Και η πίτα αφάγωτη

Μάλλον ένα διακριτικό ευχαριστώ για τη δωρεάν αγγελία θα έπρεπε να πει η κυβέρνηση στην «Guardian», αντί να διαμαρτύρεται και να ζητά να ανακαλέσει για την ιδέα της πώλησης νησιών. Το κράτος είναι χρεωμένο, τα νησιά είναι πολλά και όσοι τα αγοράσουν δεν μπορούν να τα πάρουν και να φύγουν. Κάτι σαν μίσθωση μπορούν να κάνουν, να φτιάξουν μια βίλα, ένα λιμανάκι, δεν μπορούν να ιδρύσουν ανεξάρτητο κράτος. Ενα σωρό βραχονησίδες ακατοίκητες έχουν τα μεγάλα νησιά δίπλα τους και η ανθρώπινη παρουσία κάτι μπορεί να τους προσφέρει, πέρα από το χρήμα της αγοράς. Γιατί τόση σπουδή πια να μπουν και τα νησιά στα ταμπού του πατριωτισμού, λες και έχουμε έλλειψη; Ολα ιερά και όσια είναι πλέον στη χώρα αυτή, από το θωρηκτό «Αβέρωφ» μέχρι τις βραχονησίδες, περνώντας κι από ένα σωρό μέρη. Ονόματα, χρονολογίες, σύμβολα, λέξεις, έμμονες ιδέες, αυταπάτες συλλογικές. Ολα είναι ταμπού και μην αγγίζετε, με εξαίρεση τα δάση που καίγονται κάθε χρόνο, την Πάρνηθα, το πολύτιμο βουνό της Αθήνας που δεν μπορεί να συνέλθει από την καταστροφή, τα αυθαίρετα που χτίζονται στα δάση, τα όμορφα κτίρια που γκρεμίζονται σε πόλεις και χωριά για να χτιστούν άσχημα, παράνομα, τα πεζοδρόμια που γεμίζουν σκουπίδια, τις παραλίες που καταπατούνται, τα ποτάμια που μολύνονται, τις λίμνες που ξεραίνονται, τα ζώα που χάνονται, τα φυτά που εξαφανίζονται, διάφορα τέτοια. Αλίμονο. Αυτά είναι δικά μας, η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες για να την κάνουν ό,τι θέλουν και να την καταστρέφουν μόνοι τους. Κι ακούγεται πιο λογικό να κόβονται μισθοί και συντάξεις, να καταργούνται σχολές, παρά να πουληθεί ένα νησί που δεν χρησιμοποιείται από κανέναν. Θα δώσουμε το αίμα μας, την ποιότητα ζωής μας, αλλά τα ταμπού μας τα κρατάμε.