Πώς πέθανε ο Κανταρέ

Χτες στο «ΕλΒενιζέλος» ένας λαχειοπώλης ανέμιζε τα λαχεία του, κι αναρωτήθηκα αν είχα ξαναδεί λαχειοπώλη στο αεροδρόμιο, πάνω εκεί εμφανίστηκε και δεύτερος. Πάντα μου προκαλούν θλίψη οι λαχειοπώλες, αγοράζω λαχεία εξαιτίας αυτής της θλίψης, ύστερα ξεχνάω να κοιτάξω αν κέρδισα. Σκέφτηκα να αγοράσω και η λογική με συγκράτησε, σίγουρα θα ξεχνούσα πάλι να τα δω. Κι εκείνη τη στιγμή ο πρώτος λαχειοπώλης σταμάτησε έναν περαστικό κι άρχισε να τον ρωτάει με δυνατή και βραχνή φωνή, ενώ ταυτόχρονα τον είχε πιάσει από τη μπλούζα: -Ο Κανταρέ! Πώς πέθανε ο Κανταρέ; Ομολογώ ότι στην αρχή δεν κατάλαβα, άκουσα δυο φορές τη φράση δεν πίστευα στ’ αυτιά μου. Κι ο περαστικός ποιος ήταν; Θα τον ήξερε σίγουρα, αλλά φαινόταν ενοχλημένος, προσπαθούσε να τινάξει τα χέρια του από πάνω του, και γενικά δεν απαντούσε στην ερώτηση. -Πες μου πώς πέθανε ο Κανταρέ; Συγκοπή έπαθε; συγκοπή; Απομακρύνθηκα σιγά σιγά, έπρεπε να προχωρήσω, η άγρια σχεδόν φωνή του λαχειοπώλη ακουγόταν ακόμα καθώς επανάλαμβανε τις ερωτήσεις του. Μα τόσο ενδιαφέρον, τέτοιο πάθος για τον συγγραφέα, να ήταν αγάπη, να ήταν άχτι; Κατόπιν αυτού σήμερα στο Waterstones του Angel αγόρασα πρώτο και καλύτερο το βιβλίο του Κανταρέ που το είχαν και μπροστά μπροστά, "Τηλεφώνημα ενός δικτάτορα". Ο δικτάτορας ήταν ο Στάλιν. Το περιστατικό είναι αληθινό, κάποια μέρα ο Στάλιν τηλεφώνησε στον Μπόρις Πάστερνακ, ο οποίος δεν είχε φύγει από τη Ρωσία, να του πει ότι είχαν συλλάβει το φίλο του Μάντελσταμ.Το τηλεφώνημα κράτησε τρία λεπτά. Εχεις κάτι να πεις; τον ρώτησε ο Στάλιν, και ο Παστερνακ μάλλον δεν είχε κάτι να πει, οπότε ο Στάλιν απέδειξε τη δειλία του, ή κάτι τέτοιο. Ποτέ δεν ξέρεις με τους δικτάτορες.