συχνά βέβαια, μένουν ορισμένοι στα σύμβολα, στο περιτύλιγμα, στη βία και στην καρμανιόλα, ονειρεύονται βία και καρμανιόλες, λες και δεν έγιναν έκτοτε αρκετές βίαιες επαναστάσεις που μοναδικό σκοπό είχαν την κατάκτηση της εξουσίας. Ήταν η εποχή τέτοια, έτσι γίνονταν όλα τότε, με βία και καρμανιόλες. Κι η καημένη η Γαλλία ακόμα μπερδεύεται. Έγιναν πολλές ακόμα επαναστάσεις, αλλά μόνο εκείνη είχε ολόκληρο το νόημα του σημερινού μας κόσμου. 

Χρόνια πολλά στη Γαλλία (και καλά ξεμπερδέματα) και σε όλους μας. Κυρίως στην πιο αγαπημένη μου φίλη, Katerina, που με συναντά σήμερα στα χρόνια.

Η τερατογένεση της υπερβολής

Θυμάστε το Άλσος του Οικονομιδη; Αναψυκτήριο με θεάματα ποικιλιών, την ίδια εποχή που είχε το πάρκο άλλα δυο θέατρα, το ένα της Αλίκης. Ανοιχτό μέχρι αργά, το Πεδίο Άρεως έσφυζε από ζωή. Δεν υπήρχε πρόβλημα ούτε ασφάλειας, ούτε όχλησης. Βλακωδώς έκλεισαν τα θέατρα εκείνα, για περισσότερη φύση, δήθεν, κι ύστερα από τριάντα χρόνια και σαράντα κύματα, άνοιξε αυτό. Το Άλσος ως κολοσσιαίο υποκατάστατο Δελφινάριου, Μπουζουξίδικου, κλπ. Ο ήχος στη διαπασών. Το πάρκο να κλείνει καλοκαιριάτικα από τις 10 το βράδυ και να γίνεται πάρκινγκ για το κοινό του τερατουργήματος. Άνθρωποι που περνάνε το καλοκαίρι στην Αθήνα να μη μπορούν να πάνε να δροσιστούν το βράδυ εκεί. Οι γύρω δρόμοι , κόλαση. Και δίπλα ακριβώς το μεγάλο πάρκινγκ της Μουστοξύδη σε αμηχανία. Εξηγείστε μου παρακαλώ για ποιο λόγο πρέπει να υφιστάμεθα αυτή την κακοποίηση; Δεν είναι καλό το θέαμα αν δεν ξεσηκώνει τον κόσμο μέχρι τα μεσάνυχτα; Ποτε γίναμε θύματα της υπερβολής; Γιατί πρέπει να σε ξεκουφαίνει η επιθεώρηση για να την ευχαριστηθείς; Γιατί πρέπει να παραδίνεις το αυτοκίνητο σου σε παρκαδόρους που συμπεριφέρονται στη γειτονιά σαν μαφιόζοι και να μη μπορείς να το πας μόνος σου στο πάρκινγκ ακριβώς δίπλα; Κάνουν οι συλλογικότητες μηνύσεις και μαζεύονται καμία φορά και σταματούν τα παράνομα παρκαρίσματα. Μα εγώ δεν θέλω συλλογικότητες να εφαρμόσουν το νόμο και να διεκδικούν στοιχειωδώς ένα μέτρο στην καθημερινότητα μας. Εμένα συλλογικότητα μου είναι οι θεσμοί της πολιτείας μου. Ολονών μας. Έχουμε ψηφίσει τους υπεύθυνους για το Πάρκο, τους περιφερειάρχες, τους πληρώνουμε αδρά. Δεν είναι δυνατόν να περιμένουμε δράσεις συλλογικοτήτων και διαμαρτυρίες και παρεμβάσεις για να τηρούνται τα αυτονόητα.

Aκούγοντας την Σιμόν Βέιλ

Η Σιμόν Βέιλ στις 'αναμνήσεις' μου. Την ακούω ξανά δακρύζοντας για τη Γαλλία, για τους νέους που αισθάνονται αποκλεισμένοι και βρίσκουν διέξοδο στην καταστροφή αυτής της χώρα που από τα λίγα που εγώ ξέρω, έχει κατορθώσει να κάνει πράξη τα δημοκρατικά ιδανικά, στο μέτρο του ανθρωπίνως δυνατού. Δεν θα διαβάσω άλλες αναλύσεις για τα λάθη της γαλλικής πολιτικής. Βαρέθηκα. Υπάρχει εκεί, όπως κι εδώ, καλλιεργείται, ένα είδος λατρείας στην επαναστατικότητα, τα ξεσπάσματα, τις διαδηλώσεις, ακόμα και στις καταστροφές. Οι λόγοι είναι σοβαροί, η Ιστορία της γαλλικής επανάστασης, τα ποπ στιγμιότυπα. Ας γκρεμίσουμε όλοι μια Βαστίλλη. Και Βαστίλλης μη υπαρχούσης, ας γκρεμίσουμε το ίδιο το πανέμορφο περιβάλλον μας, κοπανώντας πάνω τα κεφάλια μας. Ούτε που λυπάμαι πια. Αν η μοίρα των ανθρώπων είναι να καταστραφούν από την ανοησία τους, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε. https://www.facebook.com/artetv/videos/10156602174758945/?fs=e&s=TIeQ9V&fs=e