Μια συγκεκριμένη στιγμή της βραδιάς γεμίζει η συνήθως άδεια Πανεπιστημίου από κόσμο που περιμένει στις στάσεις, παίζει κι ο βιολιστής ακουμπώντας στα μάρμαρα που τα ξανάφτιαξαν, έχει κάτι από άνοιξη ο αέρας, χαλαρώνουμε δίπλα στις άγρια κουρεμένες νεραντζιές, σα να αποκτά νόημα το σκηνικό της πόλης που συνήθως λάμπει ξεκρέμαστο κι ακατανόητο, τόσο καλοφτιαγμένο μέσα στην ασχήμια που το αποφεύγουμε συστηματικά
Πέμπτη 4 Μαΐου 2017
Βιολιστής στη στάση
Μια συγκεκριμένη στιγμή της βραδιάς γεμίζει η συνήθως άδεια Πανεπιστημίου από κόσμο που περιμένει στις στάσεις, παίζει κι ο βιολιστής ακουμπώντας στα μάρμαρα που τα ξανάφτιαξαν, έχει κάτι από άνοιξη ο αέρας, χαλαρώνουμε δίπλα στις άγρια κουρεμένες νεραντζιές, σα να αποκτά νόημα το σκηνικό της πόλης που συνήθως λάμπει ξεκρέμαστο κι ακατανόητο, τόσο καλοφτιαγμένο μέσα στην ασχήμια που το αποφεύγουμε συστηματικά
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
-
Από τη δεκαετία του 1970, που τέλειωσα τις δευτεροβάθμιες σπουδές μου, δεν καταλαβαίναμε γιατί μαθαίναμε λατινικά. «Θα σας χρειαστούν στ... -
Πήρα χτες το απογευματάκι το μετρό. Είχε κόσμο, έμεινα όρθια κι άκουγα έναν καυγά να εκτυλίσσεται ανάμεσα σε δυο καθημένους σε θέσεις αντι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου