Μια στιγμούλα βγήκε ήλιος την Κυριακή και κάποιο γυαλιστερό νήμα που υπήρχε στο πλεκτό παλτό αστραποβόλησε.
Το χάζευα από πενήντα μέτρα, θαύμαζα το παράστημα, τα μαλλιά και τα χρώματα της κυρίας που το φορούσε, αναρωτιόμουν αν την είχα ξαναδεί, κι όταν πλησίασα γνώρισα τη γειτόνισσα που συναντώ στην πολυκατοικία να καθαρίζει τις σκάλες και την αυλή της εισόδου.
Ηταν τόσο διαφορετική, «τι ομορφιές είν' αυτές σήμερα;» της είπα, χαρούμενη που αυτή η τυπική φράση είχε αίφνης τόση ουσία, μου ξέφυγε κι η ομολογία πως δεν την είχα αναγνωρίσει από μακριά.
Χαμογέλασε κι έμεινα να τη χαζεύω, είχε στα βλέφαρα σκιά γαλάζια περλέ, της πήγαινε το έντονο βάψιμο.
- Να σου γνωρίσω την κόρη μου, είπε.
Συστηθήκαμε με την κόρη, συμφωνήσαμε ότι είναι καλύτερη έτσι η μάνα απ' όταν φορά τα καθημερινά της. Κι εκείνη δεν είπε πως δεν θα μπορούσε να ντύνεται μεγαλοπρεπώς και να χτενίζεται με τόση επιμέλεια κάθε μέρα που σφουγγαρίζει τις σκάλες και σκουπίζει την αυλή. Παρέμεινε ευγενής, μου εξήγησαν ότι ετοιμάζονται να συναντήσουν τις φίλες τους για την Ημέρα της Γυναίκας. Την Τετάρτη ήταν εργάσιμη, δεν μπορούσαν να ιδωθούν.
- Κι έτσι θα βγούμε σήμερα και θα γιορτάσουμε, μου χαμογέλασε η μάνα εν κατακλείδι, χαμηλώνοντας σεμνά τα βαμμένα βλέφαρα, που φαίνεται ότι επιτηρούσα με σχολαστικότητα γυμνασιάρχη, άθελά μου.
Βέβαια, πάντα Κυριακή μαζεύονται παρέες γυναικών που έχουν αναλάβει τις βαριές δουλειές καθαρισμού και συντήρησης σπιτιών και πολυκατοικιών, ασθενών, βρεφών και ηλικιωμένων. Είναι από τις λίγες που χρησιμοποιούν τους δημόσιους χώρους της πόλης, κάθονται σε πλατείες, πηγαίνουν βόλτα σε πάρκα, κυκλοφορούν στο κέντρο.
Και να που γι' αυτές η 8η Μαρτίου δεν πέρασε μια κι έξω, κράτησε ώς τις 12 του μήνα, και τις κινητοποίησε για μια τόσο προσεγμένη εμφάνιση, έκανε την προλετάρια της καθημερινότητας να μεταμορφωθεί σε κάτι που την εκφράζει, αναδεικνύει την ομορφιά της.
Τη ζήλεψα που θα γιόρταζε την ύπαρξή της, ότι είναι γυναίκα, με άλλες συναγωνίστριες. Θα ήθελα από κάπου να τις δω όλες μαζί, να με καλέσουν κι εμένα για ένα ποτηράκι.
Το χάζευα από πενήντα μέτρα, θαύμαζα το παράστημα, τα μαλλιά και τα χρώματα της κυρίας που το φορούσε, αναρωτιόμουν αν την είχα ξαναδεί, κι όταν πλησίασα γνώρισα τη γειτόνισσα που συναντώ στην πολυκατοικία να καθαρίζει τις σκάλες και την αυλή της εισόδου.
Ηταν τόσο διαφορετική, «τι ομορφιές είν' αυτές σήμερα;» της είπα, χαρούμενη που αυτή η τυπική φράση είχε αίφνης τόση ουσία, μου ξέφυγε κι η ομολογία πως δεν την είχα αναγνωρίσει από μακριά.
Χαμογέλασε κι έμεινα να τη χαζεύω, είχε στα βλέφαρα σκιά γαλάζια περλέ, της πήγαινε το έντονο βάψιμο.
- Να σου γνωρίσω την κόρη μου, είπε.
Συστηθήκαμε με την κόρη, συμφωνήσαμε ότι είναι καλύτερη έτσι η μάνα απ' όταν φορά τα καθημερινά της. Κι εκείνη δεν είπε πως δεν θα μπορούσε να ντύνεται μεγαλοπρεπώς και να χτενίζεται με τόση επιμέλεια κάθε μέρα που σφουγγαρίζει τις σκάλες και σκουπίζει την αυλή. Παρέμεινε ευγενής, μου εξήγησαν ότι ετοιμάζονται να συναντήσουν τις φίλες τους για την Ημέρα της Γυναίκας. Την Τετάρτη ήταν εργάσιμη, δεν μπορούσαν να ιδωθούν.
- Κι έτσι θα βγούμε σήμερα και θα γιορτάσουμε, μου χαμογέλασε η μάνα εν κατακλείδι, χαμηλώνοντας σεμνά τα βαμμένα βλέφαρα, που φαίνεται ότι επιτηρούσα με σχολαστικότητα γυμνασιάρχη, άθελά μου.
Βέβαια, πάντα Κυριακή μαζεύονται παρέες γυναικών που έχουν αναλάβει τις βαριές δουλειές καθαρισμού και συντήρησης σπιτιών και πολυκατοικιών, ασθενών, βρεφών και ηλικιωμένων. Είναι από τις λίγες που χρησιμοποιούν τους δημόσιους χώρους της πόλης, κάθονται σε πλατείες, πηγαίνουν βόλτα σε πάρκα, κυκλοφορούν στο κέντρο.
Και να που γι' αυτές η 8η Μαρτίου δεν πέρασε μια κι έξω, κράτησε ώς τις 12 του μήνα, και τις κινητοποίησε για μια τόσο προσεγμένη εμφάνιση, έκανε την προλετάρια της καθημερινότητας να μεταμορφωθεί σε κάτι που την εκφράζει, αναδεικνύει την ομορφιά της.
Τη ζήλεψα που θα γιόρταζε την ύπαρξή της, ότι είναι γυναίκα, με άλλες συναγωνίστριες. Θα ήθελα από κάπου να τις δω όλες μαζί, να με καλέσουν κι εμένα για ένα ποτηράκι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου