Οι τρομερές ιδέες της Πολεοδομίας

Βαριές εξυπνάδες της πολεοδομίας, νόμιμες και μελετημένες Δεν σηκώνουμε συχνά το κεφάλι να προσέξουμε τις λεπτομέρειες στο ομοιόμορφο περιβάλλον των πολυκατοικιών που μας ζώνουν. Θα έπρεπε. Αυτό που ζούμε στην Αθήνα με τα τραβηγμένα κτίρια είναι παράλογο και βάρβαρο. Κοιτάχτε αυτό το κτίριο που δήθεν τραβήχτηκε για να δώσει πεζοδρόμιο, σε ένα δρόμο χτισμένο ολόκληρο με πολυκατοικίες που σημαίνει ότι δεν θα κέρδιζε τίποτε το πεζοδρόμιο στο μήκος του. Αυτό είναι νόμος από τους τελευταίους της πολεοδομίας και θεωρείται μεγάλη εξυπνάδα. Πάνε τα κτίρια πίσω και έχουν δικαιώματα να χτίσουν μέχρι δέκα ορόφους. Δεν το έχτισε κάποιος διάσημος επιχειρηματίας για να ξεσηκωθούν οι πάντες, ένας εργολάβος εξ Αιγάλεω έκανε την τύχη του και ουδείς τον ενόχλησε. Τα τραβηγμένα κτίρια κλείνουν τον ακάλυπτο όλου του τετραγώνου, και φυσικά λίγο μετά, χτίζουν κάπως και το πεζοδρόμιο που δήθεν έδωσαν… Προσέξτε το στη σκοτεινή μεριά της φωτογραφίας. Πώς να μην είναι σκοτεινή με τόσο ψηλά κτίρια. Αυτό τώρα με τη βούλα της τρομερής ιδέας, της πρωτοπορίας, της προσπάθειας βελτίωσης των δημόσιων χώρων της Αθήνας. Χαχαχαχαχα Κλάψτε!

Is it gothic? Yes a little

Αποφασισμένες να διαπιστώσουμε ιδίοις όμμασι τις γοτθικές επιρροές στα βυζαντινά μοναστήρια πέριξ του φραγκικού κάστρου, περπατήσαμε σήμερα εφτά χιλιόμετρα, μέσα από ελαιώνες, τι γαλήνη, τι χαρά, και πράγματι το βρήκαμε. Εκεί στο νάρθηκα δεξιά ένα κομμάτι με τα γνωστά γοτθικά τόξα και το περίφημο clef de la voute που στα ελληνικά δεν ξέρω πώς λέγεται, σίγουρα θα λέγεται κάπως.

Μέρα της ποίησης

Η Ιλιάδα στο Τρίτο Πρόγραμμα για την ημέρα της ποίησης. Τη διαβάζουν φοιτητές σε μαραθώνιο ανάγνωσης, στη μετάφραση του Πολυλά. Είναι η μετάφραση που κάναμε κι εμείς στο σχολείο, στη Δευτέρα Γυμνασίου. Μας πήρε ένα σχολικό έτος εμάς να τη διαβάσουμε ολόκληρη, αλλά άξιζε τον κόπο. Ακόμα μπαίνω νοερά στις εικόνες που τότε έφτιαξε το μυαλό μου στο μάθημα των αρχαίων, διαβάζοντας το κείμενο αυτό πότε στο μάθημα κανονικά, πότε ξεφυλλίζοντας λίγο προς τα πίσω, πότε προς τα μπρος, εκείνη τη φρίκη του πολέμου, των σωμάτων που συγκρούονται και σκοτώνονται, εκείνη την ευγένεια των Τρώων, του Πριάμου, της Ανδρομάχης, του Έκτορα, εκείνο το αναπόδραστο της μοίρας που ξεχείλιζε από κάθε στίχο, μέσα στη θύελλα των αχαλίνωτων εγωισμών βεβαίως, την άμμο της παραλίας και τις φωτιές των θυσιών και των αποτεφρώσεων, τη λαιμαργία, τη λαχτάρα, την ομορφιά και την απελπισία. Δεν διάβασα ποτέ ξανά στη ζωή μου τέτοιο κείμενο, εκτός από την Οδύσσεια σε μετάφραση Σιδέρη που είχαμε κάνει ένα χρόνο πριν. Και με αυτά μάθαμε νέα ελληνικά και μαζί τι εστί έπος, και Μυθολογία, και άνθρωπος τελικά. Τι τυχεροί που υπήρξαμε να ζήσουμε αυτό το διάλειμμα της μεταρρύθμισης Παπανούτσου στην πληκτική και αποβλακωτική εκπαίδευση στα αρχαία ελληνικά. Άκουσα λίγο τους φοιτητές που διαβάζουν. Εντάξει, αλλά θα προτιμούσα να ακούω φωνές ηθοποιών που ξέρουν να αναπνέουν και να τονίζουν. Αλλά ας μην τα θέλουμε όλα δικά μας. Η απαγγελία ως δεξιότητα έχει εντελώς υποτιμηθεί, εδώ το υπουργείο Παιδείας υποβάθμισε τα πτυχία των δραματικών σχολών, τι περιμένεις;

Φυσικοί ομιλητές αρχαίων

Τρεις διαφημίσεις για μαθήματα αρχαίων ελληνικών μου βγήκαν στο σημερινό σκρολάρισμα. To σκέφτομαι σοβαρά αφού με την αρχαιοπληξία κοντεύω να ξεχάσω τα νέα ελληνικά. Θα προτιμήσω αυτή που έχει για δασκάλους φυσικούς ομιλητές. Πάντα ήθελα να ακούσω την προφορά της αττικής διαλέκτου τον 5ο αιώνα π.Χ. Δεν ξέρω πώς κατάφεραν να τους βρουν, ίσως κάποιο κόλπο με τους αστροναύτες που γύρισαν στη γη να έγινε.

Τις Κυριακές στα Τρίκαλα

Κρύωσε ο καιρός εδώ στο Λονδίνο και καθώς έβγαινα το πρωί και περπατούσα ανάμεσα στα χαμηλά σπιτάκια της γειτονιάς, μου κόλλησε ανεξήγητα στο μυαλό εκείνο το τραγούδι από το Χρονικό του Μαρκόπουλου σε στίχους Μύρη, που τραγουδούσε η Μαρία Δημητριάδη: ‘Τις Κυριακές στα Τρίκαλα, στη Λάρισα, στη Σπάρτη κάποιον κρυφό αρχάγγελο προσμένουν κάθε Μάρτη τα βράδια στον περίπατο κορίτσια και φαντάροι ανεβοκατεβαίνουνε με σκάλες στο φεγγάρι’ Και καθώς έχω πάει παλιότερα σε επαρχιακές πόλεις κυριακάτικα και έχω πάρει μέρος στον περίφημο περίπατο που τον έλεγαν ‘νυφοπάζαρο’ και γελούσαμε, σκέφτηκα πόσο πολύ έχουν αλλάξει όλες αυτές οι πόλεις, και οι υπόλοιπες που δεν είναι στο τραγούδι. Εκείνες οι παγωμένες έρημες Κυριακές, που σε έπιανε μελαγχολία στα πεζοδρόμια με τα κλαδεμένα δέντρα, στα σπίτια που έκλειναν με αμηχανία, δεν έχουν πια ύπαρξη παρά σε αυτό το παράξενο τραγούδι. Στις επαρχίες τα μεν χαμηλά σπίτια εξαφανίστηκαν, στριμώχτηκαν οι πολυκατοικίες στη θέση τους, όμως η ζωή χαμογέλασε, τα κορίτσια απολαμβάνουν μαζί με τα αγόρια στις καφετέριες τις παρέες τους, γελούν ελεύθερα και φλερτάρουν και απολαμβάνουν λιακάδες και παγωνιές, κι η καθημερινότητα δεν έχει καμία σχέση με τη μελαγχολία εκείνη που βασίλευε ως και το 90; Το 80; Δεν είμαι σίγουρη. Πάντως αυτή τη στιγμή μοιάζει πολύ πιο ευχάριστο να μένεις σε επαρχία παρά στην Αθήνα. Κάποιοι πεζόδρομοι αγκαλιάζουν τα λίγα μνημεία που γλίτωσαν από τη μανία κερδοσκοπίας με τις πολυκατοικίες, κι εκεί μπορεί κανείς να συναντήσει και την Ιστορία και το παρόν. Ναι, και η Σπάρτη αξιοποίησε τις πλατείες της, και η Κοζάνη, που είναι παρακάτω στο τραγούδι, αν και χτυπημένη βαριά από την οικιστική ομοιομορφία έχει δημόσιο χώρο για χαλάρωση και συναντήσεις, και βεβαίως η Λάρισα. Καλά, για τα Τρίκαλα δεν το συζητώ, μιλάμε για πρότυπο αξιοποίησης δημόσιων χώρων. Και πού άλλού πήγαμε τελευταία; Στην Τρίπολη, που έχουν και ωραίες πλατείες. Κόσμος και ζωντάνια να ζηλεύουμε οι Αθηναίοι. Στο Ηράκλειο, που ήταν κάποτε από τις πιο άσχημες πόλεις, καμία σχέση με το παρελθόν. Τι να πούμε για τα Χανιά και το Ναύπλιο, είναι και διατηρητέα- διατηρημένα, άλλο επίπεδο. Και η Ξάνθη, και η Κομοτινή. Αντίο μελαγχολία της επαρχίας.

Αέναη μείωση κόστους

Στα σούπερ μάρκετ της Βρετανίας οι ταμίες τείνουν να καταργηθούν. Πρέπει να πηγαίνεις τα ψώνια σου σε αυτόματα μηχανήματα, να τα περνάς μόνος σου ένα- ένα σε σκάνερ, κι αν είναι φρούτα να βρίσκεις μόνος σου πώς ακριβώς λέγονται, να τα μετράς, να μην κάνεις λάθη. Κάθε φορά κάτι κάνω λάθος και περιμένω μπροστά σε μια μηχανή που σφυρίζει ή μουγκρίζει σα δράκος να έρθει κάποιος βιαστικός υπάλληλος να διορθώσει την κατάσταση. Στο μεταξύ, θέλοντας και μη, έχω ενοχές, αισθάνομαι ηλίθια και ταυτοχρόνως θυμώνω, διότι ξέρω πολύ καλά ότι με έχουν βάλει να κάνω δουλειά που ήταν δική τους, μας έχουν βάλει όλους να αντικαθιστούμε τους ταμίες, όπως αντικατέστησαν τους πωλητές. Έχει αρχίσει και στην Αθήνα η μόδα αυτή, την οποία είμαι αποφασισμένη να πολεμήσω συστηματικά, κι ας περιμένω σε μεγάλες ουρές για το κανονικό ταμείο. Φαντάζομαι διάφορους κοστουμαρισμένους μανατζαρέους γύρω σε μεγάλα τραπέζια να υπολογίζουν πόσα κέρδη παραπάνω θα έχουν τα μαγαζιά τους όταν θα καταφέρουν να υποχρεώσουν όλους τους αγοραστές να κάνουν τις δουλειές που θα έπρεπε να κάνουν οι ταμίες, και φουντώνω. Ένας τρόπος να τους αναγκάζεις κάθε φορά να καθυστερούν, αν υποθέσουμε ότι θα καταφέρεις να μην κάνεις λάθος σε τίποτε άλλο, είναι να παίρνεις κάθε φορά κάτι με αλκοόλ, είναι τότε υποχρεωμένοι να έρχονται να διαπιστώσουν αν είσαι πάνω από 18, και τουλάχιστον απολαμβάνεις την αναμονή με λίγο σαδισμό, αντί να σε πνίγουν οι ηλίθιες ενοχές. Έχω αποφασίσει να το κάνω ανελλιπώς. Έγινε αλκοολική πολεμώντας το σύστημα, θα γράψουν στον τάφο μου.