Ωραία περνάμε διαφωνώντας για τ' αρχαία στη σφαίρα των ιδεών, συζητώντας εν κενώ, σα να μην υπάρχουν σχολεία και μαθητές, ειδικοί που ερευνούν. Αρχίζω να υποπτεύομαι ότι το θέμα δεν είναι ακριβώς η διδασκαλία των αρχαίων, αλλά η έννοια της επιλογής.
Όλα ξεκίνησαν, γι άλλη μια φορά, μόλις ακούστηκε η λέξη 'επιλογή'. Πριν καιρό δεν είχε γίνει πάλι χαμός για την 'επιλογή' της Ιστορίας; Μήπως τελικά, αν κάτι σοκάρει και ξυπνάει πάθος και αγανάκτηση είναι ακριβώς αυτό;
Βλέπετε, οι σημερινοί μεγάλοι δεν μπορούν να φανταστούν ότι θα τίθεται στους μαθητές Λυκείου η δυνατότητα να διαλέξουν. Εμείς δεν την είχαμε ποτέ, κι αν έχετε προσέξει, σε ό,τι έχει σχέση με το σχολείο σημασία έχουν τα βιώματα και οι αναμνήσεις. Μπορεί να πέρασαν τη σχολική ζωή με κοπάνες, χασμουρητά, αντιγραφές και αποτυχίες, όμως μόλις τελειώσει οφείλει να επαναληφθεί για όλους με τον ίδιο τρόπο. Είναι μυστήριο, αλλά το καταλαβαίνω. Κι εγώ είχα συγχυστεί όταν επιβλήθηκε το μονοτονικό, άδικα είχαμε μάθει παπαγαλία τις λέξεις που δασύνονται; Για χρόνια συνέχισα να γράφω πολυτονικά, κι ύστερα, μια ωραία πρωία, έκανα την υπέρβαση. Μεγάλωσα, με πείσανε δυο άνθρωποι με επιχειρήματα, αποστασιοποιήθηκα, πήρα και μια βαθιά αναπνοή, έχυσα κι ένα δάκρυ (που λέει ο λόγος) κι αυτό ήταν. Αλλά μπορώ θαυμάσια να αναλυθώ σε τρυφερές αναμνήσεις σχετικά με τις περισπωμένες και τις δασείες ανά πάσα στιγμή.
Έτσι κι η επιλογή μαθημάτων. Βρε τα σκασμένα, να μπορούν να διαλέξουν; Που βασανίστηκα τόσο με κείνα τα μισητά μαθήματα, που έφτυσα αίμα, που με απέβαλαν επειδή αντέγραψα. Και ποιον αντέγραψα δηλαδή, τον κολλητό μου. Να μπορεί τώρα το κάθε ανήλικο να διαλέγει ποια μαθήματα θα πάρει; Είναι σε θέση το μειράκιο να ξέρει τι το ωφελεί; Χάλασε ο κόσμος, διαλύεται το σύμπαν, διαφθείρονται οι ψυχές. Πώς θα δεχτούμε εμείς οι μεγάλοι να ζήσουμε σ' έναν κόσμο όπου η νέα γενιά θα έχει επιλέξει τα ίδια της τα μαθήματα; Θα κυκλοφορούν γύρω μας άνθρωποι που πιθανόν να έχουν πάρει απολυτήριο με μαθήματα όπως "Ο Σουφισμός", ή "Η γαλλική κουζίνα μπροστά στην ανακάλυψη της μεσογειακής διατροφής", όπως διάβαζα σ' ένα μυθιστόρημα τις προάλλες; Πώς θα συνεννοούμαστε με κόσμο που πέρασε την εφηβεία του χωρίς να αποστηθίσει το "λύω"; Τι κοινές αναμνήσεις θα έχουμε, πώς θα μπορούμε να νιώθουμε σαν φαντάροι που αναπολούν τα καψόνια τους αν στα δεκαπέντε βρεθούμε μπροστά στον πειρασμό να μην περνάμε καθόλου καψόνια;
Ένα παράξενο συναίσθημα ασφάλειας μπορεί να πηγάζει απο την βεβαιότητα ότι τα παιδιά μας θα μάθουν αυτά που μάθαμε, θα τα καταφέρουν εκεί που τα καταφέραμε, ακόμα κι εκεί που δεν τα καταφέραμε, κι ίσως θα βασανιστούν με τα ίδια πράγματα που μας βασάνισαν. Κι αν βασανιστήκαμε ακόμα καλύτερα, θα ήταν κάτι πολύ μεγάλο αυτό που μας βασάνιζε, κι αν εμείς την πατήσαμε τα παιδιά μας ως καλύτερα κι ανώτερα εκεί που αποτύχαμε θα τα καταφέρουν.
Ας πούμε, εμένα που μισούσα τα Μαθηματικά, πες μου ότι ενδέχεται να γίνουν προαιρετικά στο Λύκειο και θα πάθω σοκ. Κι όμως στον πολύπλοκο κόσμο μας δεν μπορεί κανείς να τα μαθαίνει όλα, όπως πολύ καλά είχα την ευκαιρία να διαπιστώσω τότε. Γιατί λοιπόν είμαι έτοιμη να ξεσπαθώσω αν λιγοστέψουν τα ολοκληρώματα της σχολικής ύλης; Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου