ΙΔΡΥΜΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΑΣΦΑΛΙΣΕΩΝ ΙΚΑ 

ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΣΙΔΗΡΟΔΡΟΜΩΝ ΕΛΛΑΔΟΣ ΟΣΕ

ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΤΗΛΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΩΝ ΕΛΛΑΔΟΣ ΟΤΕ 

ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ

Μεγάλα και βαρύγδουπα και κρατικά τα κτίρια, σαν τους οργανισμούς τους μεγάλους, τους βαρύγδουπους, τους κρατικούς. Καταργήθηκαν, μετακόμισαν, έκαναν τα κουμάντα τους, διαμοιράσαν τα ιμάτια και παράτησαν τα κτίρια τους μέσα στο κέντρο της πόλης να σαπίζουν και να βρωμάνε εκλύοντας μπόχα και αθλιότητα. Μέχρι να μας πέσουν στα κεφάλια κάνουμε πως δεν τα βλέπουμε και τα προσπερνάμε όπως όπως. Μας απασχολεί βεβαίως η αισθητική, πχ τι θα φοράνε οι ιέρειες και τέτοια υψηλά, αυτά που μας τριγυρίζουν φτύνοντας μας για την αντοχή που επιδεικνύουμε είναι πέραν κριτικής, είναι πέρα από τις λέξεις. 

Στη Μαρνη δεν αντέχω να πλησιάσω το κτίριο μαστόδοντο του ΟΣΕ που εκπέμπει κατρουλιλα σε ακτίνα χιλιομέτρου. Πειραιώς και Πατησίων για σήμερα. Δρόμοι κεντρικοί που υποτίθεται ότι εξευγενίζονται. Οποτε το κράτος πολεμα τον εξευγενισμό με τη δικη του βαρβαρότητα.

 Ti λύσσα σας έπιασε που το τραγούδι για τη Γιουροβίζιον θυμίζει Ινδία, δεν καταλαβαίνω. Τι κακό έχει η Ινδία δηλαδή; Όταν ήθελε ο Μεγαλέξανδρος να την κατακτήσει, σας άρεσε όμως. Τότε, αν ήσασταν στο στρατό του, δεν θα θέλατε να γυρίσετε back home, στις καλές σας Περσίδες και τη Βαβυλώνα με τα στρωμένα χαλιά, θα ήσασταν από αυτούς που θα φώναζαν, Μπροστά αφεντικό, κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο! 

Κι όταν ο Καζαντζίδης τα έκλεβε τα ινδικά αυτούσια και χωρίς κοπυράιτ, πάλι σας άρεζε. Και κλαίγατε με την καημένη καρδιά, πώς βαστά και δεν ραΐζει. Και πολύ σωστά. Αν δεν είναι η Ελλάδα πύλη της Ινδίας στην Ευρώπη, τότε ποιος είναι; 

Στον ψεύτη ντουνιά τόση απονιά που αντικρίζω, αναρωτιέμαι πώς δεν ραΐζω. Εδώ με την Ινδή μου φίλη, σας κοιτάμε απορημένες, αλλά και αποφασισμένες να μη ραΐσουμε.

 Βρε τους Γάλλους...

Εν αρχή ην η γαλλική πρεσβεία. Δεν έχεις ιδέα τι γραφειοκράτες είναι, μου λέει ο γιος μου, θέλουν το γνήσιο, το πρωτότυπο χαρτί του πιστοποιητικού γεννήσεως. Πρέπει να πας στο Δήμο μαμά μου, συγγνώμη που σε βάζω σε κόπο, να το πάρεις και να μου το στείλεις.

Μάλιστα. Τι άλλο να κάνει η ελληνίδα μάνα παρά να τρέξει αξημέρωτα και με χαρά που μπορεί κάτι να προσφέρει στο ξενιτεμένο, αφού βεβαίως παραλάβει ηλεκτρονικά την εξουσιοδότηση; Έχει γαλλίδα γυναίκα ο ξενιτεμένος, και το παιδάκι τους είναι τριεθνές, γεννήθηκε Άγγλος, τώρα, αν πάνε όλες οι ενέργειες καλά, θα γίνει Γάλλος κι ευρωπαίος. Αλλά οι Γάλλοι δεν χαρίζονται με τα πιστοποιητικά.

Πάω λοιπόν στην οδό Αθηνάς για το πιστοποιητικό γεννήσεως και υπάρξεως του παιδιού μου, λίγο φοβισμένη γιατί θυμάμαι την προηγούμενη φορά που είχα πάει, πριν χρόνια, και γινόταν χαμός. Κόσμος, φασαρία, και οι υπάλληλοι να φωνάζουν ο ένας στον άλλον: «Εδώ η κυρία έχει δυο οικογενειακές μερίδες!». Από τη μια άκρη της μαρμαρόστρωτης αίθουσας στην άλλη αυτό. Να ακούνε όλοι που περίμεναν στις ουρές και να με κοιτάνε επικριτικά. Ή έτσι μου φαινόταν. «Και πώς γίνεται αυτό;» να ρωτάει ο άλλος. «Εχεις δυο γάμους και παιδιά με διαφορετικό επίθετο!» και να θέλω να ανοίξει η γη να με καταπιεί, να απορώ, πρώτη φορά τους τύχαινε στο Δήμο Αθηναίων να δουν τέτοια περίπτωση και περιέφεραν τα χαρτιά κατάπληκτοι και φώναζαν, και με κοιτούσε ο κόσμος σα να έβλεπε εξωγήινο;

Μπαίνω λοιπόν ξανά στο Δημαρχείο, είκοσι χρόνια μετά ή ίσως δεκαπέντε, κι όλα έχουν αλλάξει. Καμία ουρά, άδεια τα μαρμαρένια αλώνια, συγγνώμη, τα σαλόνια, λίγο γκριζαρισμένα τα λευκά μάρμαρα. Ψάχνω τις ταμπελίτσες, βλέπω σε μια «πιστοποιητικά», πάω στο γκισέ, «Σας πειράζει να έρθετε από μέσα;» ρωτάει μια κυρία χαμογελώντας γλυκά.

