-Θέλω να κάνω μήνυση, μπήκε φωνάζοντας στα γραφεία του ΟΑΣΑ ένας πολύ καλοβαλμένος μεσήλιξ. Περίμεναν να πληρώσουν πρόστιμο καμιά εικοσαριά νεαροί και νεαρές, κεφάτοι, συζητούσαν μεταξύ τους στην ουρά, μερικοί τον κοίταξαν με την προσδοκία ίσως ενός μικρού συμβάντος που θα τους διασκέδαζε. Τον είδαν να προχωρά ορμητικά προς ένα γραφείο, λέγοντας δυνατά τον πόνο του να τον ακούσουμε όλοι.
-Πήρε το παιδί μου το λεωφορείο στην Κηφισίας για δυο στάσεις, για να πάει στο Κολλέγιο, και του βάζει ο ελεγκτής πρόστιμο! Ε, όχι, δεν υποφέρεστε!
Θα κάνω μήνυση! Πείτε μου πού να κάνω τη μήνυση!
-Εδώ μόνο παράπονα δεχόμαστε, του είπε μια υπάλληλος που σηκώθηκε να τον υποδεχτεί και να σταματήσει την εισβολή του.
-Όχι, όχι, το παράπονο δεν αρκεί, θα κάνω μήνυση!
Περίμενα να πάρω την κάρτα μου σε μια ουρά πολύ πιο μικρή από των προστίμων, και σκέφτηκα ότι τον καταλαβαίνω τον τύπο, να πρέπει να εξηγήσει στο παιδί του ότι χρειάζεσαι εισιτήριο για να μπεις σε λεωφορείο. Είναι η στιγμή που του αποκαλύπτει το μυστικό ότι οι κοινωνία είναι σκληρή, ή τέλος πάντων έχει κάποιους κανόνες που θα τον καταπιέζουν μια ζωή. Προτιμούσε να αγανακτήσει, να το διαβεβαιώσει ότι εκείνος, ο πατέρας, ο προστάτης, ο ψημμένος στην καθημερινότητα, θα τον απάλλασσε απο τέτοιους ενοχλητικούς σωφρονισμούς. Θα καθάριζε για πάρτη του, θα φόβιζε τους υπαλλήλους του ΟΑΣΑ, θα απάλλασε το παιδί του απο πρόωρους προβληματισμούς περί νομιμότητας.
Νόμιζα θα άκουγα από την υπάλληλο κάτι αυτονόητο, πως οι επιβάτες πρέπει να πληρώνουν εισιτήριο όσο κοντά κι αν πηγαίνουν, πως το μαθητικό είναι πολύ φτηνό, κάτι τέτοιο. Όμως αυτή άρχισε να του λέει κάτι άσχετα, να περιμένει λίγο, να περάσει μέσα, να μιλήσει με τον προϊστάμενο. Μπήκε, βγήκε, οι νεαροί κι οι νεαρές στην ουρά έπαψαν να τον προσέχουν, ένας είπε το μόνο λογικό πράγμα που θα μπορούσε να πει κανείς, "Η αλήθεια είναι ότι δύσκολα βρίσκεις ν' αγοράσεις εισιτήριο όταν το χρειάζεσαι".
-Θέλω να βρεθούμε οι δυο μας να μιλήσουμε, είπε ο μεσήλιξ στην υπάλληλο όταν ξαναβγήκε απο το γραφείο της. Η δαιδαλώδης γραφειοκρατική κατάσταση του είχε κόψει λίγο την ορμή.
-Α, δύσκολα πράγματα ζητάτε, απάντησε εκείνη.
Ήρθε η σειρά μου να πάρω την κάρτα και μπήκα στο γραφείο. Δεν ξέρω τι απέγινε ο έξαλλος πατέρας, αν θα την κάνει τελικά τη μήνυση, και τι έγκλημα θα επικαλεστεί; Τον λυπόμουν λίγο, κανείς να μην έχει διάθεση να του εξηγήσει τα πιο απλά πράγματα του κόσμου, να τον αφήνουν έτσι να βολοδέρνει με τις έννοιες του δικαίου. Και το παιδί του λυπόμουν, όλα τα παιδιά που τόσο μπερδεύονται με το τι δικαιούνται και τι όχι, επειδή κάποτε οι γονείς υπήρξαν τόσο υπερβολικά αυστηροί και τα παιδιά τους μεγαλώνοντας, όταν έγιναν αυτά γονείς, έχασαν το μπούσουλα. Ώρες -ώρες νομίζω ότι αυτό το μπέρδεμα που βγήκε στην επιφάνεια με την κρίση, το τι δικαιούμαστε, το τι θέλουμε, πώς το απαιτούμε, είναι χειρότερο κι απο το χρέος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου