Χαμένο τοπίο

Τους καταλαβαίνω αυτούς τους αρμόδιους του 2004 που πρέπει να μαζέψουν
εθελοντές. Μάνα είμαι κι εγώ και πονώ. Τα πάθη και οι περιπέτειες της φυλής με
έχουν προικίσει με το γνωστό άγχος κάθε σύγχρονης Ελληνίδας και Έλληνα. Μην
πιαστώ κορόιδο στη ζωή. Άγχος που μεταβιβάζεται ως υψίστη παράδοση από γενιά
σε γενιά. Και προφανώς ξυπνά αυτομάτως μπροστά στη λέξη εθελοντής. Γίνεται
ταυτόχρονη μετάφραση. Εθελοντής ίσον «κορόιδο που δουλεύει τσάμπα, ενώ οι
άλλοι τα παίρνουν». Πώς αλλιώς, παρά με κλασικά ρουσφετόμορφα κίνητρα, να
βρεις εθελοντές στη χώρα των μη κορόιδων; Ωστόσο θα μπορούσαν να ρισκάρουν μια
προσπάθεια. Να ψάξουν μήπως κάτω από τις μάζες των καταπιεσμένων από τον φόβο
της εκμετάλλευσης πολιτών, κρύβονται οι ντροπαλοί γενναιόδωροι. Αυτοί που
κάνουν «κρα» για λίγη προσφορά, λίγη κοινή εργασία, λίγη συμμετοχή στο
πανηγύρι - έως και πολλή - αλλά ντρέπονται να το ομολογήσουν. Πώς να
τολμήσουν; Σίγουρα θα τους κογιονάρουν οι γείτονες, θα τους ειρωνευτούν οι
φίλοι και θα τους οικτίρουν οι συγγενείς. Άσε που οπωσδήποτε θα τους μαλώσει η
μαμά τους. Αναγκαστικά ξεχνούν τη χαρά της προσφοράς, για λόγους κοινωνικής
αποδοχής. Ωστόσο εδώ μιλάμε για πανηγύρι. Για μια σπουδαία γιορτή που θα
μείνει στη μνήμη και θα δώσει ευκαιρίες για εμπειρίες και γνωριμίες. Η αρχή θα
ήταν δύσκολη, να βρεθεί ο πρώτος τολμηρός, που θα ξεπερνούσε τα φράγματα των
προκαταλήψεων. Θ' ακολουθούσαν άλλοι, πλήθη με χαμόγελα εμπιστοσύνης. Ένα
σπάνιο ελληνικό τοπίο θα αντικρύζαμε. Αλλά τώρα, με τα διπλώματα και τις
βεβαιώσεις, δεν θα μάθουμε ποτέ τι είδους φάτσα θα είχε αυτός ο πρώτος και πώς
θα χαμογελούσαν οι επόμενοι.

https://www.tanea.gr/2002/06/13/opinions/analwsima-xameno-topio/