Χτες επιστρέφοντας σπίτι μετά τα μεσάνυχτα, πέσαμε σε τρομερή κίνηση στη Μουστοξύδη και στην Ευελπίδων γινόταν χαμός. Είδαμε ανθρώπους να ανηφορίζουν με μεγάλες σακούλες και καταλάβαμε ότι ήταν οι δικαστικοί αντιπρόσωποι που παρέδιδαν τα ψηφοδέλτια. Κι εκεί ένιωσα μια ανατριχίλα ηδονής να με διαπερνά, γιατί κι εγώ, σαν έφηβη της χούντας που υπήρξα, δεν τη χορταίνω τη Δημοκρατία. Όταν μιλάτε για χούντα σήμερα, ή για νοθεία, μας βρίζετε όπως έβριζαν τους γονείς μας εκείνοι που μιλούσαν το 2012 για Κατοχή…
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αντίο κύριε Κώστα
Πρώτη φορά στη ζωή μου κλαίω για θάνατο πολιτικού. Μα μήπως κλαίω για κάτι άλλο, εκείνη την ελπίδα που είχαμε με το Σημίτη πρωθυπουργό ότι ...
-
Είναι η τελευταία του μέρα ως Πρωθυπουργού και τον δείχνει η τηλεόραση να αποχαιρετά τον πρόεδρο της Δημοκρατίας. Χαμογελαστός και ψύχραι... -
Πήρα χτες το απογευματάκι το μετρό. Είχε κόσμο, έμεινα όρθια κι άκουγα έναν καυγά να εκτυλίσσεται ανάμεσα σε δυο καθημένους σε θέσεις αντι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου