Grandola Villa Morena

Θυμάμαι σαν τώρα το πρωινό που είδα στα περίπτερα την είδηση για την πτώση της δικτατορίας στην Πορτογαλία. Είχε πάρει νόημα η άνοιξη, απομακρύνθηκα πετώντας με ανάμικτη χαρά, ζήλεια και αισιοδοξία. Θα ερχόταν και στην Ελλάδα, δεν μπορεί, θα έπεφτε κι εδώ η χούντα. Αλλά αν εδώ μας ξεχνούσε ο άνεμος της αλλαγής; ρωτούσε ο φόβος μέσα μου. Όχι, όχι, δεν μπορεί! Ένιωθα απολύτως βέβαια για το ανήκειν μας στην Ευρώπη, έστω κι αν εδώ είχαμε δικτατορία κι εκεί την πιο ξέφρενη ελευθερία της Ιστορίας, στις ευρωπαϊκές χώρες εννοώ.
Στο Παρίσι λίγα χρόνια αργότερα, όταν παρακολουθούσα τη Σχολή Δημοσιογραφίας αγαπηθήκαμε πολύ με τους Πορτογάλους. Ήταν δυο επαγγελματίες, κοντά στα τριάντα και ήδη γονείς, μικρόσωμοι, κεφάτοι, δημοφιλέστατοι, η ψυχή της πολυεθνικής μας παρέας. Μια μέρα που επισκεπτόμασταν με πούλμαν τα νεκροταφεία του Α Παγκοσμίου Πολέμου, τους άκουσα να τραγουδάν το Grandola Villa Morena. Πείτε το πάλι, παρακάλεσα, ήταν τόσο ωραίο. Τι είναι; Μου εξήγησαν ότι ήταν το τραγούδι της "επανάστασης των γαρυφάλλων". Το ξαναείπαν γελώντας. Τους έβαλα να μου γράψουν τα λόγια. Έμαθα να το τραγουδώ μαζί τους.

Σήμερα μου θύμισαν στο διαδίκτυο ότι συμπληρώνονται σαράντα χρόνια από την επανάσταση των γαρυφάλλων. Και πόσα χρόνια πάνε από κείνη την εκδρομή; Κι από τότε που είδα τους αγαπημένους μου Πορτογάλους; κάμποσα. Στέλνουμε ευχές κάθε Χριστούγεννα, ακόμα.
 Το τραγούδι το ξέρω πάντα. Το τραγουδούσα στα παιδιά μου όταν ήταν μικρά, και σ' όποιον ήθελε να το ακούσει. Δεν λέω σωστά όλους τους στίχους βέβαια, αλλά ίσως τώρα με το Γιουτιουμπ ήρθε η

στιγμή να τους μάθω τέλεια.