Αγόρασα λουλούδια για την Ημέρα της Μητέρας, αν κι η μητέρα μου τα τελευταία χρόνια επιμένει ότι είμαι η αδερφή της. Δεν πειράζει, τα λουλούδια είναι πάντα ευχάριστο πράγμα, είτε από κόρη είτε από αδερφή.
Της τα πήγα η ίδια, κι όπως κουβαλούσα το μπουκέτο στην πολυκατοικία, ορμήσανε στη σκάλα τα πιτσιρίκια του πρώτου, ή του δεύτερου ή του τρίτου, δεν ξέρω πια, τα μπερδεύω. Από πίσω η μάνα τους να σέρνει στα σκαλιά ένα μακρύ μαύρο ράσο, τυλιγμένο σφιχτά σε μαντίλα το πρόσωπό της, μακρύ και το μανίκι.
Νεότατη. Περαστική, θα μείνει, θα φύγει, ποιος ξέρει; Αριθμός παιδιών απροσδιόριστος, δεν ξέρω πόσα είναι δικά της, πόσα της ευρύτερης οικογένειας κι αν έχει φτάσει κάποια ευρύτερη οικογένεια εδώ στα δικά μας στενά. Αγνωστο.
Και το πόθεν έρχεται κι από πούθε κατεβαίνει και τι θα κάνει με τα παιδιά, θα τα στείλει σχολείο; Και τα κορίτσια θα τα μαντιλοδέσει όταν μπουν στην εφηβεία; Και κείνα τι θα κάνουν, θα καθίσουν φρόνιμα να μαντιλοδεθούν; Και τι θα βγει απ' όλ' αυτά, θα τραφεί επιθετικότητα προς τη δική μας κοινωνία; Γιατί αυτό με νοιάζει πρωτίστως, εδώ που τα λέμε.
Προσπαθώ να φανταστώ από πού να προέρχεται μια τέτοια παρουσία. Αφγανικό χωριό σε χαμένα βουνά ή τίποτε οάσεις της Συρίας; Εχει οάσεις η Συρία; Ντύνονται έτσι όλες εκεί ή υπάρχει κάποια ομάδα σκληροπυρηνικών που το παρακάνει; Λίγο πιο κάτω η πολύτεκνη μαντιλοφορούσα τουλάχιστον δεν φοράει ράσο, κάτω από ένα φαρδύ πουκάμισο έχει τζιν.
Κι έχει και τρία παιδιά που ξημεροβραδιάζονται στο παράθυρο του ισογείου. Είναι τα παιδιά που δεν τους δίνουν θέση στο τρόλεϊ, μπορούν να καθίσουν και τα τρία μαζί υποθέτουν, επίσης μπορούν να σκαρφαλώσουν στις χειρολαβές και να κρεμαστούν από κει, ξανα-υποθέτουν.
Πώς περνάνε τη μέρα τους, αναρωτιέμαι. Παίζουν με τα γειτονόπουλα, πάνε σχολείο; Και στο σχολείο εμφανίζονται οι μητέρες και επικοινωνούν με τους δασκάλους; Κρύβει κόμπλεξ και ζήλια και μίσος το ράσο κι η μαντίλα ή καμουφλάρει την έλξη των γυναικών προς τον δικό μας τρόπο ζωής; Θα αλλάξουν ζώντας εδώ, και προς ποια κατεύθυνση; Θα μάθουν τα παιδιά τους να προσπαθούν να προσαρμοστούν, ή να διατηρήσουν στην ψυχή την ανάμνηση του τόπου που άφησαν; Μα είναι τόσο μικρούλια τα παιδιά τους! Δεν πρόλαβαν να γνωρίσουν τίποτε εκεί κάτω. Κι εδώ που μεγαλώνουν, στα πεζοδρόμια της Κυψέλης, θα νιώσουν κάποιο ενδιαφέρον για τον κόσμο, θα τα κοιτάξει κάποιος με συμπάθεια, ή θα μεγαλώσουν με αίσθημα άρνησης και καταδίωξης;
Μπορεί να έχει πια αναπτυχθεί στις χώρες της Ευρώπης ένας κόσμος παράλληλος, ο δικός τους, που καταφέρνει να είναι αδιαπέραστος από τον δικό μας. Αυτό σίγουρα επιδιώκουν, αλλά το επιδιώκουν στ' αλήθεια; Ή μήπως ο φερετζές είναι πιο πολύ για να καλύπτουν από τους δικούς τους ανθρώπους την έλξη που νιώθουν για τον δικό μας κόσμο;
Ισως δεν μεγαλώσουν καν εδώ τα παιδιά τους. Μπορεί να είναι περαστικές κι αυτές, να καταλήξουν στη Γερμανία, στη Μέρκελ, τη μεγάλη μητέρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου