Συνταγή της επιτυχίας

Στη βρωμερή βιτρίνα του κλειστού μαγαζιού της γωνίας έχουμε κάθε τρεις μέρες φρέσκα- φρέσκα τα αναρχικά αποφθέγματα. Τόσα χρόνια τώρα που με ενημερώνουν ανελλιπώς, έχω ξεχάσει τη διαμαρτυρία μου, παλιά, που ήθελα κάπου να πω ότι οι αναρχικοί δεν ήταν αυτό, δεν ήταν έτσι. Δε βαριέσαι, μπορεί το '36 στην Ισπανία να μην ήταν έτσι, τώρα εδώ είναι έτσι και χειρότερα.

Για το Je suis Charlie, είχαν γράψει ότι είναι “η πολεμική κραυγή των δυτικών κοινωνιών”, μπορώ να πω μάλιστα ότι με είχαν σχεδόν πείσει, περίμενα κάτι πιο οργανωμένο, πιο πολεμικό κι εγώ από τις δυτικές κοινωνίες, αλλά προς το παρόν δεν ήρθε. Κάτι τέτοια λένε για τις δυτικές κοινωνίες και μετά τις νιώθω πολύ εύθραυστες. Εκείνοι πάντως συνεχίζουν να καλλιεργούν τις γεμάτες μίσος φράσεις τους, σκάβοντας όλο και βαθύτερα στα αιμοβόρα ένστικτα και στον αντίστοιχο φόβο που ελπίζουν να προκαλέσουν.

“Μη χαίρεσαι λαουτζίκο όταν πεθαίνει βασιλιάς”, έγραψαν μετά τις εκλογές που κέρδισε ο Σύριζα. Δεν τους ηρέμησε αυτή η νίκη, είναι ξεκάθαρο. Καταλήψεις σε πανεπιστήμια, επιθέσεις στη Βουλή στις Σκουριές και ποιος ξέρει πού αλλού, μάχες στα Εξάρχεια, τα οποία έχουν βγει ξανά από τα δρομολόγια των λεωφορείων, σα χολεριασμένη γειτονιά, τη φέρνουν γύρω- γύρω. Ως λαουτζίκος, πρέπει να κάνω κύκλους και ποδαρόδρομους για να φτάσω στον προορισμό μου. Για όλ' αυτά έχουμε την ανακοίνωση, ας πούμε, κάθε πρωί, το ντελάλη της γειτονιάς, με τις αφίσες στη βιτρίνα.

Θα ήθελα να μπορούσα να μη τις διαβάζω. Η ματιά μου φεύγει ανεξέλεγκτη, την τραβά το τυπωμένο χαρτί. Την απλοϊκότητα του μίσους που σερβίρεται από παντού πλέον ελπιδοφόρο, τόση επιτυχία είχε η αγανάκτηση, η κατεδάφιση, η μηδενιστική κριτική, οι απειλές κι οι ύβρεις, τώρα πια ο καθένας προσπαθεί να βρει μέσα του αποθέματα, αφού εκεί είναι το μυστικό, να τα καλλιεργήσει, να τα ακουμπήσει κάπου, σε μια τράπεζα όπου θ' αυγατίσουν, θα έχουν κάποιο χειροπιαστό αποτέλεσμα. Η συνταγή της επιτυχίας επαναλαμβάνεται σε καζάνια που στήνονται σε κάθε γειτονιά. Με μια καλή ιδέα διεκδίκησης μπορείς να στήσεις κάτι σα μικρό κράτος με δικούς του κανόνες, να αναδειχθείς, ή απλώς να σχηματίσεις ομάδα όπου θα ασκείς εξουσία. Νέα ταλέντα αυταρχισμού αναδεικνύονται με αναπτερωμένες ελπίδες. Στις αφίσες του κλειστού μαγαζιού γίνεται διαγωνισμός πρόκλησης.

Λαουτζίκος ή όχι, βάζω στόχο να αποφεύγω την ανάγνωση τους. Να εξασκήσω τη ματιά μου στην αποφυγή του προσφερόμενου θεάματος. Θέλω να καταφέρνει να γλιστράει αδιάφορη από κάθε κραυγαλέα φράση, να ελευθερωθεί από την έλξη της γραφής αυτής. Δεν έχω άλλο τρόπο υπεράσπισης αυτής της εύθραυστης δυτικής κοινωνίας που απειλείται πανταχόθεν. 

Από την εφημερίδα των Συντακτών: http://www.efsyn.gr/arthro/i-syntagi-tis-epityhias