Δεν είναι δεδομένοι οι δρόμοι που βρήκαμε στη ζωή μας και νομίζαμε ότι ήταν παντα εκεί. Δεν ήταν παντα. Δεν είναι δεδομένα τα γεφύρια. Άνθρωποι τα έφτιαξαν, αντιμετωπίζοντας δυσκολίες, επιλέγοντας τα υλικά. Χρειάζονται φροντίδα και συντήρηση. Δεν γίνεται να συνεχίσουμε να ζούμε με αρπαχτές, λαδώματα, φουσκωμένες προμήθειες, φτηνιάρικες λύσεις.
Η καταιγίδα Daniel πλημμύρισε το Βόλο και τα παραλιακά χωριά του Πηλίου, και χάλασε τους δρόμους και τα γεφύρια στο δικό μου ορεινό χωριό, τη Δράκεια. Ξεθεμελιώθηκαν οι φτηνές πρόχειρες δημόσιες κατασκευές, και φυσικά αχρηστεύονται οι ακριβές ιδιωτικές, όλα τα ωραία σπίτια που έχτισαν οι αθηναίοι κυρίως με τη βεβαιότητα ότι θα έμενε στη θέση του το χωριό και οι υποδομές του
Την πατήσαμε Χρόνια και χρόνια περιφρόνηση και υποτίμηση του δημόσιου δικτύου βγήκαν στη φόρα τραυματικά εκεί στην πλαγιά του χωριού μου, σαν πληγή που ανοίγει και χάσκει και αιμοραγεί. Η εγκατάλειψη, η περιφρόνηση, η υποβάθμιση, η εκμετάλλευση.
Κρίμα στα σπίτια μας και στο καμάρι που είχαμε...
To γεφυράκι που γκρεμίστηκε από την ορμή του χειμμάρου στη Δράκεια, ήταν το τελευταίο τέτοιου είδους που είχε επιβιώσει. Οταν είχαμε πρωτοπάει, πενήντα χρόνια πριν, υπήρχαν τέσσερα. Τα τρία ήταν στο μονοπάτι για τον Άγιο Λαυρέντιο, μια ονειρεμένη, εύκολη διαδρομή, που τα χάλασε ο ΟΤΕ για να περάσει δρόμο και δεν τα έφτιαξε ποτέ. Τώρα μόνο τα θαρραλέα κορίτσια, η Athanasia Litra και η Αναστασία Λύτρα, περνάνε το γκρεμό με το σκυλάκι τους, κι αναρωτιούνται αν θα μπορούσε να ξαναχτιστεί το ίδιο ξύλινο γεφύρι. Κι εδώ βλέπετε τους γονείς μου, μαγεμένους από την όμορφη διαδρομή, σχεδόν πριν τέσσερις δεκαετίες. Είναι δύσκολο πράγμα οι γέφυρες, κυριολεκτικά και μεταφορικά, για μηχανικούς και για πολιτικούς, για τη σκέψη και για το χέρι. Αναρωτιέμαι κι εγώ μαζί τους. Θα τα καταφέρουμε, ή θα το πάρει για πάντα το ποτάμι;
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου