Κι αν τους ρωτούσαν;

Με τους 900 δεν μπορείς να φανταστείς εύκολα τα πρόσωπα. Αυτούς που πνίγηκαν στην Λαμπεντούζα. Με τους τρεις στη Ρόδο, που πνίγηκαν κι αυτοί, τα πράγματα είναι αλλιώς. Μια γυναίκα, ένας άντρας κι ένα παιδί. Αυτούς τους φαντάζεσαι πιο εύκολα. Ίσως ήταν οικογένεια, ίσως και όχι. Ας πούμε, η γυναίκα και το παιδί θα μπορούσαν να είναι στο Φεστιβάλ που πήγα εγώ χτες, στο Θησείο, όπου αφρικανικά συγκροτήματα έπαιζαν μουσική, και αθηναϊκά επίσης. Επίσης μαγειρεύονταν και πουλιούνταν αφρικανικά φαγητά και διάφορα άλλα πράγματα, όπως αυτές οι πολύχρωμες τσάντες και τα πολύχρωμα ρούχα.

Μια γυναίκα μ' ένα παιδί κι έναν άντρα θα μπορούσαν να μείνουν στο άδειο διαμέρισμα του ισογείου που μαζεύει σκουπιδαριό στην πόρτα του. Θα μπορούσαν να το καθαρίζουν. Το παιδί θα έπαιζε στην αυλή μαζί με τα άλλα, θα τσακωνόταν. Αν ήταν κορίτσι θα ήταν το μοναδικό σ' αυτή την πολυκατοικία που έχει μόνο αγοράκια. Μπορεί να γινόταν αγοροκόριτσο. Η μάνα του μπορεί να τα πήγαινε καλά με την ηλικιωμένη που χρειάζεται φροντίδα αλλά δεν μπορεί να πληρώσει μόνιμη συνοδό. Μπορεί να της έκανε λίγες ώρες παρέα έναντι μικρότερου ποσού, ν' αναλάμβανε τα ψώνια της και τέτοια. Το παιδάκι της θα μάθαινε ελληνικά σε λίγους μήνες, είναι απίστευτο πόσο γρήγορα μαθαίνουν τα παιδιά. Και θα γινόταν σαν αυτά τα παιδιά που συναντώ στη γειτονιά μου, εφήβους πια κι ακόμα πιο μεγάλα, θα καθόμουν να χαζεύω τα ελληνικά στο σαρκώδες του στόμα, όπως χαζεύω τώρα τα ελληνικά στα στόματα και στα μάτια και στα χέρια και στα σώματα των παιδιών που μεγαλώνουν εδώ και γίνονται άνδρες και γυναίκες, ζουν και δουλεύουν με την πλούσια, την ενδιαφέρουσα, την πολύπλοκη ταυτότητα τους, αλλά χωρίς ταυτότητα από τις άλλες, τις αστυνομικές.

Αλλά ίσως να προτιμούσαν να φύγουν, όπως κάνουν οι περισσότεροι αφού καταλάβουν με κάθε βλέμμα, κάθε λέξη, κάθε βήμα, ότι είναι ανεπιθύμητοι και θα παραμείνουν στον αιώνα τον άπαντα. Να προσπαθoύσαν, με τους περίπλοκους τρόπους που ισχύουν, να πάνε σε άλλη χώρα ευρωπαϊκή, ή ακόμα και στην Αμερική όπως καταφέρνουν οι πιο ικανοί, οι πιο ακούραστοι. Σε χώρα που καταφέρνει να προβληματίζεται περισσότερο με διάφορες πολυτέλειες όπως τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Κι αν τους ρωτούσαν αυτούς τους τρεις μήπως θα προτιμούσαν αντί να είναι ελεύθεροι να έρθουν έχοντας διαλέξει το διακινητή τους και πληρώνοντας τον, να γίνουν στ' αλήθεια δούλοι για κάποιο διάστημα, όπως στην αρχαία εποχή ή και στην κάπως νεώτερη, να μην έχουν δικαίωμα κανένα, να πρέπει να κάνουν ό,τι τους λένε, αφού ήρθαν με “δουλεμπορικό”, και τους έφεραν δουλέμποροι, αλλά να είναι ζωντανοί αντί να είναι πεθαμένοι, τι θα έλεγαν άραγε;