Τι να με πείραζε; Έπιασα το κινητό με την ηλεκτρονική εξουσιοδότηση και μπήκα. Πέντε υπάλληλοι χαλαροί στα γραφεία τους, και η κυρία μου ξαναχαμογελάει. Εξηγώ τι θέλω. Της δείχνω την εξουσιοδότηση. Τρώει κάτι που δεν βλέπω καλά, είναι τυλιγμένο σε σακούλα. Και συνεχίζει να χαμογελάει.

-Ναι, βέβαια, θα το βρούμε το παιδάκι, μου λέει. Πατάει πλήκτρα, νάτο, το βρήκα εδώ, του Μιχαήλ δεν είναι; Μάλιστα, του Μιχαήλ. Ωραία, τώρα στείλτε μου την εξουσιοδότηση στο μέιλ, και σας βγάζω εγώ αμέσως το πιστοποιητικό. Ε, ξέρω, δεν θα είναι παιδάκι, αλλά εμείς πάντα βλέπουμε μικρά τα παιδιά μας, έτσι δεν είναι;

Κουνάω καταφατικά το κεφάλι. Μέσα μου έτσι τον έχω το σαραντάρη γιο μου, το παιδάκι μου που ζει μακριά, το παιδάκι μου που έγινε πατέρας, αλλά να στο λένε τόσο δημόσια κάπως ακούγεται. Πρέπει να της χαμογελάσω κι εγώ, σκέφτομαι, και καραδοκώ το επόμενο πλατύ χαμόγελο της, ανταποκρίνομαι. Τα φωτοτυπικά μουγκρίζουν λίγο καθώς ετοιμάζουν το χαρτί μου.

Από τους πέντε υπαλλήλους οι τέσσερεις είναι υπέρβαροι, με σοβαρό πρόβλημα κινητικότητας. Μια γυναίκα που σηκώνεται από απέναντι, δυσκολεύεται να περπατήσει, θα πρέπει να χάσει πενήντα κιλά τουλάχιστον για να μπορεί να το κάνει χωρίς δυσκολία. Κοιτάζω και τους άλλους. Ένας άντρας βυθισμένος στο θώρακα του, σε ακόμα χειρότερη κατάσταση. Μια νεώτερη κοπέλα απλώς παχουλή, με βαμμένα μυτερά νύχια. Μακάρι να ασχολείται με τα νύχια της και να μη χρειάζεται να τρώει συνέχεια, να μη γίνει σαν τους άλλους, εύχομαι σιωπηλά.

Η χαμογελαστή μου ανεμίζει το χαρτί, χα χα, έβαλα και την προσωπική μου σφραγίδα, λέει. Αλλά αμέσως μετά το τραβάει πίσω αντί να μου το δώσει και λέει στην απέναντι νεαρή: «Αχ, παραλίγο να ξεχάσω τη σφραγίδα, έλα να το σφραγίσεις!»

Ξεκινάει η νεαρή, ρίχνει τρεις μεγαλοπρεπείς σφραγίδες, ωραία, θα χαρούν οι Γάλλοι σκέφτομαι, και καθώς το κρατά να μου το δώσει:

-Πρέπει να πάτε στο υπουργείο Εσωτερικών για το αποστάιλ, μου λέει

-Τι είναι αυτό;

-Το αποστάιλ. Υπουργείο εσωτερικών, Κατεχάκη 56. Κι ύστερα θα το μεταφράσετε, αλλά πρώτα αποστάιλ!

-Δεν κατάλαβα, συγγνώμη!

-Καλά, απλώς πηγαίνετε Κατεχάκη 56. Πρέπει να πάρτε ένα χαρτί ακόμα, εντάξει; Να σας γράψω τη διεύθυνση;

Και γέρνει το κεφάλι χαμογελώντας πάλι.

-Όχι δεν πειράζει, τη θυμάμαι.

Βγαίνω ανεμίζοντας το χαρτί μου και περπατώ ως το Μοναστηράκι να πάρω το μετρό. Το κρατάω προσεχτικά, και μετά από λίγο προσέχω μια λαδιά στη μέση του κενού ανάμεσα στις σφραγίδες. Αυτό λοιπόν εννοούσε ‘προσωπική σφραγίδα’ η γλυκούλα. Και δεν σκέφτηκε να τυπώσει πάλι το χαρτί. Τι θα λένε οι Γάλλοι αν το δουν; Σίγουρα δεν θα μπορούν να φανταστούν την εικόνα των υπέρβαρων υπαλλήλων. Έχουν μείνει οι έρμοι χωρίς δουλειά, βαράνε μύγες, πλήττουν κι όλο τρων. Κύριε Πιερακάκη, μήπως το παρακάνατε με την ψηφιοποίηση;

Φτάνω με το μετρό στην Κατεχάκη. Βρήκα και θέση, τυχερή ήμουν. Περιμένω στο φανάρι κάμποσο, δεν ανάβει το πράσινο. Να πάω από την πεζογέφυρα Καλατράβα; Μπα, όχι, όλοι περιμένουν στο φανάρι. Αλλά δεν ανάβει με τίποτε. Περνούν με κόκκινο. Εγώ φοβάμαι. Αποφασίζω να πάω στη γέφυρα.

Τις σκάλες τις κλείνει μια παρέα κουρασμένων ανθρώπων που έχει απλωθεί κατά μήκος. Δεν τους ενοχλώ. Καλώ το ασανσέρ. Είναι όλο τζάμι, φοβερα βρώμικο και με χιλιάδες κολλημένα χαρτιά, αλλά δουλεύει. Πατάω το κουμπί, κάνω και το σταυρό μου.

-Μαμά, από πότε κάνεις το σταυρό σου; Νόμιζα ότι είσαι άθεη, μου είπε πριν λίγο καιρό ο μικρότερος γιος μου.

-Αποφάσισα να μεταχειρίζομαι κάθε μέθοδο αυτοκαθησυχασμού, δεν έχω δόγματα, σκέφτηκα και του απάντησα.

Γρουκου- γρούκου, δούλεψε το ασανσέρ. Έκλεισαν οι πόρτες, ανέβηκε, άνοιξαν οι πόρτες. Παίρνω βαθιά ανάσα, αναρωτιέμαι αν η καρδιά επιβαρύνεται από τρομάρες τέτοιου τύπου. Βλέπω μια γυναίκα στην απέναντι μεριά να βγαίνει από το απέναντι ασανσέρ, άρα δουλεύει κι εκείνο. Μπαίνω λίγο πιο ξεθαρρεμένη, είναι σε χειρότερη κατάσταση, αλλά βγαίνω σώα και αβλαβής. Ζήτω! Περνάω από το σκουπιδαριό του χώρου κάτω από τη σκάλα και είμαι σε κανονική πεζοδρόμιο εντος δευτερολέπτων, δηλαδή στενό, γεμάτο εμπόδια κλπ.

Ίσως όταν κανείς εχει συνηθίσει κάποιες διαδρομές, δεν του κάνουν πια εντύπωση η βρώμα και η αδιαφορία. Από αυτά τα μέρη όμως δεν έχω ξαναπεράσει και με στεναχωρούν. Αυτή η πεζογέφυρα ποιος ξέρει πόσο κόστισε, κι έχει τη γνωστή λεηλατημένη όψη όλων των δημόσιων χώρων στην Ελλάδα. Προχτές είχα τη φαεινή να κατέβω στην παραλία από το ΚΠΙΣΝ, και βρέθηκα σε φραγμένες σκάλες, εκεί που μόλις το καλοκαίρι είχαμε κατέβει για βόλτα, μπερδεύτηκα, κόντεψα να χαθώ.

Τέλος πάντων, φτάνω στο 56 της Κατεχάκη. Σφραγίδα της Χάγης το λένε το γραφείο. Μια σκουροντυμένη νεαρή μου απλώνει μια κάρτα:

-Αν χρειαστείτε επίσημη μετάφραση, είμαστε στο παραπάνω τετράγωνο, μου λέει.

Δεν ξέρω αν θα χρειαστώ μετάφραση, οπότε παίρνω την κάρτα. Ανεβαίνω από τη γνωστή βρώμικη σκάλα που έχουν όλες οι δημόσιες υπηρεσίες, βρίσκομαι σε ένα γραφείο με έναν συμπαθή νεαρό, σοβαρός και μορφωμένος φαίνεται. Του τείνω το χαρτί.

-Ξέρω, ξέρω, οι Γάλλοι επιμένουν για το αποστάιλ, ενώ έχουμε υπογράψει δυο διακρατικές συμφωνίες και είμαστε και μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, λέει. Μου ετοιμάζει ένα ακόμα χαρτί.

-Χρειάζεται και μετάφραση;

-Όχι, λεει.

-Σίγουρα;

-Σιγουρότατα. Το βάζετε σε ένα φάκελο και το στέλνετε!

Αφού είναι τόσο κατηγορηματικός, παίρνω το αποστάιλ μου και φεύγω. Τηλεφωνώ στο γιο μου.

-Καλύτερα κάνε και μια μετάφραση, μου λέει εκείνος.

Να κάνω και μετάφραση. Μπαίνω στο γραφείο που μου υπέδειξε η νεαρή, και λίγο τα χάνω. Στο τοίχο μια τεράστια τοιχογραφία με κόκκινο φόντο, δείχνει τον Λένιν να μιλάει σε μια διαδήλωση. Με πελώρια γράμματα γράφει: «Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε!» (Στα ρώσικα. Πώς το κατάλαβα; Από τη λέξη προλετάριοι) Στον άλλο τοίχο ένα τεράστιο πορτραίτο του Τσεγκεβάρα. Στο τραπέζι ντάνες με Ριζοσπάστη. Παντού φωτογραφίες από την ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος.

-Κάνετε μεταφράσεις αγγλικά και γαλλικά; ρωτάω.

-Ναι, εξήντα ευρω τα αγγλικά, εβδομήντα τα γαλλικά. Και αργούν τρεις μέρες, τα γαλλικά.

-Τόσο ακριβά;

-Σαράντα κάνει μόνο η κρατική πιστοποίηση. Θέλετε και ΦΠΑ; Χωρίς ΦΠΑ…

Εκείνη τη στιγμή βλέπω ένα χαρτί ανάμεσα στα συνθήματα του γραφείου. «Το κατάστημα δεν διαθέτει POS, πληρωμή μόνο με μετρητά»

-Αφήστε, λέω, δεν έχω μετρητά.

-Είμαστε ανοιχτά κάθε μέρα, από τις 8 το πρωί, με πληροφορεί.

-Εντάξει, ευχαριστώ.

Έμεινα με την απορία, από πού θα το έκοβε το ΦΠΑ.

