Mε το γυαλί του μη ψαρά

Πετροσωλήνες. Πρόλαβα και δοκίμασα πριν απαγορευτούν. Δεν ήταν και τίποτε τόσο νόστιμο, πιο εντυπωσιακό ήταν το σχήμα τους. Και μια μέρα που κολυμπούσα είχα δει μια μικρή αποικία κολλημένη στο βράχο. Δεν ξαναείδα δεύτερη φορά.

Τις προάλλες σε ωραίο κεντρικό μαγαζί ψαροφαγίας μας πρότειναν πετροσωλήνες. Κανονικά δεν επιτρέπεται να τους μαζεύεις, αλλά δεν έκανα θέμα. Ούτε και παράγγειλα. Είχε και γόνο, άλλο απαγορευμένο. Ας μην πάρουμε γόνο, έλεγα παλιά στις παρέες, αλλά αυτή τη φορά δεν χρειάστηκε, κανείς δεν παράγγειλε γόνο.

Μπορεί η απαγόρευση για γόνο και πετροσωλήνες να μην είναι τόσο έξυπνη, τόσο μελετημένη όσο θα έπρεπε. Ωστόσο είναι ένα βήμα μπροστά στη συνείδηση ότι κάπως πρέπει να υπολογίσουμε το μέλλον. Το μέλλον της θάλασσας και της διατροφής μας. Δεν τολμώ να μιλήσω για το μέλλον των καλοκαιρινών μας περιηγήσεων με μάσκα σε ρηχές παραλίες, αλλά στο βάθος αυτό με έχει πείσει προσωπικά να απέχω από απαγορευμένα, να ακολουθώ το νόμο, και να βάζω και προσωπικούς νόμους καθώς κολυμπώ και κοιτάζω.

Εκεί που πέφτω άοπλη, με μαγιό και μάσκα- αναπνευστήρα, να’ σου κι η άλλη με ψαροντούφεκο, στολή δύτη, δίχτυα, μήπως κουβαλά και μπουκάλες; Καμιά φορά ναι. Μα τι θα πιάσεις στο βυθό που τον έχει ξυρίσει ο επαγγελματίας με κάθε τρόπο; Τη χελώνα που τριγυρίζει στα ρηχά; Το σκέφτομαι, μα δεν το λέω. Χρόνια τώρα δεν μαζεύω ούτε αχινούς. Στην ίδια παραλία παρατηρώ συνέχεια το βυθό να φτωχαίνει, ακόμα και τα φύκια αλλοιώνονται. Ζηλεύω την αθωότητα των κυνηγών, αλλά δεν μπορώ να είμαι όπως στην εφηβεία μου που μαζεύαμε από κοχύλια και αστερίες, μέχρι ψαράκια και μικρές γαρίδες και πεταλίδες με τα χέρια και το σουγιά, ή βγάζαμε δεκάδες αχινούς σ’ ένα μεσημέρι. Κολυμπώ και δεν βρίσκω πια τίποτε να θαυμάσω. Θα μου πείτε, ο βυθός δεν είναι ακουάριουμ για αργόσχολους να χαζεύουν, αλλά βλέπετε, δεν είναι μόνο η βόλτα, είναι και η βιοποικιλότητα που χρειαζόμαστε, είναι η ισορροπία που απειλείται. Άσε που και οι βόλτες γενικώς θα συνταγογραφούνται οσονούπω για λόγους επιβίωσης του είδους μας. Ήδη ισχύει για τις στεριανές βόλτες.

Η θάλασσα ακόμα προσφέρει σε πολλούς την υπέροχη ψευδαίσθηση ότι είναι ακόμα ανεξερεύνητο σύμπαν, όπου ο άνθρωπος μόνος του επιβιώνει κυνηγώντας τα πάντα, όπως την εποχή της πρωτόγονης αθωότητας. Όμως δεν είναι.