Θέλω χλαμύδα!

 Ομολογώ! Θέλω χλαμύδα! 

Το θέατρο δεν είναι ιερό, η Επίδαυρος δεν είναι εκκλησία!! Θελετε χλαμύδες; θέλετε να παίζουν τώρα όπως επί Μινωτή; 

Το διάβασα πολύ, μέχρι που με ρώτησε ο εαυτός μου αυστηρά:

-Μήπως θέλεις χλαμύδα;

Έσκυψα το κεφάλι. 

Ομολογώ. Θα ήθελα και λίγο χλαμυδιτσα. Μια σταλιά. Παράσταση λιτή, χωρίς μικρόφωνα. Με τη φωνή των ηθοποιών και μόνο. Χωρίς αναφορές σε τίποτε πέρα από το κείμενο. Ας αφηνουν να κάνουμε μόνοι μας τις αναφορές, να γίνονται μόνες τους στο μυαλό μας. Στολές απλές, άρα χλαμύδα. 

Γιατί; Τι μου συμβαίνει; Γέρασα, οκ. Νοσταλγώ την πρώτη συγκίνηση, την χωρίς σκέψη ανατριχίλα. Θα ήθελα να ξαναδώ χωρίς τερτίπια, μόνο με καλή υποκριτική, τα έργα που ξέρω, να δω αν θα ανατριχιάζω ξανά. 

Το θέατρο δεν είναι ιερό, σωστά, αλλα κάτι από τελετή το περιέχει, όπως και οι θρησκευτικές τελετές περιέχουν θέατρο. Οι αρχαίοι το έπαιζαν μόνο σε συγκεκριμένες θρησκευτικές περιόδους, ας πούμε. Αν δακρύζεις στο Επιτάφιο, μπορείς να φρίξεις ξανά με τη Μήδεια και την Ιφιγένεια; 

Τι θα πείραζε να κάνει το Εθνικό θέατρο κλασικές παραστάσεις των τραγωδιών, όπως ας πούμε η Comedie Française, κι ας είχε παραδίπλα τα πάντα όλα σε αιρετικές διασκευές; 

Μια ιδέα ρίχνω.

Η φωτογραφία της Μαίρης Αρώνη είναι από τη σελίδα της στο Facebook