Αποφασίζω να ακολουθήσω τη συμβουλή του υπαλλήλου της σφραγίδας. Άρα θα πάω πίσω στο μετρό, να κατέβω Σύνταγμα, για το Ταχυδρομείο. Το μόνο Ταχυδρομείο πλέον που λειτουργεί και είναι ωραίο, καθαρό, σχεδόν ανταποκρίνεται στην πολυτέλεια του κτιρίου.

Βρε τους Γάλλους όμως… βρε τους Γάλλους…

Poor old things

Μου αρέσει που μιλάμε με πάθος για το Poor things, ταινία που βασίζεται σε ιδιοφυές βιβλίο. Η  ιδέα του Άλασταιρ Γκραίυ με την μεταμόσχευση βρεφικού εγκεφάλου σε σώμα νεαρής γυναίκας και η φαντασία που ξεχειλίζει από κει και πέρα είναι συναρπαστικά. Γέλασα πολύ με το βιβλίο, γέλασα και με την ταινία. Αλλά πλέον με την καθημερινή συζήτηση μου έχει κολλήσει το ανάποδο. Τι θα συνέβαινε αν έμπαινε ο εγκέφαλος γριάς γυναίκας σε σώμα νέας; 

Θα μου πείτε, αυτό δεν είναι καθόλου πρωτότυπο. Περίπου μας συμβαίνει, όλες οι γριές ζούμε σε σώμα φαντασιακό, είμαστε νέες στην ψυχή, ξεχνάμε τις περισσότερες ώρες της μέρας ότι το σώμα μας έχει γεράσει. Ζωηρές κι αποφασιστικές ξεκινάμε τη μέρα, και μας ξαφνιάζει η κούραση, το λαχάνιασμα στην παραμικρή προσπάθεια, οι πόνοι των αρθρώσεων, ακόμα και το πρόσωπο μας στον καθρέφτη. 

Δεν έχει άρα το ίδιο ενδιαφέρον, αφού είναι κάτι που σχεδόν συμβαίνει στη ζωή μας, αλλά σκέφτομαι ότι λίγο πολύ ένας γηραιός εγκέφαλος που έχει κρατήσει τη μνήμη του, σε νέο σώμα, θα μπορούσε ενδεχομένως να φερθεί όπως η Μπέλα Μπάξτερ, σαν αθώο βρέφος που ανακαλύπτει τη χαρά της ζωής και της γενετήσιας ορμής. Τι θα μπορούσε να συγκρατήσει την ευτυχία της δυνατότητας να χρησιμοποιήσει κάποια ένα σώμα νεανικό έχοντας την ωριμότητα και τη γνώση του γήρατος, (si la jeunesse savait, si la vieillesse pouvait); Μια τέτοια γυναίκα θα μπορούσε να μπλέξει σε περιπέτειες πιο ενδιαφέρουσες, πιο επιλεγμένες, πιο ακραίες από της Μπέλλας, έστω και με το ίδιο τέλος (στροφή σε ιατρική καριέρα). Αν ήμουν εγώ ας πούμε που ξυπνούσα από ένα ατύχημα στο σώμα ενός κοριτσιού που μόλις μπαίνει στην εφηβεία, τι θα έκανα; 

Κατ’ αρχήν θα το κοίταζα καλά καλά το σώμα. Πώς είναι; Μ’ αρέσει; Είναι ίδιο με το δικό μου στην εφηβεία, που ήταν τέλειο αλλά δεν το ήξερα κι όλο γκρίνιαζα για το μεγάλο στήθος και τα σγουρά μαλλιά; Έχω περάσει πολλές δεκαετίες να το συλλογίζομαι, οπότε δεν μπορώ να το αρνηθώ. Α, ναι, αλήθεια, είναι αρκετά σγουρά τα μαλλιά; Γιατί τώρα πλέον ξέρω και είμαι σε θέση να εκτιμήσω, οπότε, μην ξυπνήσω με τίποτε ολόισια πράσα μαλλιά, γιατί θα τα ξερριζώσω από τσαντίλα. Ή με το στήθος -σιδερώστρα που ονειρευόμουν τότε. Όχι, πρέπει να πάρω πίσω το αίμα του εφηβικού μου κόμπλεξ, θέλω το σωματάκι μου στα 14 ολόιδιο. 

Δεν ξεκινάμε καλά, θα μου πείτε. Ας συμβιβαστώ με κάτι λιγότερο, άντε ας πούμε μέχρι το ίδιο σώμα, ολόιδιο σε ξανθιά εκδοχή με γαλάζια μάτια. Ως εκεί, τίποτε λιγότερο. Μελαχρινή εκδοχή με μαύρα μάτια; Μα για ποιο λόγο; 

Μπερδεύεται από την αρχή το σενάριο. Μικροπροβλήματα. Ας βρεθεί ένας τρόπος να έχω ακριβώς το ίδιο σώμα, το οποίο αυτή τη φορά θα το φροντίσω όπως δεν το έκανα ποτέ. Θα γραφτώ σε μπαλέτο, σε γιόγκα, σε κολύμβηση, όλα μαζί. Σε ορειβατικούς συλλόγους. Σε ιστιοπλοϊκά μαθήματα. Σε ό,τι μου γυάλιζε τέλος πάντων. Κυρίως, με βήματα μεγάλα και γεμάτα θάρρος θα εισβάλω κι εγώ σε κάθε σημείο της γης που θα μου προκαλεί ενδιαφέρον, σε χορούς, σε ακριβά ξενοδοχεία, σε παλάτια κάθε είδους, σε οίκους μόδας με σαλόνια για ατομικές επιδείξεις, και με την άνεση που ποτέ πριν δεν είχα, θα σαρώνω  βεβαίως τις κατακτήσεις κι όλα τα σχετικά. Αντί για την αμνησία της Μπέλλας θα έχω την απλή αφηρημάδα της Άννας και μνήμη βαριά από προσωπικά τραύματα που θα μου έχουν δημιουργήσει ανοσία απέναντι σε απόπειρες νέων τραυμάτων. 

Δεν θα ήταν πρωτότυπος ο χαρακτήρας. Στη λογοτεχνία ένα σωρό νέες γυναίκες έχουν μυαλό γριάς σοφής ή ενοχλητικής, συνδυάζοντας πιθανόν στο μυαλό του συγγραφέα την ωριμότητα της μαμάς τους με το κορμί του εφηβικού τους έρωτα. Πάρτε τις διάφορες Λολίτες που δίνονται στο σεξ χωρίς πρόβλημα πριν καλά καλά αναπτυχθούν σα γυναίκες. Ποτέ δεν με έπεισαν. Ενώ η Μπέλα Μπάξτερ με το μυαλό μωρού, ελεύθερη από ανατροφές και οικογένειες, αυτή μάλιστα, με πείθει ότι δίνεται στη χαρά του σεξ σαν καθαρό σώμα με καθαρό μυαλό. Και η γριά που μεταμορφώνεται σε νέα ομοίως, έχει ξεπεράσει τα ταμπού και τις αναστολές, έχει φτάσει στην πηγή ενώ την εγκαταλείπει το σαρκίο. Εκτός αν βαριέται, και το ρίξει κατευθείαν στις σπουδές, αφήνοντας τα θύματα της γοητείας της να ξεροσταλιάζουν. Παλιακό, αλλά διασκεδαστικό κι αυτό. 

Μπορεί να μην είναι και τόσο βαρετή η υπόθεση. Αν βγει η ηρωίδα αστεία τα υπόλοιπα θα λυθούν, και θα ταυτιστούμε μαζί της όλες εμείς οι απολύτως ξαφνιασμένος από τη φθορά άγουρες μαθήτριες του 60, κι ούτε καν εκδρομείς. Θα περάσουμε ωραία.

 

 

Καλή θητεία δήμαρχε

 

Αγαπητέ μας δήμαρχε, εύχομαι καλή δύναμη στο δύσκολο έργο σου, θα σου χρειαστεί πολύ, αν κρίνω από την τελετή ορκωμοσίας και τις γκρίνιες που προκάλεσε. Σε κάθε βήμα σου αυτό θα συμβαίνει, κριτική από δεξιά κι από αριστερά, πολύ συχνά ανούσια και άδικη. Δεν θα είναι εύκολο να διατηρήσεις την ψυχραιμία σου, την οποία ωστόσο χρειάζεσαι πολύ, κι εμείς οι κάτοικοι αυτής της πόλης τη χρειαζόμαστε περισσότερο. 

Δήμαρχε μας, διαδέχεσαι έναν δήμαρχο που έχασε τις εκλογές για έναν παράξενο λόγο: Ο Κώστας Μπακογιάννης έσπασε τα νεύρα των Αθηναίων με τα έργα στην Πανεπιστημίου, αυτό το ράβε- ξήλωνε που κράτησε σε όλη τη θητεία του. Και λέω παράξενο επειδή συνήθως οι Αθηναίοι ψηφίζουν σα να ζουν κάπου άλλού, σαν να μην τους αφορά ό,τι συμβαίνει στην πόλη, σα να έχουν παραιτηθεί από κάθε ελπίδα βελτίωσης της καθημερινότητας και να μπορείς εύκολα να τους δελεάσεις με μια φαντασμογορική χριστουγεννιάτικη διακόσμηση.

Αυτή τη φορά όμως ψήφισαν σαν αληθινοί περιπατητές του κέντρου, σαν κάτοικοι της πόλης τους. Ίσως να έχουμε πλέον μπουχτίσει αυτή τη συμπεριφορά, ίσως είναι ευκαιρία να προσληφθεί αυτό το μήνυμα, και να ελπίσει κανείς ότι κάποια πράγματα μπορεί να αλλάξουν. 

Παίρνω το θάρρος λοιπόν δήμαρχε μας να σε συμβουλεύσω ως μακράς θητείας περιπατητής στην πόλη μας: Μην πιάσεις κι εσυ τα μεγάλα έργα, να χαρείς. Μην αρχίσεις να αναπλάθεις την Ομόνοια, την Πανεπιστημίου, τον Εθνικό κήπο, τα πάρκα, τα φαρδιά πεζοδρόμια και τις μεγάλες πλατείες, όλα τα μέρη που είναι ήδη μεγάλα και ωραία. Μόνο συντήρηση θέλουν αυτά, το έχουμε πια καταλάβει. Λίγη καθαριότητα, λίγη καθημερινή, βαρετή αλλά αναγκαία φροντίδα. Υπάρχουν όμως τόσα μέρη δίπλα σ’ αυτά που χρειάζονται αληθινή παρέμβαση. 

Πάρε την Πανεπιστημίου και την ατυχή ανάπλαση: δίπλα είναι η Σταδίου, θλιβερή και κακοποιημένη, με κλειστά μαγαζιά, μουτζουρωμένα ερείπια, και ένα πεζοδρόμια στη γωνία με Αιόλου που βυθίζεται από το 1980, όταν έβαλαν φωτιά στον Κατράντζο. Είναι κι αυτός σημαντικός δρόμος, δήμαρχε μας, και χρειάζεται πολλά. Στρέψε εκεί τη δράση και το ενδιαφέρον, θα εκτιμηθεί κάθε βήμα που ίσως καταφέρεις να κάνεις. Καταλαβαίνουμε ότι δεν είναι δουλειά δημάρχου να ζωντανέψει ένα ολόκληρο προβληματικό κομμάτι του κέντρου, όμως κάτι θα μπορεί να κάνει. Ψάξε το.

Κι έπειτα, ρίξε μια ματιά στα ερείπια του κέντρου, σκεπασμένα με κουρελιασμένες λινάτσες ή γυμνά, που σαπίζουν τριγυρισμένα από τα νέα μας πρότζεκτ, και σκέψου κι εκεί μήπως μπορεί κάτι να κάνει η δημαρχία; Και τα παρατημένα γιαπιά σε κάθε γειτονιά, ίσως κι αυτά υποπέσουν στην αντίληψη σου. Κάποιος νόμος, κάποιος κανονισμός, δεν θα υπάρχει να μπορείς να τα αλλάξεις;

Έχουμε μάθει αγαπητέ δήμαρχε να ζούμε στην πόλη αυτή με το κεφάλι κάτω, αναγκαστικά, γιατί αλλιώς θα σκοντάφτουμε σε κάθε βήμα, κι αυτή η στάση μας έχει εξασκήσει στο συμβιβασμό. Δεν ξέρουμε να ζούμε και να ζητάμε καλύτερη καθημερινότητα. Περπατάμε στους δρόμους γιατί τα πεζοδρόμια δεν μας χωράνε, η ζωή μας κινδυνεύει κάθε λεπτό. Για δες λοιπόν εκείνες οι στοές που έγιναν στις γειτονιές για να φαρδύνουν τα πεζοδρόμια, μήπως γίνεται με κάποιο τρόπο να ενωθούν μεταξύ τους; Και μη μου πεις ότι είναι θέμα υπουργείου τάδε, δεν αντέχουμε πια να ακούμε τέτοια. Βρες εσυ τα ζητήματα και πες τα, και ανάδειξε τα. Έχουμε κουραστεί και μπουχτίσει, θα τα καταλάβουμε, πιστεύω. 

Η αλήθεια είναι πως η συνεργασια με τους πολίτες δεν γίνεται αυτονόητα. Ας πούμε, ο μπλε κάδος μας ανακύκλωσης είναι καθημερινά γεμάτος σκουπίδια, οπότε, όλη η δική μου προσπάθεια, που καθαρίζω τα κεσεδάκια και τις κονσερβες, πάει χαμένη, αφού τελικά αναγκάζεται το απορριματοφόρο να τα μαζέψει όλα μαζί. Κάπως πρέπει να εκπαιδευτούν οι δημότες, και φοβάμαι ότι άλλη εκπαίδευση από τα πρόστιμα δεν έχει βρεθεί. 

Σε κάθε περίπτωση αγαπητέ δήμαρχε, σου εύχομαι καλή χρονιά και καλή θητεία. Έχω πολλές ιδέες να σου πω ακόμα, αλλά θα τελειώσω με μια γενική προτροπή. Μην απαξιώσεις όλα όσα έκανε ο προηγούμενος. Κράτα μια συνέχεια στα πεπραγμένα, στις καλές ιδέες, αναγνώρισε τις. Η πολιτική στάση απαξίωσης των αποχωρούντων, με κάποιο παράξενο τρόπο, έχει κακές επιπτώσεις στη δική μας καθημερινότητα. 

Καλή δύναμη. 

 

 

Αγγλικοί όροι

 Mιλάμε με αγγλικούς όρους για έναν κόσμο πολύ διαφορετικό από αυτόν που ζούμε.baby boomers δεν είμαστε στην Ελλάδα, οι γυναίκες της γενιάς των μανάδων μας έκαναν λιγότερα παιδιά από τις προηγούμενες. Πολιτική ορθότητα δεν μας βασανίζει, το αντίθετο βιώνουμε. Εκθήλυνση δεν έχουμε, τρώμε βία και ματσίλα στην καθημερινότητά μας σε δημόσιους χώρους. Ωστόσο μιλάμε σοβαρά γι αυτά σα να τα ζούμε και δεν μιλάμε για όσα ζούμε. Παράξενο φαινόμενο. Έχει κανα όνομα στα αγγλικά;

Στο εργαστήρι του συγγραφέα

 Στο εργαστήρι του συγγραφέα (για το βιβλίο μου, Δυο καλοκαίρια και μισό φθινόπωρο)

Εχω πάντα στο μυαλό μου τις φίλες μου, θέλω διαρκώς να γράφω γι αυτές. Σε κάποιο παράλληλο σύμπαν ζω μόνο μαζί τους, σα να είμαστε διαρκώς φοιτήτριες σε συγκατοίκηση, όχι πολύ καλές φοιτήτριες, με το μυαλό επικεντρωμένο κυρίως στην ανακάλυψη του κόσμου. Σε αυτό το σύμπαν, όπου δουλεύουμε, έχουμε οικογένειες, καθήκοντα, τρεχάλες και βλεπόμαστε σπάνια, μου λείπουν πολύ. Προσπαθώ να θυμάμαι, να κρατήσω τις στιγμές που περνάμε μαζί, που περάσαμε κάποτε, να καταγράφω το θάμβος, τη χαρά που είχα όταν γεννιόταν η αγάπη μας, όταν χτιζόταν η φιλία μας. Καταγράφω φανταστικές συναντήσεις, και φτιάχνω φανταστικά πρόσωπα με υλικά κλεμμένα από τη γνωριμία, τις συγκινήσεις μας, τις εμπειρίες μας, τις αλλαγές που ζήσαμε η μία χάρις στην άλλη. Δεν είναι πολύ συγκλονιστικά αυτά που τους συμβαίνουν, μάλλον πολύ συνηθισμένα, πράγματα που ζήσαμε οι περισσότεροι, καθημερινά.

Μαζεύονται έτσι στιγμιότυπα, κι έχουν μαζευτεί πια πολλά, σαν άλμπουμ φωτογραφιών μιας φανταστικής ζωής, κείμενα που προσπάθησα να βάλω σε τάξη από τον περασμένο Σεπτέμβριο, όταν αποφάσισα να εγκαταλείψω τη συστηματική παραγωγή χρονογραφημάτων για εφημερίδες. Η διαδικασία αυτή με οδήγησε σε διάφορες εποχές της ζωής μου και των φανταστικών της προεκτάσεων, και όπως ταχτοποιείς τις φωτογραφίες ανά χρονική περίοδο, προσπάθησα να ταχτοποιήσω τις ιστορίες που έχουν μαζευτεί. Με τράβηξε η ιστορία που ξεκινούσε με μια κοπάνα που είχαμε κάνει ως τελειόφοιτες της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, την είχαμε κάνει στ’ αλήθεια, ίσως το θυμηθούν οι παλιές συμμαθήτριες, και είχαμε πάει στ’ αλήθεια στα Λιμανάκια με το λεωφορείο. Ακόμα έχω στα μάτια μου το φως που σα να ξεχύθηκε εκείνη τη στιγμή που βρεθήκαμε μόνες μας στο πλάτωμα πάνω από τη θάλασσα. Και αναδύθηκαν καθώς το διάβαζα ξανά, οι χαρακτήρες σα να είχαν μόλις βουτήξει από τα βράχια χωρίς να προλάβω να τις δω και να μου έκαναν έκπληξη αμέσως μόλις κατέβηκα κι εγώ το μονοπάτι. Αλλά τίποτε άλλο δεν έγινε όπως περιγράφεται στο βιβλίο.

Θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κανείς προνομιούχες τις ηρωίδες μου, σε μια εποχή που πολλοί θυμούνται γεμάτη στερήσεις εκείνες είχαν τα βασικά και μαζί μερικά πολυτελή, αλλά αυτές οι πολυτέλειες είχαν τίμημα, για το οποίο, πάντα σκεφτόμουν ότι δεν γίνεται λόγος. Ας πούμε, η διαπαιδαγώγηση τους ήταν ακόμα γεμάτη παραγωγή ενοχών, όπως απαιτούσε η παλιότερη συνθήκη για τις γυναίκες. Ή, ακόμα, η σεξουαλική επανάσταση που ξεκινούσε στη Δύση, που μας ενθουσίαζε από τη μια, και μας ωθούσε να βουτήξουμε σε βαθιά νερά εντελώς απροετοίμαστες, από την άλλη.

Ακολουθώντας τις ηρωίδες μου, που είναι μάλλον αντιηρωικοί τύποι, θυμήθηκα ξανά, καθώς ζούσαν με το δικό τους τρόπο εμπειρίες και δοκιμασίες που έχουμε περάσει. Η τελική δουλειά στο γράψιμο έγινε τους μήνες που χρειάστηκε να μείνω ακίνητη λόγω ατυχήματος. Έχω συνηθίσει να γράφω μικρά κείμενα στις εφημερίδες, την πίεση της ώρας που κλείνουν οι σελίδες και δεν σηκώνεις κεφάλι πριν τελειώσεις. Το λογοτεχνικό κείμενο, η μεγαλύτερη σύνθεση, έχει δυσκολίες για κάποιον που συνήθισε να συνθέτει με την επικαιρότητα, με τα  κείμενα των συναδέλφων, με το ύφος της εφημερίδας. Η εναλλαγή των μονολόγων με βοήθησε, ήταν πάλι σαν μια σελίδα ή μια εκπομπή που ετοιμάζεις με συνεργάτες.

 https://www.metaixmio.gr/el/%CF%83%CF%84%CE%BF-%CF%83%CF%85%CE%B3%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%B9%CE%BA%CE%BF-%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B7%CF%81%CE%B9-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B1%CE%BD%CE%BD%CE%B1%CF%82-%CE%B4%CE%B1%CE%BC%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%B4%CE%B7-9-11-23?fbclid=IwAR3Px7tkvqH5-MM30Ua5rgt5F6g-VNbjI7WV6LDXGepmjG6Dn66Cg3neVQs

 

Στις σκάλες του μετρό

 Πήγα να κατέβω τις σκάλες στο μετρό Μέγαρο Μουσικής. Στέκεται μπροστά μαμά με μακρουλό καροτσάκι, δυο αγοράκια μέσα, ενα κοριτσάκι μεγαλύτερο δίπλα της. Μοιάζει Σύρια, μπορεί και Ρομά, ξένη σίγουρα, ποια ελληνιδα χρησιμοποιεί μετρό με τα παιδιά της; Καλοβαλμένη πάντως, καθαρά τα παιδάκια και η ίδια.

Πώς θα το κατέβαζε; Πάω να τη βοηθήσω. Βγάζει το μεγαλύτερο αγοράκι, να το κατεβάσει η κόρη της. Πιάνω το καρότσι από μπροστά, είναι βαρύ, μου λέει, το παιδί καλυτερα. Κατεβαίνω δυο σκαλιά και παίρνω το πιτσιρίκι αγκαλιά. Δεν ήταν θελκτικό παιδάκι, μάλλον άχαρο, κοντοκουρεμένο. Ακουμπά τα μπρατσάκια του στον ώμο μου με τόση ευκολία, τόση εμπιστοσύνη, που μου φαίνεται δεν έχει βάρος το κορμάκι του. Κατεβαίνουμε προσεχτικά, έχει μια γλυκα η αίσθηση απο τα χεράκια του που νομίζω ότι ανεβαίνω στα ουράνια. Φτάνουμε κάτω, τον απιθώνω στο πάτωμα, χαϊδευω τα μαλλιά συμβατικά, αντί να τον πνίξω στα φιλιά, αυτόν, τον αδερφουλη του, την αδερφούλα του, τη μαμά τους. Σεμνή πάντα και συγκρατημένη εγώ.

Ευχαριστώ ωστόσο κάποια θεϊκη παρέμβαση γι αυτό το μικρό δώρο που εξύψωσε τη γονατισμένη μου μέρα.

Καλησπέρα μεσημεριάτικα

 Τι με πιάνει και δεν κρατιέμαι να κάνω κήρυγμα στους ανθρώπους;

Είδα το γιατρό με γκρίζα μαλλιά. Αίσθηση οικειότητας αμέσως, πως είμαστε κοντά. Καλημέρα, του λέω. Ώρα 2 το μεσημέρι. Καλησπέρα! με διορθώνει. Α, λέω, είστε της καλησπερας; Εγώ είμαι της καλημέρας.

Μετά τις 12 λέμε καλησπέρα, μου λέει.

- Α εγώ περιμένω την εσπέρα, του λέω. Ξέρετε, τη δύση. Να κοκκινίζει ο ήλιος, να γέρνει λίγο. Να πηγαίνει στην Εσπερία, να βρει τα μήλα των Εσπερίδων…

Στο γιατρό όλες αυτές τις εξυπνάδες… Στο γιατρό!

Συντρίμμια

 Δεν είναι δεδομένοι οι δρόμοι που βρήκαμε στη ζωή μας και νομίζαμε ότι ήταν παντα εκεί. Δεν ήταν παντα. Δεν είναι δεδομένα τα γεφύρια. Άνθρωποι τα έφτιαξαν, αντιμετωπίζοντας δυσκολίες, επιλέγοντας τα υλικά. Χρειάζονται φροντίδα και συντήρηση. Δεν γίνεται να συνεχίσουμε να ζούμε με αρπαχτές, λαδώματα, φουσκωμένες προμήθειες, φτηνιάρικες λύσεις.

Η καταιγίδα Daniel πλημμύρισε το Βόλο και τα παραλιακά χωριά του Πηλίου, και χάλασε τους δρόμους και τα γεφύρια στο δικό μου ορεινό χωριό, τη Δράκεια. Ξεθεμελιώθηκαν οι φτηνές πρόχειρες δημόσιες κατασκευές, και φυσικά αχρηστεύονται οι ακριβές ιδιωτικές, όλα τα ωραία σπίτια που έχτισαν οι αθηναίοι κυρίως με τη βεβαιότητα ότι θα έμενε στη θέση του το χωριό και οι υποδομές του

Την πατήσαμε Χρόνια και χρόνια περιφρόνηση και υποτίμηση του δημόσιου δικτύου βγήκαν στη φόρα τραυματικά εκεί στην πλαγιά του χωριού μου, σαν πληγή που ανοίγει και χάσκει και αιμοραγεί. Η εγκατάλειψη, η περιφρόνηση, η υποβάθμιση, η εκμετάλλευση.

Κρίμα στα σπίτια μας και στο καμάρι που είχαμε...

(Το γεφυράκι της Δράκειας που γκρεμίστηκε από τον Daniel)

Κινημα της πετσέτας

 Μπαίνω στον πειρασμό να διηγηθώ ένα περιστατικό από τη Βενετία, δέκα χρόνια πριν.

Μείναμε μέρες, κι ήταν καλοκαίρι, αποφάσισα κάποια στιγμή να πάω για κολύμπι στο Λίντο με το βαπορετο. Μικρή πετσέτα, ελαφριά τσάντα κι ένα πλαστικό μπουκάλι άδειο για να το γεμίσω νερό να ξεπλυθώ. Φτάνω σε μια πλαζ γεμάτη κόσμο, τίγκα. Δεν μου άρεσε, προχωρούσα και προχωρούσα, τελικά φτάνω σε κομμάτι της παραλίας εντελώς άδειο, α, λέω, ωραία ειν’ εδώ, στρώνω την πετσετουλα, βουτάω.

Μόλις βγήκα, συνειδητοποίησα ότι βρισκόμουν μπροστά στο Grand Hotel des Bains, ένα από τα πιο όμορφα και ακριβα του κόσμου. Υπήρχαν ξαπλώστρες που μπορούσες να νοικιάσεις σε αστρονομική τιμή, σαν ανοιχτές ψάθινες αχιβάδες, μαζεμένες πίσω, αν τη νοίκιαζες θα τη μετέφεραν, φαντάζομαι. Όλα αυτά πολύ μακριά από το κύμα, γι αυτό δεν τα είχα δει. Εγώ ξεπλύθηκα με το νερό του μπουκαλιού που είχα ήδη γεμίσει, κάθισα λίγο να στεγνωσω, κι ύστερα έφυγα. Εντάξει, είμαι UFO, αλλά ακόμα και τόσα χρόνια πριν, είχα πολύ εντυπωσιαστεί. Βενετία ρε παιδιά. Λίντο! Και μπορούσες να περάσεις από τη λαϊκη πλαζ στη σούπερ πολυτελή και να μην πάρεις χαμπάρι.

Θα μου πειτε, δεν ειναι και Μυκονος