Δυο χρόνια τώρα, ή μήπως είναι τρία; άκουσα πολλές ερμηνείες για την αδιαφορία της διεθνούς κοινότητας απέναντι στον πόλεμο στη Συρία.
Μα υπάρχει αυτό το πράγμα; θα πείτε. Υπάρχει διεθνής κοινότητα;
Αυτό δεν είναι ο ΟΗΕ; Εδώ σας ακούω να γελάτε ειρωνικά. Ο ΟΗΕ, πού τον θυμήθηκα πάλι; Ακόμα και το στυλ των γραφείων του είναι τόσο ξεπερασμένο. Σέβεντις. Εποχή της αφέλειας. Απεδείχθη στο μεταξύ ότι δεν μπορεί να επιβάλει τις ωραίες ειρηνικές ιδέες των καλοζωισμένων δυτικών στους φτωχούς τριτοκοσμικούς, ακόμα και με τις καλύτερες προθέσεις. Αλλά έστω κι αν δεν τα καταφέρνει, και με όση αυτοκριτική κάνουμε ως καλοζωισμένοι δυτικοί, αξίζουν αυτές οι ιδέες;
Δεν έχουμε τίποτε καλύτερο. Εκεί έχουν αποθηκευτεί τα αληθινά ασημικά της οικογένειας, η φιλοσοφική ουσία της ανθρώπινης ιδιότητας. Η επιθυμία των ανθρώπων να παλεύουν τον κακό εαυτό τους, ουσιαστικά, να συντάσσουν δίκαιους χάρτες για τα ανθρώπινα δικαιώματα, που δεν εφαρμόζονται ούτε καν στις πιο πλούσιες και προοδευτικές χώρες, να θέτουν απαγορευτικά όρια για το πώς διεξάγονται οι πόλεμοι, τέτοιες ουτοπικές πολυτέλειες. Ο καθένας μπορεί να σκέφτεται ό,τι θέλει για όλ' αυτά, η ελευθερία της σκέψης εξάλλου είναι απο τις πρώτες που υπερασπίζονται οι χάρτες αυτοί, κι υπάρχουν πολλοί που σκέφτονται ότι καλή είναι η καλωσύνη στις καρδιές, αλλά κι αυτές οι συμφωνίες, οι στόχοι, οι επιθυμίες, πείτε όπως θέλετε, έτσι επίσημα εκφρασμένες και με την υπογραφή εκατοντάδων χωρών, έχουν μοναδική αξία.
Αυτή λοιπόν η διεθνής κοινότητα, σε όλες τις εκφάνσεις της, δεν αντιδρούσε, και η οι ΗΠΑ, που θεωρούν τον εαυτό τους όχι απλώς υπερδύναμη αλλά ένα είδος αστυνομίας στον πλανήτη η οποία τιμωρεί τους παραβάτες, δεν αντιδρούσαν ούτ' αυτές. Δεν συνέφερε, ακούσαμε πολλές αναλύσεις. Είναι τα πετρέλαια, είναι οι παλιές φιλίες, είναι οι ισορροπίες, είναι διάφορα αμερικανικά συμφέροντα τέλος πάντων τα οποία δεν καταλαβαίνουμε πάντα πολύ καλά, διότι αυτοί οι πονηροί αμερικάνοι δρουν με στόχους μακρινούς για να υποκινήσουν πολέμους σε διάφορες περιοχές που μετά θα τους ωφελήσουν. Συνήθως τέτοιες είναι οι ερμηνείες των αμερικανικών επεμβάσεων, αλλά και των μη επεμβάσεων. Τι κερδίζουν εκείνοι, τι χάνουν, και τι υποκινούν. Υπάρχει κάτι που λείπει σ' αυτές τις αναλύσεις, τι σόι ηγέτες και λαοί είναι αυτοί που υποκινούνται απο ξένους και μακρινούς στόχους, αλλά τι να σου κάνουν κι οι αναλυτές, δεν μπορεί να τα ξέρουν όλα.
Κι η αλήθεια είναι ότι έχουν δύσκολη δουλειά, οι αναλυτές. Εκεί που δυο ή τρία χρόνια τώρα (δεν θυμάμαι ακριβώς, φροντίζαμε όλοι να αποστρέφουμε τη σκέψη και το βλέμμα) και με νεκρούς πάνω απο 100 χιλιάδες στη Συρία, αναλύθηκε επαρκώς η κτηνώδης αδιαφορία των δυτικών, τώρα πρέπει να γίνει στροφή, και φτου κι απο την αρχή, να ερμηνευτεί αυτή η βλοσυρή μανία της στρατιωτικής επέμβασης. Και βέβαια δεν μπορεί να είναι η αστυνομική φόρα της υπερδύναμης, που θέλει να παραστήσει τον τιμωρό αρχάγγελο για τα χημικά όπλα, να ρίξει λίγους πυραύλους και να θυμίσει ότι μπορεί να έχει κρίση και προβλήματα αλλά σαν αυτήν καμία Κίνα και καμία ανατολίτισσα τίγρη δεν θα αναλάβει ποτέ την προστασία των αδυνάτων, δεν θα ξέρει τόσο καλά απ' έξω τις συμβάσεις και τα άρθρα με τις υποσημειώσεις του ΟΗΕ, και να την αγαπάμε. Δεν μπορεί, κάτι άλλο, πιο περίπλοκο θα είναι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου