Για χρόνια νομίζεις ότι μπορεί τα πράγματα να μένουν αναλλοίωτα. Είναι οι αργοί ρυθμοί στο χωριό και η καθημερινότητα γεμάτη επαναλήψεις. Κάθε πρωί η Πόπη, ξαδέρφη της μητέρας μου, βγαίνει στο δρόμο και τον σκουπίζει σχολαστικά, σα να είναι η αυλή της. Η γειτόνισά μας η Βασιλική μαγειρεύει και στρώνει το τραπέζι πάντα στην εντέλεια, κάθε μέρα, δεν υπάρχει πρόχειρο φαγητό στη ζωή της. Τα υλικά της αγνά, από τον κήπο και το ταλέντο της μοναδικό και ήσυχο. Ψαρεύω προσκλήσεις, ή χτυπάω την πόρτα δήθεν τυχαία την ώρα του φαγητού, επειδή δεν υπάρχουν πουθενά τα μικρά ψαράκια της πάνω σε χόρτα, τα φασολάκια της, το κατσικάκι του Πάσχα. Τη βλέπω χλωμή, φοβάμαι λίγο, αλλά να την επόμενη χρονιά είναι πάλι στο πόστο της και σερβίρει το φαγητό την ίδια ώρα, με την ίδια σχολαστική διαδικασία, σα να είναι λίγο γιορτή, κάθε μέρα.
Κι ύστερα η Πόπη πεθαίνει και το σπίτι μένει έρημο πάνω στο δρόμο, και βέβαια δεν υπάρχει περίπτωση να σκουπίσει κάποιος το δρόμο. Το δρόμο; Μα τι λέτε τώρα; Τρελαθήκατε;
Και να που πέθανε η Βασιλική και στη δική της αυλή μπροστά στο δρόμο δεν ξέρω τι θα γίνει. Ο λωτός, οι ντοματιές, οι φασολιές, τα λουλούδια, τα σταφύλια. Ο Τάκης φροντίζει τον κήπο, αλλά αυτή η ιεροτελεστία του τραπεζιού πώς θα τελείται; Κατέβηκε στο Βόλο, στο γιο του, φοβάμαι ότι παραδίδεται στο γήρας τώρα, στην ανημποριά. Πήγαινα και τον άκουγα να διηγείται, είχε χάρισμα να μιλά για τα χρόνια που δούλευε στο σανατόριο, μετά στα ψυγεία, και πάντα στα κτήματα, με την υπέροχη θεσσαλική ντοπιολιαλιά, ένα θησαυρό γλωσσολογικό που εξατμίζεται, εξαφανίζεται. Δεν τον χόρταινα. Μάθαινα να ζω το χρόνο αλλιώς, εγώ η μονίμως βιαστική και χρησιμοθήρας.
Το χωριό μου φτωχαίνει, οι άνθρωποι που το κρατούσαν με δυσκολία, γιατί δεν κρατιέται ένα χωριό στο βουνό εύκολα, θέλει απίστευτο μόχθο και για τα πιο απλά πράγματα, χάνονται ένας ένας.
Αχ, χωριό μου, χωριουδάκι μου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου