Πήγα με τα πόδια ως το Λυκαβηττό, βρήκα την Καλλιόπη και κατεβήκαμε στο Ζάππειο. Από ένα συμπαθητικό καφενείο στο Φωκιανό πήραμε στο χέρι από μια τάρτα και ψάχναμε παγκάκι να καθίσουμε να φάμε. Είδα από μακριά ένα παγκάκι, τρεις νεαροί, όχι πολύ νεαροί, κάθονταν στο διπλανό και είχαν μπροστά στο άδειο παγκάκι το ποδήλατο τους. "Να καθίσουμε παρακαλώ;" είπα με τα κομμάτια της τάρτας στα χέρια κι ο ένας σηκώθηκε να πάρει το ποδήλατο. Τότε διαπίστωσα οτι το παγκάκι ήταν σπασμένο, είχε μόνο ένα ξύλο. Φτου να πάρει η ευχή! Αμέσως σηκώθηκαν οι τρεις και μας προσέφεραν τη θέση τους. Κάναμε ελάχιστα τις δύσκολες κι αμέσως στρωθήκαμε, πού να τρέχαμε με τις τάρτες να ισοροπούν στα χαρτονάκια;
Οι τρεις τύποι κάθησαν εκείνοι στο μοναδικό τραβέρσο του παγκακιού. Μας είπαν ότι ήταν Τούρκοι, όχι τουρίστες, φυγάδες από τον Ερντογάν. Δάσκαλοι το επάγγελμα, ζούσαν ήδη λίγους μήνες στην Αθήνα, είχαν πάρει άσυλο, έπαιρναν κάποιο επίδομα. Κουνούσαν λυπημένοι το κεφάλι. Έχει πολλούς Τούρκους στην Αθήνα, μας είπαν. Φυγάδες από τον Ερντογάν...
-Και οι οικογένειες σας; ρωτήσαμε και μας είπαν ότι οι οικογένειες τους δεν είχαν έρθει, δεν ήξεραν αν θα τα κατάφερναν. Μας λείπουν πολύ, δήλωσαν, κι όλο κουνούσαν το κεφάλι. Τους είπα τις λίγες τούρκικες λέξεις που θυμάμαι, κι ότι ο πατέρας μου ήταν από τα Σπάρτα. Κι εγώ είμαι απο εκεί, δήλωσε ο ένας.
Η Καλλιόπη μας διηγήθηκε ότι τότε που είχε πάει στην Αγκυρα με ένα μπαλέτο όπου έκανε τα κοστούμια, και χόρευε η χορεύτρια γυμνόστηθη, δεν είχε καθόλου στήθος, ο δε τούρκος σκηνοθέτης φώναζε "μπερντέ! μπερντέ!" κι η Ελληνίδα "γιοκ μπερντέ!" Επεσα κάτω απο τα γέλια. "Τελικά τους είπα εγώ "Καραμπογιά, πινέλ, σκουπιζ, φαρας, και έβαψα μαύρο το στήθος!"
Οι καημένοι οι Τούρκοι τι έχουν πάθει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου