Το μωρό μας ευχαριστήθηκε πολύ το workshop της κολοκύθας. Μαζεύτηκε όλη η παρέα των παλιών συγκατοίκων, που τώρα είναι γονείς και πέρασαν θαυμάσια την Κυριακή τους.
Αυτά στο Λονδίνο. Εδώ στην Ελλάδα τα παιδάκια κάνουν παρέλαση από τον παιδικό σταθμό. Θυμάμαι ακόμα το σοκ που είχα πάθει όταν ήρθαν τα δικά μου, ετών δυόμιση, τραγουδώντας την Ιταλία την πατρίδα του Ντούτσε τη γελοία και φωνάζοντας αέραααα. Το βρίσκω πιο τρομαχτικό από κάθε άγρια κολοκύθα να βάζεις νήπια να παπαγαλίζουν τέτοια πράγματα και να παρελαύνουν. Αν και γελούσαμε με το μικρό μου που έλεγε, γιορτάζουμε τώρα το ένδοξο 28!
Αλλά η εποχή μου και οι αντιλήψεις μου έχουν παρέλθει. Στο facebook επικράτησε συγκίνηση με εικόνες νηπίων σε παρέλαση και έπεσε δάκρυ με τα παιδάκια στα μακρινά νησιά που είναι μόνα τους και παρελαύνουν με τη δασκάλα τους.
Βρέθηκαν και οι διδακτικοί, αλίμονο δα. Μάθετε στα παιδιά σας το νόημα της 28ης κι αφήστε τα Χαλοουίν και τις αηδίες! Στην επόμενη φάση μπορούν να πηγαίνουν και οι μαμάδες με τα καρότσια στην παρέλαση, όπως αρχίζουν τώρα μερικοί να μαθαίνουν αρχαία από το Δημοτικό.
Ζήτω το Χαλοουίν!
