Τώρα που πια κανείς δεν μας παρενοχλεί, το θέμα είναι πώς φλερτάρουμε.
Η χειρότερη σεξουαλική παρενόχληση που υπέστην, επί σειρά ετών, κυκλοφορώντας στην Αθήνα με τα πόδια, σε παιδική ηλικία, μάλιστα, μετά τα δέκα, ήταν ότι δεν μπορούσα να κάνω ένα βήμα και να μη με πλησιάσει κάποιος σιχαμένος και ν' αρχίσει να ψέλνει στ' αυτί μου φριχτές ανοησίες που υποτίθεται ότι ήταν σεξουαλικές. Κάθε μέρα, για χρόνια, επί ώρες. Αν το έλεγα στους γονείς μου, θα απαγόρευαν τις βόλτες, δεν ήξερα τι να κάνω, συχνά φοβόμουν, πάντα έπρεπε να πηγαίνω από δρόμους με κόσμο, πάντα ασφυκτιούσα. Αραίωσε και σταμάτησε καθώς μεγάλωνα. Αυτοί που το έκαναν αυτό, πάρα πολλοί, όλων των ηλικιών, διάλεγαν το στόχο, το νεαρό, μόνο, άβγαλτο κι ανυπεράσπιστο θηλυκό.
Χρόνια αργότερα, μια μέρα που κατέβαινα τη Σόλωνος αεράτη, κάποιος είπε καθώς περνούσα δίπλα του:
"Μα τι όμορφο που είσ' εσύ!" και μου άρεσε τόσο που δεν το ξεχνάω. Καμία σχέση με κείνη την κολλώδη, απελπιστική κατάσταση που έζησα στην εφηβεία.
Υπάρχει δηλαδή μια ηλικία, κάποιο στάδιο που οι έφηβοι είναι υπερβολικά ανυπεράσπιστοι. Κι όχι μόνο στο δρόμο, προφανώς, κι όχι πάντα προστατευμένοι από το πλήθος. Αν εκείνη την εποχή γίνονταν αυτές οι συζητήσεις, θα είχα περισσότερο θάρρος, δεν θα φοβόμουν μην κατηγορηθώ για όσα τραβούσα επειδή γινόμουν γυναίκα, θα μπορούσα να πω και καμιά πληρωμένη απάντηση. Αυτοί που υποφέρουν όμως δύσκολα έχουν πρόσβαση σε αμυντικά μέσα, το ξέρουν οι επιτιθέμενοι.
Αλλά όπως είπα, όλ' αυτά είναι περασμένα μεγαλεία και αθλιότητες, για τη σειρά μου. Τώρα που κανείς δεν μας παρενοχλεί, το θέμα είναι πώς φλερτάρουμε. Διότι δεν έχουμε ξοφλήσει, κι αυτό είναι η μεγάλη είδηση που φτάνει στο κοντρόλ από τους ανταποκριτές στις χώρες της ευημερίας και της μακροζωίας.
Η χειρότερη σεξουαλική παρενόχληση που υπέστην, επί σειρά ετών, κυκλοφορώντας στην Αθήνα με τα πόδια, σε παιδική ηλικία, μάλιστα, μετά τα δέκα, ήταν ότι δεν μπορούσα να κάνω ένα βήμα και να μη με πλησιάσει κάποιος σιχαμένος και ν' αρχίσει να ψέλνει στ' αυτί μου φριχτές ανοησίες που υποτίθεται ότι ήταν σεξουαλικές. Κάθε μέρα, για χρόνια, επί ώρες. Αν το έλεγα στους γονείς μου, θα απαγόρευαν τις βόλτες, δεν ήξερα τι να κάνω, συχνά φοβόμουν, πάντα έπρεπε να πηγαίνω από δρόμους με κόσμο, πάντα ασφυκτιούσα. Αραίωσε και σταμάτησε καθώς μεγάλωνα. Αυτοί που το έκαναν αυτό, πάρα πολλοί, όλων των ηλικιών, διάλεγαν το στόχο, το νεαρό, μόνο, άβγαλτο κι ανυπεράσπιστο θηλυκό.
Χρόνια αργότερα, μια μέρα που κατέβαινα τη Σόλωνος αεράτη, κάποιος είπε καθώς περνούσα δίπλα του:
"Μα τι όμορφο που είσ' εσύ!" και μου άρεσε τόσο που δεν το ξεχνάω. Καμία σχέση με κείνη την κολλώδη, απελπιστική κατάσταση που έζησα στην εφηβεία.
Υπάρχει δηλαδή μια ηλικία, κάποιο στάδιο που οι έφηβοι είναι υπερβολικά ανυπεράσπιστοι. Κι όχι μόνο στο δρόμο, προφανώς, κι όχι πάντα προστατευμένοι από το πλήθος. Αν εκείνη την εποχή γίνονταν αυτές οι συζητήσεις, θα είχα περισσότερο θάρρος, δεν θα φοβόμουν μην κατηγορηθώ για όσα τραβούσα επειδή γινόμουν γυναίκα, θα μπορούσα να πω και καμιά πληρωμένη απάντηση. Αυτοί που υποφέρουν όμως δύσκολα έχουν πρόσβαση σε αμυντικά μέσα, το ξέρουν οι επιτιθέμενοι.
Αλλά όπως είπα, όλ' αυτά είναι περασμένα μεγαλεία και αθλιότητες, για τη σειρά μου. Τώρα που κανείς δεν μας παρενοχλεί, το θέμα είναι πώς φλερτάρουμε. Διότι δεν έχουμε ξοφλήσει, κι αυτό είναι η μεγάλη είδηση που φτάνει στο κοντρόλ από τους ανταποκριτές στις χώρες της ευημερίας και της μακροζωίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου