Έρριξα ένα κλάμα χτες με τον Τζον Λέννον, όταν τραγούδησαν το Imagine στην τελετή λήξης των Ολυμπιακών κι έδειξαν τη φωτογραφία του, ούτε όταν τον σκότωσαν δεν είχα κλάψει έτσι. Γενικά είχαν αρχίσει να με παίρνουν τα ζουμιά νωρίς. Είμαι ευσυγκίνητη και κλαψιάρα σαν τον Τζουντ Λό σ' εκείνη την ταινία με τις ανταλλαγές σπιτιών. Κλαίω στις κηδείες πάντα, θα ήμουν θαυμάσια μοιρολογίστρα, κλαίω και στους γάμους. Κλαίω στις συναυλίες και στις όπερες, στο σινεμά, στο θέατρο, στα κάλαντα. Κλαίω στις πανανθρώπινες ελπίδες που ξυπνάνε οι Ολυμπιακοί αγώνες, με όλες αυτές τις μπουχτισμένες σύμβολα τελετές. Οι σημαίες να μην είναι παρά διακόσμηση και καμάρι. Όλες μαζί, σε πανηγύρι. Η ανθρώπινη απληστία να είναι εξιδανικευμένη σε αθλητική άμιλλα. Δεν μου αρέσει ο αθλητισμός, αλλά οι νέοι που αγωνίζονται με κάποιο στόχο και κερδίζουν, ή συνεχίζουν την προσπάθεια, με συγκινούν. Όλ' αυτά τα πράγματα είναι πολύ απλοϊκά, σχεδόν υποχρεωτικά παράγουν κιτς. Λυπάμαι για τους εστέτ, αλλά δεν αρνήθηκα ποτέ το κιτς, πάντα υπέκυπτα στη γοητεία του. Όλοι κρατάνε κάτι απο τα παιδικά τους χρόνια, νομίζω ότι αυτό δεν είναι απο τα χειρότερα.Πείτε ό,τι θέλετε για τους Άγγλους, τουλάχιστον γιόρτασαν σαν αυτοί που είναι κι όχι παριστάνοντας κάτι άλλο. Είναι παραγωγοί ποπ κουλτούρας, και παρήγαγαν λίγη ακόμα. Τους χάρηκα, κι ας με ξενύχτησαν. Έκλαψα, κι ύστερα γέλασα πολύ, ιδίως μετά την παράδοση στο Ρίο ντε Τζανέιρο που δεν ήθελαν να την κάνουν. Και περιμένω ενθουσιασμένη το Ρίο, εκεί θα ξεσαλώσουμε εμείς οι κιτσάτοι διεθνιστές και λάτρεις της σάμπας.
Εδώ Ρίο, θα λέει ο ανταποκριτής το 2016, εδώ Αντίρριο θα λέμε εμείς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου