Γλωσσικές μοναξιές

 Μου κάνει εντύπωση που οι αστέρες υπερασπιστές της γλώσσας, εντάξει δεν έχουμε και πολλούς, τον κ. Μπαμπινιώτη μόνο, αλλά μακάρι να υπήρχαν κι άλλοι, οι αστέρες λοιπόν δεν ασχολούνται με αυτά που καθημερινά ταλανίζουν τη γλωσσική επικοινωνία μας, ου μην αλλά και τα αυτιά μας με εμμονικά λάθη, αγγλισμούς κατά ριπάς, επίμονες ελληνικούρες, μόδες λαθών που δεν συγχωρούν τη μη αποδοχή και προσχώρηση, και άλλα επινοητικά μαρτύρια. Εχω μια φίλη που βλέπει τηλεόραση, κάθε μέρα βγάζει ένα δελτίο στο facebook με τα μαργαριτάρια που ακούει σε σοβαρά κανάλια, ακόμα και στα δελτία ειδήσεων, ίσως μάλιστα κυρίως εκεί. Κανονικά θα έπρεπε να πληρώνεται αδρά, αλλά το κάνει ανιδιοτελώς. Γιατί περνούν τόσα λάθη ανενόχλητα, τόσες ελληνικούρες χωρίς καμία αντίδραση;

Την υποδοχή ξένων λέξεων και την ενσωμάτωσή τους την βιώνω σαν εμπλουτισμό της γλώσσας και των οριζόντων. Αισθάνομαι όπως όταν χορεύουν σε γιορτή κυκλωτικούς χορούς –που δεν είναι το φόρτε μου– και κάποια στιγμή με τραβούν κι εμένα και καταφέρνω, παρά την πρώτη δυσκολία, να συντονίσω το βήμα μου με των άλλων. Αυτό δεν κάναμε με το λοκντάουν; Συντονιστήκαμε με όλο τον υπόλοιπο κόσμο, με τους Ευρωπαίους κυρίως, και διαλέξαμε την καλύτερη λέξη για να συνεννοούμαστε με ακρίβεια και ταχύτητα.

Ομως τα γλωσσικά λάθη που κάθε μέρα υφιστάμεθα από πολιτικούς, ομιλητές, δημοσιογράφους, ανθρώπους που θα έπρεπε να ξέρουν να μιλάνε σωστά, δεν χρησιμεύουν σε τίποτε. Και οι αγγλισμοί ή τα λανθασμένα αντιδάνεια που πυκνώνουν ολοένα στραμπουλάνε το μυαλό. Γιατί κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να τους αποδομήσει αυτούς, να προτείνει κάτι άλλο για τη «δολοφονία χαρακτήρων» ή τη «δραματική άνοδο» (όπου το δράμα έχει την έννοια του θεάτρου, σημαίνει απλώς εντυπωσιακή) και άλλα παρόμοια; Μάλιστα οι άνθρωποι των επιστημών τα χρησιμοποιούν κατά κόρον και μας αφήνουν με ένα αίσθημα περιθωρίου, εμάς, που υπήρξαμε απλώς καλές μαθήτριες, που μας έχει μείνει η συνήθεια να ανοίγουμε πού και πού κάνα βιβλίο γραμματικής όταν χρειάζεται ή κάνα λεξικό. Εχουμε ξεμείνει πραγματικά από άλλον αιώνα, συντηρούμε ευαισθησίες ακατανόητες, αφού δεν στεκόμαστε με το δόρυ να διώχνουμε μακριά τις ξένες λέξεις, αλλά ούτε και αντέχουμε την κακοποίηση των παλιών καλών (και κακών μαζί) δικών μας.

Μας δολοφονούν τον χαρακτήρα και δεν έχουμε κανέναν υπερασπιστή στο καθημερινό μας δράμα.