Δυο βόλτες στην Αθήνα

Παραμονή των δημοτικών εκλογών κατάφερα να βρω παρέα για να πάω στην Κοτζιά, όπου οι Ατενίστας οργάνωσαν μια βραδυά φωτισμού της πόλης στο κέντρο της, εκεί που έχει γίνει το άβατο τα τελευταία χρόνια. Πήρα μαζί και τα κεράκια, τα κουβάλησε ο καλός μου φίλος και γείτονας, μια τσάντα με ρεσώ όπως έλεγαν οι οδηγίες. Τα ανάψαμε και μείναμε κάμποση ώρα εκεί, συναντήσαμε λίγους γνωστούς, καθίσαμε λίγο στο καφενείο δίπλα, γυρίσαμε με τα πόδια. Την αίσθηση ενός χώρου που σου δίνει τη δυνατότητα να απολαύσεις τη συντροφιά σου είχα να τη νιώσω απο το Παρίσι, μια φορά που περπατούσαμε δέκα άτομα μαζί σε ένα πεζοδρόμιο πιασμένα χέρι -χέρι.
Δεν αφήνω τις ελπίδες πια να εμφιλοχωρήσουν εύκολα στην ψυχή μου, αλλά όσο ζει κανείς ελπίζει, και απλώς ονειρεύτηκα ότι ένα ακόμα βράδυ θα μπορέσω να σταθώ έτσι σε μια πλατεία και να συναντώ γνωστούς και αγνώστους που επιθυμούν το ίδιο με μένα: δημόσιο χώρο ελεύθερο, ίσως και ωραίο. Συνήθως νιώθω ολομόναχη όταν περπατώ στην Αθήνα ανάμεσα σε βιαστικό κόσμο. Να που καμιά φορά αισθάνεται κανείς ότι συναντά ανθρώπους στην έρημο, που έχουν και νερό μαζί τους.
Την άλλη μέρα, αφού ψηφίσαμε, πήγαμε βόλτα στο πάρκο, δηλαδή στο Πεδίο του Άρεως.

Έχουν φτιάξει και την αλέα με τους ήρωες, ένα παρτέρι στη μέση και στο τοιχάκι του επάνω ξύλινα καθίσματα. Θεούλη μου, για μας τους περιφρονημένους Κυψελιώτες είναι αυτά; Να βάλουμε τους κώλους μας επάνω, ή θα τιναχτούν τα καδρόνια απο αγανάχτηση να μας τιμωρήσουν;