Μωράκια γιοκ

Είναι παράξενο το πόσο πολύ θέλουν τα μωρά οι κυβερνήσεις. Μπορεί να τους κοστίζει η ανατροφή, να είναι παγκοσμίως πασίγνωστο ότι δεν είναι σε θέση μόνες τους να μεγαλώσουν παιδιά, αυτές όμως εκεί. Δεν αφήνουν νήπιο να φύγει από την επικράτεια για κανέναν λόγο. Δεν το κάνουν μόνο αφότου μαθεύτηκε ότι η Μαντόνα υιοθέτησε το δεύτερο μωρό της με κάπως συνοπτικές διαδικασίες, από πριν είχαν το συνήθειο. Κάποτε, πριν από μερικά χρόνια, όταν στις πλούσιες χώρες δεν έβρισκε κανείς παιδιά για υιοθεσία κι άρχισαν τα ταξίδια των γονιών σε φτωχότερες, μπορεί να υπήρξαν εύκολα τα πράγματα για λίγο καιρό.

Μέχρι να συνειδητοποιήσουν οι φτωχές χώρες ότι το να αφήνουν τα ορφανά τους να υιοθετούνται από ξένους ήταν κάτι που υπέσκαπτε το κύρος τους.

Κι έτσι, ούτε η Μαντόνα κατάφερε να υιοθετήσει αδερφάκι του υιοθετημένου της, ούτε ο Έλτον Τζον, που προσπάθησε να στραφεί χρωματικά σε εντελώς άλλη κατεύθυνση, πήρε σπίτι του το μικρό ορφανό από την Ουκρανία. Είναι γέρος άνθρωπος, του είπαν οι αρχές της χώρας που ξέρουν απ΄ αυτά, 62 χρονών, μπορεί να πεθάνει και να μείνει το μικρό στους πέντε δρόμους. Και είναι και ανύπαντρος, δεν αναγνωρίζουν στην Ουκρανία γάμους ομοφυλοφίλων. Πώς να μεγαλώσει το παιδί χωρίς μητέρα; Μα ούτε και τώρα έχει; Καλύτερα στο ορφανοτροφείο της χώρας τους, να μάθει και τη γλώσσα. Μπορεί η γη να πάσχει από υπερπληθυσμό, τα κράτη όμως θέλουν υπηκόους. Εκτίθενται αν μάθει ο κόσμος ότι αφήνουν τα παιδιά τους να υιοθετούνται δεξιάαριστερά. Καημένα κράτη!

Τι τραβάνε για το κύρος τους, με τι αναγκάζονται να ασχοληθούν. Είναι για λύπηση, και να μη βρίσκεται κανείς να τα υιοθετήσει...