Στο παρατημένο γωνιακό μαγαζί μπήκαν εργάτες. Ελπίζω να καταφέρει να ορθοποδήσει αυτή τη φορά, χρόνια βασανίζεται να στεγάσει κάτι, κάθε τόσο ανοίγει ένα μαγαζί και γρήγορα ξανακλείνει. Την τελευταία φορά πουλούσε πόρτες ασφαλείας και συναγερμούς. Νόμιζα θα μακροημέρευε, τόση ανασφάλεια που κυκλοφορεί, τόσοι συναγερμοί που βαράνε ασταμάτητα, αλλά όχι.
Τώρα ετοιμάζεται εκεί κάτι σαν κουζίνα αρχοντικού, ένα ισόγειο Ντάουντον Αμπι, με φούρνο από τούβλα και πάγκο από αστραφτερό μέταλλο, συνδυασμός τολμηρός, ελπίζω να λειτουργήσει. Στο βάθος σειρά από καφετιέρες, άρα, λέω, θα είναι συνδυασμός πιτσαρίας και καφενείου. Πίτσα στο φούρνο, καφέ στον πάγκο, θαυμάσια. Φαντάζομαι ήδη τον εαυτό μου να ακουμπά και να χαλαρώνει, να παραγγέλνει και να περιμένει. Κι αμέσως στα νώτα της προσδοκίας απολαύσεων καραδοκεί επιθετικά η κριτική, η ενοχή, μα πάλι καφενείο; Όλο καφενεία και φαγάδικα ανοίγουν, πού θα πάει αυτή η κοινωνία, λέει η συνείδηση αυστηρά, λες κι εγώ την κάνω την επένδυση.
Είναι μια παρατήρηση που κάνουν οι ειδήμονες περί τα οικονομικά και πάντα με αγχώνει. Πράγματι δεν βλέπουμε κάτι αληθινά παραγωγικό στα πέριξ, αλλά εδώ που τα λέμε πώς θα χωρούσε κάτι παραγωγικό στα λίγα τετραγωνικά των μαγαζιών που απαραιτήτως κάλυπταν τα ισόγεια την εποχή που χτίζονταν οι πολυκατοικίες της Κυψέλης; Τότε, κι ακόμα τώρα, δίνονταν μάχες πολιτικές και άλλες για να μην καταργηθεί αυτή η συνήθεια, η πρόταση να γίνονται θέσεις πάρκινγκ στα ισόγεια είχε ξεσηκώσει επανάσταση. Κάθε κορίτσι έπρεπε να έχει την προίκα του σε μαγαζί, κι αργότερα και κάθε αγόρι. Πόσα μαγαζιά όμως μπορούσε να συντηρήσει η γειτονιά, ειδικά την εποχή της παρακμής της; Στοίχειωναν άδεια επί δεκαετίες μαζεύοντας ποντίκια και γκράφιτι. Μερικοί σκέφτονται να τα μετατρέψουν τώρα σε πάρκινγκ.
Καφενεία λοιπόν. Ζούμε παραπάνω, έχουμε πιο πολύ ελεύθερο χρόνο, μας τρώει η μοναξιά, ας γίνει ένα σε κάθε πολυκατοικία, μπορεί να είναι αυτό που λείπει από την καθημερινότητά μας. Κοντινό, να μη χρειάζεται μεγάλη μετακίνηση, και με τη δική του προσωπικότητα το καθένα, να μαζεύει τον δικό του κόσμο. Έτσι θα βρω κάποτε κι εγώ αυτό που μου ταιριάζει. Και η παραγωγικότητα ας πάει αλλού ή πού ξέρεις; Μπορεί να γίνουμε εμείς παραγωγικοί στα κατάλληλα τραπεζάκια, ξοδεύοντας τη σοφία και την γκρίνια, παράγοντας ιδέες και σχέσεις. Δεν μετράνε αυτά;
https://www.efsyn.gr/stiles/triti-matia/328175_pitsa-kai-kafe
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου