Παρασκευή 12 Ιανουαρίου 2024

Poor old things

Μου αρέσει που μιλάμε με πάθος για το Poor things, ταινία που βασίζεται σε ιδιοφυές βιβλίο. Η  ιδέα του Άλασταιρ Γκραίυ με την μεταμόσχευση βρεφικού εγκεφάλου σε σώμα νεαρής γυναίκας και η φαντασία που ξεχειλίζει από κει και πέρα είναι συναρπαστικά. Γέλασα πολύ με το βιβλίο, γέλασα και με την ταινία. Αλλά πλέον με την καθημερινή συζήτηση μου έχει κολλήσει το ανάποδο. Τι θα συνέβαινε αν έμπαινε ο εγκέφαλος γριάς γυναίκας σε σώμα νέας; 

Θα μου πείτε, αυτό δεν είναι καθόλου πρωτότυπο. Περίπου μας συμβαίνει, όλες οι γριές ζούμε σε σώμα φαντασιακό, είμαστε νέες στην ψυχή, ξεχνάμε τις περισσότερες ώρες της μέρας ότι το σώμα μας έχει γεράσει. Ζωηρές κι αποφασιστικές ξεκινάμε τη μέρα, και μας ξαφνιάζει η κούραση, το λαχάνιασμα στην παραμικρή προσπάθεια, οι πόνοι των αρθρώσεων, ακόμα και το πρόσωπο μας στον καθρέφτη. 

Δεν έχει άρα το ίδιο ενδιαφέρον, αφού είναι κάτι που σχεδόν συμβαίνει στη ζωή μας, αλλά σκέφτομαι ότι λίγο πολύ ένας γηραιός εγκέφαλος που έχει κρατήσει τη μνήμη του, σε νέο σώμα, θα μπορούσε ενδεχομένως να φερθεί όπως η Μπέλα Μπάξτερ, σαν αθώο βρέφος που ανακαλύπτει τη χαρά της ζωής και της γενετήσιας ορμής. Τι θα μπορούσε να συγκρατήσει την ευτυχία της δυνατότητας να χρησιμοποιήσει κάποια ένα σώμα νεανικό έχοντας την ωριμότητα και τη γνώση του γήρατος, (si la jeunesse savait, si la vieillesse pouvait); Μια τέτοια γυναίκα θα μπορούσε να μπλέξει σε περιπέτειες πιο ενδιαφέρουσες, πιο επιλεγμένες, πιο ακραίες από της Μπέλλας, έστω και με το ίδιο τέλος (στροφή σε ιατρική καριέρα). Αν ήμουν εγώ ας πούμε που ξυπνούσα από ένα ατύχημα στο σώμα ενός κοριτσιού που μόλις μπαίνει στην εφηβεία, τι θα έκανα; 

Κατ’ αρχήν θα το κοίταζα καλά καλά το σώμα. Πώς είναι; Μ’ αρέσει; Είναι ίδιο με το δικό μου στην εφηβεία, που ήταν τέλειο αλλά δεν το ήξερα κι όλο γκρίνιαζα για το μεγάλο στήθος και τα σγουρά μαλλιά; Έχω περάσει πολλές δεκαετίες να το συλλογίζομαι, οπότε δεν μπορώ να το αρνηθώ. Α, ναι, αλήθεια, είναι αρκετά σγουρά τα μαλλιά; Γιατί τώρα πλέον ξέρω και είμαι σε θέση να εκτιμήσω, οπότε, μην ξυπνήσω με τίποτε ολόισια πράσα μαλλιά, γιατί θα τα ξερριζώσω από τσαντίλα. Ή με το στήθος -σιδερώστρα που ονειρευόμουν τότε. Όχι, πρέπει να πάρω πίσω το αίμα του εφηβικού μου κόμπλεξ, θέλω το σωματάκι μου στα 14 ολόιδιο. 

Δεν ξεκινάμε καλά, θα μου πείτε. Ας συμβιβαστώ με κάτι λιγότερο, άντε ας πούμε μέχρι το ίδιο σώμα, ολόιδιο σε ξανθιά εκδοχή με γαλάζια μάτια. Ως εκεί, τίποτε λιγότερο. Μελαχρινή εκδοχή με μαύρα μάτια; Μα για ποιο λόγο; 

Μπερδεύεται από την αρχή το σενάριο. Μικροπροβλήματα. Ας βρεθεί ένας τρόπος να έχω ακριβώς το ίδιο σώμα, το οποίο αυτή τη φορά θα το φροντίσω όπως δεν το έκανα ποτέ. Θα γραφτώ σε μπαλέτο, σε γιόγκα, σε κολύμβηση, όλα μαζί. Σε ορειβατικούς συλλόγους. Σε ιστιοπλοϊκά μαθήματα. Σε ό,τι μου γυάλιζε τέλος πάντων. Κυρίως, με βήματα μεγάλα και γεμάτα θάρρος θα εισβάλω κι εγώ σε κάθε σημείο της γης που θα μου προκαλεί ενδιαφέρον, σε χορούς, σε ακριβά ξενοδοχεία, σε παλάτια κάθε είδους, σε οίκους μόδας με σαλόνια για ατομικές επιδείξεις, και με την άνεση που ποτέ πριν δεν είχα, θα σαρώνω  βεβαίως τις κατακτήσεις κι όλα τα σχετικά. Αντί για την αμνησία της Μπέλλας θα έχω την απλή αφηρημάδα της Άννας και μνήμη βαριά από προσωπικά τραύματα που θα μου έχουν δημιουργήσει ανοσία απέναντι σε απόπειρες νέων τραυμάτων. 

Δεν θα ήταν πρωτότυπος ο χαρακτήρας. Στη λογοτεχνία ένα σωρό νέες γυναίκες έχουν μυαλό γριάς σοφής ή ενοχλητικής, συνδυάζοντας πιθανόν στο μυαλό του συγγραφέα την ωριμότητα της μαμάς τους με το κορμί του εφηβικού τους έρωτα. Πάρτε τις διάφορες Λολίτες που δίνονται στο σεξ χωρίς πρόβλημα πριν καλά καλά αναπτυχθούν σα γυναίκες. Ποτέ δεν με έπεισαν. Ενώ η Μπέλα Μπάξτερ με το μυαλό μωρού, ελεύθερη από ανατροφές και οικογένειες, αυτή μάλιστα, με πείθει ότι δίνεται στη χαρά του σεξ σαν καθαρό σώμα με καθαρό μυαλό. Και η γριά που μεταμορφώνεται σε νέα ομοίως, έχει ξεπεράσει τα ταμπού και τις αναστολές, έχει φτάσει στην πηγή ενώ την εγκαταλείπει το σαρκίο. Εκτός αν βαριέται, και το ρίξει κατευθείαν στις σπουδές, αφήνοντας τα θύματα της γοητείας της να ξεροσταλιάζουν. Παλιακό, αλλά διασκεδαστικό κι αυτό. 

Μπορεί να μην είναι και τόσο βαρετή η υπόθεση. Αν βγει η ηρωίδα αστεία τα υπόλοιπα θα λυθούν, και θα ταυτιστούμε μαζί της όλες εμείς οι απολύτως ξαφνιασμένος από τη φθορά άγουρες μαθήτριες του 60, κι ούτε καν εκδρομείς. Θα περάσουμε ωραία.

 

 

Τετάρτη 3 Ιανουαρίου 2024

Καλή θητεία δήμαρχε

 

Αγαπητέ μας δήμαρχε, εύχομαι καλή δύναμη στο δύσκολο έργο σου, θα σου χρειαστεί πολύ, αν κρίνω από την τελετή ορκωμοσίας και τις γκρίνιες που προκάλεσε. Σε κάθε βήμα σου αυτό θα συμβαίνει, κριτική από δεξιά κι από αριστερά, πολύ συχνά ανούσια και άδικη. Δεν θα είναι εύκολο να διατηρήσεις την ψυχραιμία σου, την οποία ωστόσο χρειάζεσαι πολύ, κι εμείς οι κάτοικοι αυτής της πόλης τη χρειαζόμαστε περισσότερο. 

Δήμαρχε μας, διαδέχεσαι έναν δήμαρχο που έχασε τις εκλογές για έναν παράξενο λόγο: Ο Κώστας Μπακογιάννης έσπασε τα νεύρα των Αθηναίων με τα έργα στην Πανεπιστημίου, αυτό το ράβε- ξήλωνε που κράτησε σε όλη τη θητεία του. Και λέω παράξενο επειδή συνήθως οι Αθηναίοι ψηφίζουν σα να ζουν κάπου άλλού, σαν να μην τους αφορά ό,τι συμβαίνει στην πόλη, σα να έχουν παραιτηθεί από κάθε ελπίδα βελτίωσης της καθημερινότητας και να μπορείς εύκολα να τους δελεάσεις με μια φαντασμογορική χριστουγεννιάτικη διακόσμηση.

Αυτή τη φορά όμως ψήφισαν σαν αληθινοί περιπατητές του κέντρου, σαν κάτοικοι της πόλης τους. Ίσως να έχουμε πλέον μπουχτίσει αυτή τη συμπεριφορά, ίσως είναι ευκαιρία να προσληφθεί αυτό το μήνυμα, και να ελπίσει κανείς ότι κάποια πράγματα μπορεί να αλλάξουν. 

Παίρνω το θάρρος λοιπόν δήμαρχε μας να σε συμβουλεύσω ως μακράς θητείας περιπατητής στην πόλη μας: Μην πιάσεις κι εσυ τα μεγάλα έργα, να χαρείς. Μην αρχίσεις να αναπλάθεις την Ομόνοια, την Πανεπιστημίου, τον Εθνικό κήπο, τα πάρκα, τα φαρδιά πεζοδρόμια και τις μεγάλες πλατείες, όλα τα μέρη που είναι ήδη μεγάλα και ωραία. Μόνο συντήρηση θέλουν αυτά, το έχουμε πια καταλάβει. Λίγη καθαριότητα, λίγη καθημερινή, βαρετή αλλά αναγκαία φροντίδα. Υπάρχουν όμως τόσα μέρη δίπλα σ’ αυτά που χρειάζονται αληθινή παρέμβαση. 

Πάρε την Πανεπιστημίου και την ατυχή ανάπλαση: δίπλα είναι η Σταδίου, θλιβερή και κακοποιημένη, με κλειστά μαγαζιά, μουτζουρωμένα ερείπια, και ένα πεζοδρόμια στη γωνία με Αιόλου που βυθίζεται από το 1980, όταν έβαλαν φωτιά στον Κατράντζο. Είναι κι αυτός σημαντικός δρόμος, δήμαρχε μας, και χρειάζεται πολλά. Στρέψε εκεί τη δράση και το ενδιαφέρον, θα εκτιμηθεί κάθε βήμα που ίσως καταφέρεις να κάνεις. Καταλαβαίνουμε ότι δεν είναι δουλειά δημάρχου να ζωντανέψει ένα ολόκληρο προβληματικό κομμάτι του κέντρου, όμως κάτι θα μπορεί να κάνει. Ψάξε το.

Κι έπειτα, ρίξε μια ματιά στα ερείπια του κέντρου, σκεπασμένα με κουρελιασμένες λινάτσες ή γυμνά, που σαπίζουν τριγυρισμένα από τα νέα μας πρότζεκτ, και σκέψου κι εκεί μήπως μπορεί κάτι να κάνει η δημαρχία; Και τα παρατημένα γιαπιά σε κάθε γειτονιά, ίσως κι αυτά υποπέσουν στην αντίληψη σου. Κάποιος νόμος, κάποιος κανονισμός, δεν θα υπάρχει να μπορείς να τα αλλάξεις;

Έχουμε μάθει αγαπητέ δήμαρχε να ζούμε στην πόλη αυτή με το κεφάλι κάτω, αναγκαστικά, γιατί αλλιώς θα σκοντάφτουμε σε κάθε βήμα, κι αυτή η στάση μας έχει εξασκήσει στο συμβιβασμό. Δεν ξέρουμε να ζούμε και να ζητάμε καλύτερη καθημερινότητα. Περπατάμε στους δρόμους γιατί τα πεζοδρόμια δεν μας χωράνε, η ζωή μας κινδυνεύει κάθε λεπτό. Για δες λοιπόν εκείνες οι στοές που έγιναν στις γειτονιές για να φαρδύνουν τα πεζοδρόμια, μήπως γίνεται με κάποιο τρόπο να ενωθούν μεταξύ τους; Και μη μου πεις ότι είναι θέμα υπουργείου τάδε, δεν αντέχουμε πια να ακούμε τέτοια. Βρες εσυ τα ζητήματα και πες τα, και ανάδειξε τα. Έχουμε κουραστεί και μπουχτίσει, θα τα καταλάβουμε, πιστεύω. 

Η αλήθεια είναι πως η συνεργασια με τους πολίτες δεν γίνεται αυτονόητα. Ας πούμε, ο μπλε κάδος μας ανακύκλωσης είναι καθημερινά γεμάτος σκουπίδια, οπότε, όλη η δική μου προσπάθεια, που καθαρίζω τα κεσεδάκια και τις κονσερβες, πάει χαμένη, αφού τελικά αναγκάζεται το απορριματοφόρο να τα μαζέψει όλα μαζί. Κάπως πρέπει να εκπαιδευτούν οι δημότες, και φοβάμαι ότι άλλη εκπαίδευση από τα πρόστιμα δεν έχει βρεθεί. 

Σε κάθε περίπτωση αγαπητέ δήμαρχε, σου εύχομαι καλή χρονιά και καλή θητεία. Έχω πολλές ιδέες να σου πω ακόμα, αλλά θα τελειώσω με μια γενική προτροπή. Μην απαξιώσεις όλα όσα έκανε ο προηγούμενος. Κράτα μια συνέχεια στα πεπραγμένα, στις καλές ιδέες, αναγνώρισε τις. Η πολιτική στάση απαξίωσης των αποχωρούντων, με κάποιο παράξενο τρόπο, έχει κακές επιπτώσεις στη δική μας καθημερινότητα. 

Καλή δύναμη. 

 

 

Τετάρτη 13 Δεκεμβρίου 2023

Αγγλικοί όροι

 Mιλάμε με αγγλικούς όρους για έναν κόσμο πολύ διαφορετικό από αυτόν που ζούμε.baby boomers δεν είμαστε στην Ελλάδα, οι γυναίκες της γενιάς των μανάδων μας έκαναν λιγότερα παιδιά από τις προηγούμενες. Πολιτική ορθότητα δεν μας βασανίζει, το αντίθετο βιώνουμε. Εκθήλυνση δεν έχουμε, τρώμε βία και ματσίλα στην καθημερινότητά μας σε δημόσιους χώρους. Ωστόσο μιλάμε σοβαρά γι αυτά σα να τα ζούμε και δεν μιλάμε για όσα ζούμε. Παράξενο φαινόμενο. Έχει κανα όνομα στα αγγλικά;

Πέμπτη 16 Νοεμβρίου 2023

Στο εργαστήρι του συγγραφέα

 Στο εργαστήρι του συγγραφέα (για το βιβλίο μου, Δυο καλοκαίρια και μισό φθινόπωρο)

Εχω πάντα στο μυαλό μου τις φίλες μου, θέλω διαρκώς να γράφω γι αυτές. Σε κάποιο παράλληλο σύμπαν ζω μόνο μαζί τους, σα να είμαστε διαρκώς φοιτήτριες σε συγκατοίκηση, όχι πολύ καλές φοιτήτριες, με το μυαλό επικεντρωμένο κυρίως στην ανακάλυψη του κόσμου. Σε αυτό το σύμπαν, όπου δουλεύουμε, έχουμε οικογένειες, καθήκοντα, τρεχάλες και βλεπόμαστε σπάνια, μου λείπουν πολύ. Προσπαθώ να θυμάμαι, να κρατήσω τις στιγμές που περνάμε μαζί, που περάσαμε κάποτε, να καταγράφω το θάμβος, τη χαρά που είχα όταν γεννιόταν η αγάπη μας, όταν χτιζόταν η φιλία μας. Καταγράφω φανταστικές συναντήσεις, και φτιάχνω φανταστικά πρόσωπα με υλικά κλεμμένα από τη γνωριμία, τις συγκινήσεις μας, τις εμπειρίες μας, τις αλλαγές που ζήσαμε η μία χάρις στην άλλη. Δεν είναι πολύ συγκλονιστικά αυτά που τους συμβαίνουν, μάλλον πολύ συνηθισμένα, πράγματα που ζήσαμε οι περισσότεροι, καθημερινά.

Μαζεύονται έτσι στιγμιότυπα, κι έχουν μαζευτεί πια πολλά, σαν άλμπουμ φωτογραφιών μιας φανταστικής ζωής, κείμενα που προσπάθησα να βάλω σε τάξη από τον περασμένο Σεπτέμβριο, όταν αποφάσισα να εγκαταλείψω τη συστηματική παραγωγή χρονογραφημάτων για εφημερίδες. Η διαδικασία αυτή με οδήγησε σε διάφορες εποχές της ζωής μου και των φανταστικών της προεκτάσεων, και όπως ταχτοποιείς τις φωτογραφίες ανά χρονική περίοδο, προσπάθησα να ταχτοποιήσω τις ιστορίες που έχουν μαζευτεί. Με τράβηξε η ιστορία που ξεκινούσε με μια κοπάνα που είχαμε κάνει ως τελειόφοιτες της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, την είχαμε κάνει στ’ αλήθεια, ίσως το θυμηθούν οι παλιές συμμαθήτριες, και είχαμε πάει στ’ αλήθεια στα Λιμανάκια με το λεωφορείο. Ακόμα έχω στα μάτια μου το φως που σα να ξεχύθηκε εκείνη τη στιγμή που βρεθήκαμε μόνες μας στο πλάτωμα πάνω από τη θάλασσα. Και αναδύθηκαν καθώς το διάβαζα ξανά, οι χαρακτήρες σα να είχαν μόλις βουτήξει από τα βράχια χωρίς να προλάβω να τις δω και να μου έκαναν έκπληξη αμέσως μόλις κατέβηκα κι εγώ το μονοπάτι. Αλλά τίποτε άλλο δεν έγινε όπως περιγράφεται στο βιβλίο.

Θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κανείς προνομιούχες τις ηρωίδες μου, σε μια εποχή που πολλοί θυμούνται γεμάτη στερήσεις εκείνες είχαν τα βασικά και μαζί μερικά πολυτελή, αλλά αυτές οι πολυτέλειες είχαν τίμημα, για το οποίο, πάντα σκεφτόμουν ότι δεν γίνεται λόγος. Ας πούμε, η διαπαιδαγώγηση τους ήταν ακόμα γεμάτη παραγωγή ενοχών, όπως απαιτούσε η παλιότερη συνθήκη για τις γυναίκες. Ή, ακόμα, η σεξουαλική επανάσταση που ξεκινούσε στη Δύση, που μας ενθουσίαζε από τη μια, και μας ωθούσε να βουτήξουμε σε βαθιά νερά εντελώς απροετοίμαστες, από την άλλη.

Ακολουθώντας τις ηρωίδες μου, που είναι μάλλον αντιηρωικοί τύποι, θυμήθηκα ξανά, καθώς ζούσαν με το δικό τους τρόπο εμπειρίες και δοκιμασίες που έχουμε περάσει. Η τελική δουλειά στο γράψιμο έγινε τους μήνες που χρειάστηκε να μείνω ακίνητη λόγω ατυχήματος. Έχω συνηθίσει να γράφω μικρά κείμενα στις εφημερίδες, την πίεση της ώρας που κλείνουν οι σελίδες και δεν σηκώνεις κεφάλι πριν τελειώσεις. Το λογοτεχνικό κείμενο, η μεγαλύτερη σύνθεση, έχει δυσκολίες για κάποιον που συνήθισε να συνθέτει με την επικαιρότητα, με τα  κείμενα των συναδέλφων, με το ύφος της εφημερίδας. Η εναλλαγή των μονολόγων με βοήθησε, ήταν πάλι σαν μια σελίδα ή μια εκπομπή που ετοιμάζεις με συνεργάτες.

 https://www.metaixmio.gr/el/%CF%83%CF%84%CE%BF-%CF%83%CF%85%CE%B3%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%B9%CE%BA%CE%BF-%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B7%CF%81%CE%B9-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B1%CE%BD%CE%BD%CE%B1%CF%82-%CE%B4%CE%B1%CE%BC%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%B4%CE%B7-9-11-23?fbclid=IwAR3Px7tkvqH5-MM30Ua5rgt5F6g-VNbjI7WV6LDXGepmjG6Dn66Cg3neVQs

 

Δευτέρα 2 Οκτωβρίου 2023

Στις σκάλες του μετρό

 Πήγα να κατέβω τις σκάλες στο μετρό Μέγαρο Μουσικής. Στέκεται μπροστά μαμά με μακρουλό καροτσάκι, δυο αγοράκια μέσα, ενα κοριτσάκι μεγαλύτερο δίπλα της. Μοιάζει Σύρια, μπορεί και Ρομά, ξένη σίγουρα, ποια ελληνιδα χρησιμοποιεί μετρό με τα παιδιά της; Καλοβαλμένη πάντως, καθαρά τα παιδάκια και η ίδια.

Πώς θα το κατέβαζε; Πάω να τη βοηθήσω. Βγάζει το μεγαλύτερο αγοράκι, να το κατεβάσει η κόρη της. Πιάνω το καρότσι από μπροστά, είναι βαρύ, μου λέει, το παιδί καλυτερα. Κατεβαίνω δυο σκαλιά και παίρνω το πιτσιρίκι αγκαλιά. Δεν ήταν θελκτικό παιδάκι, μάλλον άχαρο, κοντοκουρεμένο. Ακουμπά τα μπρατσάκια του στον ώμο μου με τόση ευκολία, τόση εμπιστοσύνη, που μου φαίνεται δεν έχει βάρος το κορμάκι του. Κατεβαίνουμε προσεχτικά, έχει μια γλυκα η αίσθηση απο τα χεράκια του που νομίζω ότι ανεβαίνω στα ουράνια. Φτάνουμε κάτω, τον απιθώνω στο πάτωμα, χαϊδευω τα μαλλιά συμβατικά, αντί να τον πνίξω στα φιλιά, αυτόν, τον αδερφουλη του, την αδερφούλα του, τη μαμά τους. Σεμνή πάντα και συγκρατημένη εγώ.

Ευχαριστώ ωστόσο κάποια θεϊκη παρέμβαση γι αυτό το μικρό δώρο που εξύψωσε τη γονατισμένη μου μέρα.

Παρασκευή 29 Σεπτεμβρίου 2023

Καλησπέρα μεσημεριάτικα

 Τι με πιάνει και δεν κρατιέμαι να κάνω κήρυγμα στους ανθρώπους;

Είδα το γιατρό με γκρίζα μαλλιά. Αίσθηση οικειότητας αμέσως, πως είμαστε κοντά. Καλημέρα, του λέω. Ώρα 2 το μεσημέρι. Καλησπέρα! με διορθώνει. Α, λέω, είστε της καλησπερας; Εγώ είμαι της καλημέρας.
Μετά τις 12 λέμε καλησπέρα, μου λέει.
- Α εγώ περιμένω την εσπέρα, του λέω. Ξέρετε, τη δύση. Να κοκκινίζει ο ήλιος, να γέρνει λίγο. Να πηγαίνει στην Εσπερία, να βρει τα μήλα των Εσπερίδων…
Στο γιατρό όλες αυτές τις εξυπνάδες… Στο γιατρό!

Πέμπτη 28 Σεπτεμβρίου 2023

Συντρίμμια

 Δεν είναι δεδομένοι οι δρόμοι που βρήκαμε στη ζωή μας και νομίζαμε ότι ήταν παντα εκεί. Δεν ήταν παντα. Δεν είναι δεδομένα τα γεφύρια. Άνθρωποι τα έφτιαξαν, αντιμετωπίζοντας δυσκολίες, επιλέγοντας τα υλικά. Χρειάζονται φροντίδα και συντήρηση. Δεν γίνεται να συνεχίσουμε να ζούμε με αρπαχτές, λαδώματα, φουσκωμένες προμήθειες, φτηνιάρικες λύσεις.

Η καταιγίδα Daniel πλημμύρισε το Βόλο και τα παραλιακά χωριά του Πηλίου, και χάλασε τους δρόμους και τα γεφύρια στο δικό μου ορεινό χωριό, τη Δράκεια. Ξεθεμελιώθηκαν οι φτηνές πρόχειρες δημόσιες κατασκευές, και φυσικά αχρηστεύονται οι ακριβές ιδιωτικές, όλα τα ωραία σπίτια που έχτισαν οι αθηναίοι κυρίως με τη βεβαιότητα ότι θα έμενε στη θέση του το χωριό και οι υποδομές του

Την πατήσαμε Χρόνια και χρόνια περιφρόνηση και υποτίμηση του δημόσιου δικτύου βγήκαν στη φόρα τραυματικά εκεί στην πλαγιά του χωριού μου, σαν πληγή που ανοίγει και χάσκει και αιμοραγεί. Η εγκατάλειψη, η περιφρόνηση, η υποβάθμιση, η εκμετάλλευση.

Κρίμα στα σπίτια μας και στο καμάρι που είχαμε...



(Το γεφυράκι της Δράκειας που γκρεμίστηκε από τον Daniel)

Τετάρτη 23 Αυγούστου 2023

Κινημα της πετσέτας

 Μπαίνω στον πειρασμό να διηγηθώ ένα περιστατικό από τη Βενετία, δέκα χρόνια πριν.

Μείναμε μέρες, κι ήταν καλοκαίρι, αποφάσισα κάποια στιγμή να πάω για κολύμπι στο Λίντο με το βαπορετο. Μικρή πετσέτα, ελαφριά τσάντα κι ένα πλαστικό μπουκάλι άδειο για να το γεμίσω νερό να ξεπλυθώ. Φτάνω σε μια πλαζ γεμάτη κόσμο, τίγκα. Δεν μου άρεσε, προχωρούσα και προχωρούσα, τελικά φτάνω σε κομμάτι της παραλίας εντελώς άδειο, α, λέω, ωραία ειν’ εδώ, στρώνω την πετσετουλα, βουτάω.
Μόλις βγήκα, συνειδητοποίησα ότι βρισκόμουν μπροστά στο Grand Hotel des Bains, ένα από τα πιο όμορφα και ακριβα του κόσμου. Υπήρχαν ξαπλώστρες που μπορούσες να νοικιάσεις σε αστρονομική τιμή, σαν ανοιχτές ψάθινες αχιβάδες, μαζεμένες πίσω, αν τη νοίκιαζες θα τη μετέφεραν, φαντάζομαι. Όλα αυτά πολύ μακριά από το κύμα, γι αυτό δεν τα είχα δει. Εγώ ξεπλύθηκα με το νερό του μπουκαλιού που είχα ήδη γεμίσει, κάθισα λίγο να στεγνωσω, κι ύστερα έφυγα. Εντάξει, είμαι UFO, αλλά ακόμα και τόσα χρόνια πριν, είχα πολύ εντυπωσιαστεί. Βενετία ρε παιδιά. Λίντο! Και μπορούσες να περάσεις από τη λαϊκη πλαζ στη σούπερ πολυτελή και να μην πάρεις χαμπάρι.
Θα μου πειτε, δεν ειναι και Μυκονος

Το σωστό αίμα

 To πιο συγκλονιστικό βιβλίο που διάβασα φέτος είναι το "Σωστό αίμα" της Φραντσέσκας Μελάντρι

Ξεκινά με μια απλή υπόθεση παράνομης, βεβαίως, μετανάστευσης, με τα ψέματα που αναγκάζεται να πει ο νεαρός Αιθίοπας για να γίνει δεκτός στην Ιταλία, και πάει πίσω, και πιο πίσω, στο πώς γεννήθηκε ο πατέρας του, όταν οι Ιταλοί κατείχαν την Αιθιοπια, και στο πως δεν σκοτώθηκε ο πατέρας του όταν οι Ιταλοί είχαν ξαναπάει στην Αιθιοπία ως επενδυτές. Και μέσα από τις περιπέτειες συναρπαστικών χαρακτήρων πάει ακόμα βαθύτερα, στην καθημερινότητα του φασισμού στην Ιταλία, στις ρατσιστικές έρευνες που γίνονταν στην Αφρική από επιστήμονες ανθρωπολόγους για να αποδείξουν ότι η λευκή φυλή είναι ανώτερη, κι ανοίγει κλειστούς ή ξεχασμένους φακέλους των έργων και ημερών της χώρας ως αποικιοκρατικής δύναμης ή ως επενδυτικής παρουσίας.
Η συγγραφέας δεν θεωρήθηκε αντεθνικώς δρώσα πάντως, το βιβλίο στην Ελλάδα μεταφράστηκε με επιχορήγηση του Υπουργείου εξωτερικών και διεθνούς συνεργασίας της Ιταλίας

Παρασκευή 30 Ιουνίου 2023

Ας μη ζήσουμε άλλη τέτοια τρέλα

Δυο ευχαριστώ:
Περάσαμε μεγάλη τρέλα, αυτό είναι σίγουρο.
Θυμάμαι ακόμα τη μέρα που κατέβηκα στο Σύνταγμα να δω τι γίνεται με τους Αγανακτισμένους, τρέμοντας και μόνο στην ιδέα της αγανάκτησης, γιατί με το θυμό τι μπορείς να κάνεις παρά να μην ακούς, να μην καταλαβαίνεις, να καταστρέφεις;
Πολλοί ηγέτες ή υποψήφιοι για ηγέτες, ή άλλοι που φαντασιώνονταν ηγεσίες, ρίχνανε λάδι ευχαρίστως στη φωτιά της αγανάκτησης. Πολλές ελπίδες για καταστάσεις που θα αναδείκνυαν ίσως τον πιο φωνακλά, τον πιο θρασύ, τον πιο προκλητικό. Σκηνές φρίκης στο Σύνταγμα, δακρυγόνα, πορείες, συνθηματα καταστροφής. Σπασμένα μαγαζιά, αφίσες με τη Μέρκελ ως Χίτλερ, φωτιές, τρεις νεκροί στη Μαρφίν, μάρμαρα σπασμένα στα σκαλιά και στα κιγκλιδώματα. Η Αθήνα κόλαση.
Και ποιοι δεν ψάρεψαν στην αγανάκτηση εκείνη, ο Σαμαράς πρώτος και καλύτερος, αφού νίκησε κιόλας. Κι άντε μετά να συμμαζέψει το δαυλό του Αρκαδίου. Ο Βενιζέλος ακόμα πληρώνει ότι μπήκε μπροστά να σώσει ο,τι σωζόταν.
Γιατί ακόμα τώρα δεν έχουμε παραδεχτεί τι συνέβη τότε, ακόμα στο δημόσιο λόγο μας πνίγει η μεγαλοστομία, μας φοβίζουν τα κλισέ.
Ο Τσίπρας πέρασε την ίδια διαδικασία με το Σαμαρά, μόνος του όμως. Το ίδιο θεατρικό έργο σε νέο ανέβασμα. Θυμάμαι ακόμα τις άυπνες νύχτες που τριγυρίζαμε σαν ζόμπι κι έλεγα, δεν μπορεί, δεν θα μας αφήσουν να φύγουμε, θα μας κρατήσουν οι Ευρωπαίοι, θα μας σώσει η Ακρόπολη. Εκείνο το δημοψήφισμα του τρόμου. Αν οι Έλληνες θέλουν να εγκαταλείψουν την Ευρώπη, τι να μας κάνει κι η Ακρόπολη; Εκείνη την απελπισία.
Κι ύστερα την κωλοτούμπα του Τσίπρα, αυτή που για μένα ήταν η στιγμή του μεγαλείου του. Τον κορόιδευαν από τα δεξιά, τον λοιδωρούσαν από τα αριστερά, γιατί τέτοιο επίπεδο κυριαρχεί δυστυχώς, αλλά εγώ ακόμα και τώρα, σήμερα που αναχωρεί, όπως το έχω ξαναγράψει, το ξαναλέω: Ευχαριστώ για την κωλοτούμπα!
Ευχαριστώ και για τη Συμφωνία των Πρεσπών. Ας λένε οι μικρόψυχοι πολιτικολογούντες ότι δεν ήταν αρκετά καλή, τριάντα χρόνια δηλητήριο άνευ λόγου έφτανε και περίσσευε.
Ας μη ζήσουμε άλλη τέτοια τρέλα.

Παρασκευή 23 Ιουνίου 2023

Ομπάμα, καταφύγιο και θεραπεια

 Όταν κάθομαι στο μπαλκονάκι στην Κυψέλη, ακούω συχνά από τα άλλα μπαλκόνια φωνές και ομιλίες σε γλώσσες ξένες, ξεσπάσματα θυμού, καμιά φορα κι απελπισίας, καυγάδες, όλα σε γλώσσες που δεν καταλαβαίνω. Υπάρχουν μετανάστες γύρω- γύρω, κι υπάρχουν και φοιτητές ή νεαροί ξένοι. Το πόσο προνόμιο είναι αυτό, το καταλαβαίνω τώρα που ήρθα στο Σούνιο, στο εξοχικό συγκρότημα, πολύ πιο ανεβασμένο περιβάλλον, κι ακούω τους γείτονες και δυστυχως τους καταλαβαίνω και δεν ξέρω τι να κάνω για να μην τους ακούω. Το τι λένε για τους πολιτικούς δεν περιγραφεται, μου έχει σηκωθεί η τρίχα. Βρίζουν απίστευτα, έχουν αρχίσει και λίγο να τσακώνονται, αλλά τα βρίσκουν, είναι κυρίως γυναίκες, και σε λίγο συνεχίζεται η τερατολογία. Τους έχουν βγάλει όλους ανώμαλους, διεστραμμένους, προδότες, πουλημένους, και γράφω τα πιο ελαφριά. Ό,τι άλλο μπορείτε να φανταστείτε. Αρχίζω πλέον να έχω σπασμούς στο στομάχι. Δυο μέρες πριν τις εκλογές, δεν παλεύεται αυτό

Βρήκα την ομιλια του Ομπάμα και ακούω τώρα, για να μην ακούσω άλλα.

Poor old things

Μου αρέσει που μιλάμε με πάθος για το   Poor things,  ταινία που βασίζεται σε ιδιοφυές βιβλίο. Η     ιδέα του Άλασταιρ Γκραίυ με την μεταμόσ...