Να είναι αυτές οι φωτογραφίες από την πατρίδα;
Έτσι την έλεγαν, πατρίδα. Την άφησαν σαν σήμερα πριν 100 χρόνια, στις 14 Οκτωβρίου του 1922. Οι επέτειοι, και κάμποσο διάβασμα μαζί, φέρνουν πολύ κοντά την αγωνία τους. Ετοιμάστηκαν, βρήκαν μερικά αμάξια, έκρυψαν επάνω τους χρυσά νομίσματα, όσα είχαν περισσέψει από τα μπαχτσίσια που επί τρία χρόνια πλήρωναν σε διάφορες συμμορίες Τσετών και άλλων πολεμάρχων για να τους αφήσουν ζωντανούς. Φόρτωσαν τα μικρά παιδιά.
Σχεδόν νιώθω την ανάσα τους καθώς ξεκινάνε, πολύ κοντά ο ένας στον άλλον, η μια στην άλλη να λέμε σωστά, μόνο γυναίκες, παιδιά, και γέροι άντρες, δηλαδή άνω των 60. Οι νεώτεροι λείπουν, άντρες από 14 έως 60, έχουν εξοριστεί από το 1921. Ειδικό μπαχτσίσι δόθηκε για να αφήσουν τα αγόρια από 12 έως 14.
Ο μπαμπάς μου ήταν γύρω στα 10. Να είναι αυτή η φωτογραφία του από εκεί, με το άλογο που είχε ο παππούς για να πηγαίνει στους αρρώστους; Του παππού είναι σίγουρα από κει, με τη στολή του Οθωμανικού στρατού, όπου έπρεπε να πηγαίνουν μετά το Συνταγμα του 1908. Ήταν γιατρός, οπότε δεν χρειαζόταν να πολεμήσει, τουλάχιστον. Κι άλλες φωτογραφίες δεν βρίσκω.
Η πορεία κράτησε οκτώ μέρες. Πλήρωναν έξτρα για όλα. Στο ελληνικό πλοίο, που τους πήρε από την Αττάλεια, οι ναύτες ζήτησαν πληρωμή και για το ψωμί που είχε προσφέρει αμερικανική οργάνωση για τους πρόσφυγες.
Στη Νέα Ιωνία έγιναν ταπητουργοί, όπως στην πατρίδα, αλλά την τέχνη της παραγωγής ροδελαίου δεν κατάφεραν να την αναπτύξουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου