Ασκητές και προφήτες

Στις δύσκολες μέρες που περνάμε, να που μέσα στη μοναξιά των σπιτιών εμφανίζεται το παρελθόν απροσδόκητη παρέα. Αυτό που αρνιόμασταν, ξορκίζαμε, ειρωνευόμασταν από το ύψος του παρόντος, του καλύτερου μέλλοντος συμπεριλαμβανομένου. Την πατήσαμε οι επιπόλαιοι. Να το τώρα που σαρκάζει με ανήλιαγο πρόσωπο και τους φόβους που κρυφά έτρεφε μέσα μας χωρίς να το υποπτευόμαστε. Μα πώς έμπαινε στον κήπο της ψυχής μας; Τι χαραμάδες έβρισκε ή ήταν εκεί ανέκαθεν, από την εποχή που ήμασταν εξαρτημένα βρέφη, δεν είχε φύγει ποτέ, παρ' όλη την παλικαριά που νυχθημερόν καλλιεργούσαμε; Εχουν πολλά να μας πουν οι ψυχαναλυτές. Στο μεταξυ γινομαστε ασκητεσ, μερικοι και προφητες. Ο κόσμος, λένε, ποτέ δεν θα ξαναγίνει όπως ήταν. Μην ελπίζετε, όλα θα αλλάξουν. Κι εκεί έρχονται οι θετικοί να πουν ότι πρέπει να προσπαθήσουμε όλοι να μη χαθούν βασικές κατακτήσεις της ανθρωπότητας, έστω της δικής μας ανθρωπότητας, της δημοφιλέστερης αν κρίνουμε από το πλήθος των εραστών-πολιορκητών της, και οι μη θετικοί να προφητέψουν ότι αυτά που χάνουμε, ελευθερίες, δυνατότητες, το μεγάλο άνοιγμα που πέτυχε η γενιά μας, έστω και με κλειστά σύνορα εσχάτως, χάνονται διά παντός και να τα κλάψουμε από τώρα. Δεν το πιστεύω, αλλά η εποχή, είπαμε, ευνοεί τους φόβους. Ξεμυτίζει μέσα μας ένας κρυμμένος τιμωρός, τόσα ταξίδια που έκανες, καθόλου δεν μετανιώνεις; Τόσες παρέες γνώρισες και τις χάρηκες με την ψυχή σου, τόσα νησιά, τόσες βόλτες με αυτοκίνητο, δεν έχεις ενοχές; Από την απληστία των απολαύσεων ξεκίνησε ο κορονοϊός, από την παραξενιά πλούσιων Κινέζων που έτρωγαν παράξενα ζώα, δεν αυτομαστιγώνεσαι που κάποτε φλέρταρες με ένα πακέτο κρέας κροκοδείλου, εδώ, εν Ελλάδι, και τελευταία στιγμή συγκρατήθηκες να μην το πάρεις; Μετανοείτε λίγο! Μπα, τίποτε σε τύψεις. Να μου πουν ότι δεν θα ήταν σωστό να τρώμε κροκόδειλο για τη βιοποικιλότητα, και κρέας μόνο μια φορά τον μήνα για τα αέρια του θερμοκηπίου, να ταξιδεύω μόνο με τα πόδια για οικονομία, υγεία και δεν ξέρω τι άλλο, σύμφωνοι. Οι φόβοι έχουν ξυπνήσει, η καρδιά