Mιχαήλ Μήτρας, η αγωνία του μοντέρνου

Τα τελευταία χρόνια είχα μάθει ότι ο Μιχάλης δεν ήταν καλά, τον είχα δει μάλιστα στην κηδεία του Βασίλη Ριζιώτη, όπου ένιωσε άσχημα κι έπεσε κάτω, αλλά δεν θέλησε να μπει στο ασθενοφόρο που καλέσαμε. Στα τηλεφωνήματα απαντούσε βιαστικά και έλεγε ότι δεν χρειάζεται τίποτε.  Από το facebook έμαθα ότι είχε μπει σε οίκο ευγηρίας και σήμερα το πρωί ότι πέθανε. Μια φωτογραφία του δημοσιευόταν σε πολλά σάιτ και εφημερίδες, που τον δείχνει πολύ γέρο, αγνώριστο. Έψαξα και βρήκα μια πιο νεανική, πολύ παλιότερη βέβαια.
Είχαμε γνωριστεί στο ραδιόφωνο. Ήταν εξαιρετικός επαγγελματίας, είχε σπουδάσει ραδιόφωνο και είχε δουλέψει χρόνια στο  BBC. Εκανε ωραίες εκπομπές, είχε πάντα καλές ιδέες, κι είχε πάρει συνέντευξη από τον μπαμπά μου για την εκπομπή "Ανωνύμου του Έλληνος". Ήταν συνάδελφος χωρίς ζήλια, χωρίς κόμπλεξ, αναδείκνυε τους ανθρώπους γύρω του, πράγμα πολύ σπάνιο. Το ίδιο και στον λογοτεχνικό χώρο. Ανανδείκνυε τους λογοτέχνες, τους τιμούσε. Μαζί του έμαθα να μαζεύω υπογραφές, μέχρι τότε δεν είχα σκεφτεί ποτέ να ζητάω να μου υπογράφουν οι συγγραφείς τα βιβλία τους, δεν μου περνούσε από το μυαλό.
Στην τέχνη του είχε την αγωνία για το μοντέρνο και τη διατήρησε ως το τέλος, ανυποχώρητα μένοντας στο στάδιο της ρήξης με τα παραδοσιακά σχήματα. Όλοι περάσαμε κάποια στιγμή αυτή τη φάση, την ανησυχία και το ερώτημα αν τα πάντα στη γλώσσα και στα είδη πρέπει να διαλυθούν και να συντεθούν καινούργια, ο Μιχάλης επέμενε σ' αυτό, προσηλώθηκε στην οπτική ποίηση.
Σε ένα  αφιέρωμα του Δημήτρη Φύσσα στην Αθενς Βόις, βλέπω τελευταία του έργα, φωτογραφίες με λέξεις πάνω σε γωνιές της πόλης, σε κήπους, σε πεζοδρόμια, σε σωρούς σκουπιδιών, και κάτι από το σοκ του μοντέρνου, της παλιάς εκείνης αναζήτησης, ακόμα με βρίσκει.
Με δική του πρόταση, διάβασα όταν πέθανε, είχε καθιερωθεί η ημέρα ποίησης στις 21 Μαρτίου.