Αποχαιρετισμός στο Γιάννη Μαρκόπουλο με έναν δίσκο που είχα κάποτε. Ήλιος ο πρώτος. Ξέρω ακόμα απέξω τα λόγια, όπως και του Χρονικού, των Ριζίτικων, κι όλων των τραγουδιών και των κύκλων τραγουδιών της εποχής εκείνης, που πιστεύαμε ότι δεν είχαμε χορτάσει σε βάθος την Ελλάδα, εξιδανικεύαμε, αφοσιωνόμασταν με πάθος σε κάθε ανακάλυψη και κάθε αποκάλυψη. Ο δρόμος εκείνος είχε κινδύνους, που ο καθένας τους αντιμετώπισε όπως μπορούσε. Αργότερα μπορεί να χαμογελάσαμε με τα τραγούδια, με τους στίχους, με την ανάγκη του απόλυτου που έχουν τα νιάτα. Αλλά ακόμα τα τραγούδια μπορώ να τα τραγουδήσω χωρις λάθη, κυρίως εκείνα τα δύσκολα, τα παιχνιδιάρικα, της Μαργαρίτας τ' αλωνάκι, ας πούμε. Αν και ποτέ δεν έμαθα τι ακριβώς σημαίνει "χρυσά νταριά"
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αντίο κύριε Κώστα
Πρώτη φορά στη ζωή μου κλαίω για θάνατο πολιτικού. Μα μήπως κλαίω για κάτι άλλο, εκείνη την ελπίδα που είχαμε με το Σημίτη πρωθυπουργό ότι ...
-
Είναι η τελευταία του μέρα ως Πρωθυπουργού και τον δείχνει η τηλεόραση να αποχαιρετά τον πρόεδρο της Δημοκρατίας. Χαμογελαστός και ψύχραι... -
Πήρα χτες το απογευματάκι το μετρό. Είχε κόσμο, έμεινα όρθια κι άκουγα έναν καυγά να εκτυλίσσεται ανάμεσα σε δυο καθημένους σε θέσεις αντι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου